Αμφιταλαντεύομαι χρόνια για την περίπτωση της Αντζελίνα Τζολί.
Όχι, βέβαια, για το αν είναι καλή ηθοποιός ή όχι -ποιος νοιάζεται άλλωστε για τις υποκριτικές της (αν)ικανότητες κρυμμένες πίσω από την ανέκφραστη μάσκα, που είναι το πρόσωπό της και το σωρό από κόκκαλα, που είναι το πεινασμένο σώμα της; Η Τζολί δεν θα είναι ποτέ υποψήφια για το κύπελλο «νέα Μέριλ Στριπ», παρά μόνο θα στέφεται δάφνες σε κατηγορίες, όπως το «πιο ridiculouslyλεπτή», «πιο μεγάλα κατασκευασμένα μάτια» σαν του λύκου στην Κοκκινοσκουφίτσα, «πιο πολλά υιοθετημένα με τα πιο πολλά χρώματα», «πιο ευνουχιστική και κυνική σε όσα λέει για τη σχέση της με τον Μπραντ Πιτ», κ.ο.κ.
Μπορεί και να είμαι μόνο εγώ, άντε κι άλλοι πέντε-δέκα, αλλά πραγματικά μου κάνει ότι είναι η πιο άρρωστη και σιχαμένη από όλες τις σταρ. Κι αν ξεκίνησα με το ρήμα «αμφιταλαντεύομαι», το οποίο δηλώνει αμφιβολία, δεν είναι γιατί εγώ προσωπικά τρέφω αυταπάτες ότι κάπου μέσα της καίει ένα καντηλάκι με καθαρό φως, αλλά μόνο και μόνο επειδή οι περισσότεροι τη βρίσκετε σταθερά και πάγια πεντάμορφη κι επομένως αθώα για όλα. Και με τί να αντικρούσει κανείς ένα τόσο στέρεο άλλοθι όσο η ομορφιά;
Δεν ξέρω πως ακριβώς να στοιχειοθετήσω το έγκλημα που μοιάζει για μένα να είναι η Αντζελίνα Τζολί. Το θεωρώ κάπως αυταπόδεικτο, αρκεί να διαβάσεις το λήμμα της στην Wikipedia. Σαν από μικρή να σμιλεύτηκε αδρά μέσα από κακουχίες, μοναξιά, κατάθλιψη, αυτοτραυματισμούς, πολύ σεξ και ναρκωτικά για να γίνει στην ωριμότητα της μια εγωκεντρική killerbitch.
Η Αντζελίνα Τζολί, λοιπόν, αν και βρέθηκε στο απόγειο της «μπιτσοσίνης» (sic) όταν έκλεψε τον Μπραντ Πιτ από την αγκαλιά της America's sweetheart Τζένιφερ Άνιστον, τότε που, αν θυμάστε, τής την έπεσαν με ομαδικά πυρά όλες οι νοικοκυρές και οι αρραβωνιασμένες του κόσμου που τώρα την «γκουγκλάρουν» με συνέπεια κάθε πέντε λεπτά, μου φαίνεται ότι ακόμη χειρότερα συμπεράσματα για το ποιόν και για το πύον της, εξάγονται αν δει κανείς με πόση φρικτή καπατσοσύνη ανέτρεψε σε λίγο καιρό την εικόνα της κακιάς πουτ@να@ς και έσυρε το αμερικάνικο έθνος και στη συνέχεια τον πλανημένο πλανήτη ολόκληρο στη στέψη της με αγγελικό φωτοστέφανο.
Εμένα που με απώθησαν τα δάκρυα του κατασκευάσματος Μάιλι Σάιρους -ψεύτικα όσο και οι βλεφαρίδες της- όταν πριν λίγες μέρες στα VMAανέβασε έναν άστεγο να παραλάβει αντ' αυτής το βραβείο, άλλο τόσο μου φαίνονται σατανικές η highprofile φιλανθρωπία της Τζολί, η αγλαϊσμένη της μητρότητα πουλημένη στα media καρέ καρέ, ακόμη και η μάλλον εκκεντρική μαστεκτομή της, βασισμένη σε αμφίβολες ιατρικές στατιστικές (βλ. την άποψή μου για το θέμα «Είναι οκ να ακρωτηριαζόμαστε προληπτικά;»).
Και σήμερα με κάνει να ξερνάω το νυφικό της, το οποίο, ζωγραφισμένο με φατσούλες και σπιτάκια, ζωάκια και λουλουδάκια, είναι ένα γλυκανάλατο μνημείο κακογουστιάς, ένα άμφιο ματαιοδοξίας φτιαγμένο από τα φτηνά εργατικά χέρια των παιδιών της, ένα κομμάτι ύφασμα σαν σημαία εκστρατείας για δημοσιότητα, μια γκραν γκινιόλ τουαλέτα, που για μια ακόμη φορά φανερώνει πόσο άρρωστα και διεστραμμένα επιδιώκει την προσοχή -που δεν της έδωσε ο πατέρας της Γιον Βόιτ, θα έλεγε ο Φρόιντ άραγε; Μια τραγική attention seeker, από τότε ακόμη που κυκλοφορούσε με ένα μπουκαλάκι με αίμα του Μπίλι Μπομπ Θόρντον κρεμασμένο στον λαιμό ή που έγινε δηλωμένα ομοφυλόφιλη -αλλά μόνο για μερικές βδομάδες.
Το πρώτο βήμα για τη νομιμοποίηση της τρέλας της στα μάτια μας έγινε όταν της έδωσαν, πέρα από κάθε επιφύλαξη, παιδιά για υιοθεσία, έστω και με τις «χαλαρές» διαδικασίες, με τις οποίες ξέρουμε ότι γίνονται τα πράγματα στην Καμπότζη, στην Αιθιοπία και στο Βιετνάμ. Το τελευταίο σκαλοπάτι στην κατρακύλα της σαγήνής μας από το τέρας της Αντζελίνα Τζολί θα είναι να περάσει αυτό το νυφικό για "cute". Ε δεν είναι...
σχόλια