...

Μου ζητάτε το αδύνατο και αυτό τελικά το κατάλαβα μετά από ώρες σκέψης. Επέστρεψα πολλά χρόνια πίσω και προσπάθησα να ανασύρω μνήμες παιδικές. Να βρω τη στιγμή που ένα ζώο μου προσέφερε αγάπη και που θα τη θυμάμαι και..και..και...

Ο λόγος που με τελικά είναι δύσκολο να σταθώ σε μια και μοναδική στιγμή είναι πως συνειδητοποίησα πως η συμβίωση με τα ζώα ήταν πάντα κάτι τόσο φυσικό και συνεχές στην οικογένεια που δεν υπάρχει καμία συνταρακτική διήγηση για να εντυπωσιάσω.

Ένας πεντάχρονος που διαφήμιζε πως θα γίνει ο καλύτερος κτηνίατρος του κόσμου και που ξόδευε ώρες σε όποιο βιβλίο, παιχνίδι η τηλεοπτικό πρόγραμμα είχε ζώα. Αρκετά μεγαλύτερος και έχοντας χαϊδέψει κάθε σκύλο που συναντούσα στο δρόμο, απείλησα πως αν δεν μου πάρουν σκύλο θα πηδήξω από το μπαλκόνι. Νομίζω πως ήταν το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει, αλλά το ξεφούρνισα τόσο πειστικά που σε μια εβδομάδα είχα βρεθεί με τον Ρόκυ. Δεν μου άρεσε ούτε το όνομα, αλλά ούτε και ούτε η ράτσα που είχαμε διαλέξει μετά από οικογενειακό συμβούλιο. Συμβιβάστηκα με ένα κόλεϊ που τελικά δεν έμοιασε ποτέ στην τηλεοπτική " Λάση ". Το πρώτο σκυλί στην οικογένεια μόλις είχε κάνει θριαμβευτική είσοδο στις ζωές μας. Τελικά τον λάτρεψα. Ακολούθησε δεύτερο σκυλί, ακόμη μεγαλύτερο. Παράλληλα στο σπίτι μπαινόβγαιναν πάντα χελώνες, τραυματισμένα πουλιά, καναρίνια, παπαγάλοι, αδέσποτες γάτες που οικειοποιούνταν τις βεράντες μας και κάθε λογής ζώο που έψαχνε ή νομίζαμε πως έψαχνε φροντίδα. Τώρα κουμάντο μας κάνει μια τσοπάνα! Η Λένη δεν ήταν κάτι το σπουδαίο. Δεν είχε τίποτα όμορφο. Καμία εξωτική ομορφιά δεν κρυβόταν σε αυτό το ασπρόμαυρο κουτάβι. Δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη πως θα γίνει ένα αξιόλογο δείγμα κάποιας ράτσας. Γεννήθηκε άλλωστε καταδικασμένη να πεθάνει μια και η ασθένεια της μητέρας της είχε περάσει σε όλα τα κουτάβια και ο γιατρός ήταν κατηγορηματικός: Πολυέξοδη και με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας θεραπεία που θα ήταν αδύνατον να ακολουθηθεί για 8 σκυλιά. Στα 7 κουτάβια έγινε ευθανασία και αυτή τη γλίτωσε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια του κτηνίατρου. Σκατά αδύνατον αν και όντως πολυέξοδο!Αν δεν υπήρχε το όριο των 300 λέξεων θα έγραφα παραγράφους για το πώς το τετράποδο αουτσάιντερ μας έκανε και μας κάνει όλους στην οικογένεια ακόμη καλύτερους.