Γιατί αποφασίσεις να γράψεις αυτό το βιβλίο;
Όπως αναφέρω στον πρόλογό του: "το βιβλίο γράφτηκε σε μια περίοδο κατά την οποία αναδύεται επιτακτικά η ανάγκη να φωτιστούν γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις που καθόρισαν την πορεία της χώρας στον αστερισμό των μνημονίων. Οι Έλληνες αναζητούν δικαίως απτές εξηγήσεις για όσα σημάδεψαν την εθνική και ατομική τους υπόσταση από τον Απρίλιο του 2010 μέχρι και σήμερα. Και τούτο παρά τις διαρκείς, εξόφθαλμες και συντονισμένες προσπάθειες μερίδας εγχώριων κέντρων της πολιτικής και μιντιακής εξουσίας να εδραιώσουν την άποψη ότι «εκείνη η εποχή έχει κλείσει», ότι «τελειώσαμε με τα μνημόνια», ότι «όλα όσα ζήσαμε ανήκουν στο χθες» και, ως εκ τούτου, πρέπει να πάψουν να μας απασχολούν.
Όμως ο φόβος και η ανασφάλεια εξακολουθούν να επισκιάζουν το εθνικό, κοινωνικό και ατομικό μας μέλλον. Και δυστυχώς εκείνοι που οφείλουν να δώσουν απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα, αποφεύγουν να το κάνουν. Αντ ́αυτού, μέσω της καλλιέργειας ενός κλίματος επίπλαστης αισιοδοξίας, προτιμούν να κρατούν τον κόσμο εγκλωβισμένο στα δεσμά μιας παρατεταμένης αμεριμνησίας, επιλεκτικής άγνοιας και αποσπασματικής γνώσης, συντηρώντας τον στην καταστολή της συλλογικής λήθης, ως προϋπόθεση για να εξασφαλίσουν την άτυπη και παθητική συναίνεσή του στον αποχρωματισμό και εντέλει παραποίηση κομβικών συμβάντων της πρόσφατης ιστορίας μας". Έτσι λοιπόν το βιβλίο, που από την Δευτέρα θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις 8 στα βιβλιοπωλεία, αποπειράται να λειτουργήσει ως ανάσχεση τέτοιων επιδιώξεων.
Ποια ήταν η διαδικασία της συγγραφής του;
Γράφτηκε στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Αθήνα, από τις αρχές του 2011 μέχρι και το καλοκαίρι του 2014. Προσπαθεί να μεταδώσει στον αναγνώστη τις εμπειρίες και τα βιώματα από το ταξίδι της επαγγελματικής και προσωπικής μου ιστορίας, ως νέου Έλληνα ανταποκριτή στις ΗΠΑ και τις Βρυξέλλες σε μια εθνικά φορτισμένη περίοδο. Προσδοκά να πυροδοτήσει το έναυσμα ερμηνείας καταστάσεων, αποφάσεων και συμπεριφορών των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου, μέσα από την οπτική μιας στοιχειοθετημένης και κυρίως ανεξάρτητης δημοσιογραφικής καταγραφής.
Με λίγα λόγια τι είναι αυτό που πρέπει να αναμένει κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο σου;
Εδώ και τέσσερα χρόνια, ο κόσμος "βάλλεται" καθημερινά από θολές εικόνες, αντιφατικές ειδήσεις, αποσπασματικές ερμηνείες που τον εμποδίζουν να σχηματίσει μία καθαρή αντίληψη για όσα πραγματικά έχουν συμβεί από το 2010 μέχρι και σήμερα. Όσοι αποφασίσουν να επιλέξουν να διαβάσουν το βιβλίο μου, θα βρουν όλα όσα κατέγραψα ως ανταποκριτής από το ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον και τα ευρωπαϊκά όργανα στις Βρυξέλλες στην κρίσιμη αυτή ιστορική συγκυρία. Το βιβλίο περιγράφει τα κομβικά γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της χώρας, αναλύει και ερμηνεύει κίνητρα και συμπεριφορές των πρωταγωνιστών μέσα από συνεντεύξεις και συνομιλίες, μεταφέροντας την ατμόσφαιρα κρίσιμων συναντήσεων. Φωτίζει πολιτικές σκοπιμότητες και εξηγεί τους λόγους συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων. Σκοπός που μου δεν είναι άλλος από το να αναδείξω ως δημοσιογράφος για τον αναγνώστη αθέατες πτυχές των γεγονότων και να συμβάλλω σε μία πλουραλιστική και διαυγή θεώρηση της πρόσφατης ιστορίας μας.
Θέλω να σου ζητήσω να μας βάλεις στο κλίμα του βιβλίου δίνοντας μας μερικές γραμμές απ' όσα γράφεις για τους παρακάτω:
Για Στρος Καν:
"Η ενεργή εμπλοκή του ΔΝΤ στο εγχείρημα της ελληνικής διάσωσης ωθείται στη συγκεκριμένη συγκυρία από την παρουσία του Ντομινίκ Στρος Καν στη θέση του επικεφαλής του. Στις αρχές του 2010, ο Στρος Καν είναι αυτός που «σέρνει» το ΔΝΤ να συμμετέχει με συνοπτικές διαδικασίες σ' ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα, το οποίο υπό άλλες συνθήκες το Ταμείο θα αρνούνταν να προσυπογράψει".
Για Ρουμελιώτη:
"Σήμερα μου προκαλεί θυμηδία ο εύκολος τρόπος με τον οποίον αποφασίζει να πηδήξει από τη βάρκα του σφόδρα μνημονιακού στη βάρκα του σφόδρα αντιμνημονιακού και σκληρού επικριτή του πρώτου Μνημονίου για την Ελλάδα".
Για διαπραγματεύσεις:
"Ενα ιδιότυπο παιχνίδι τακτικισμού παίζεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις, σύμφωνα με το οποίο η ψήφιση σκληρών μέτρων, για τα οποία οι ίδιες έχουν δεσμευτεί απέναντι στην τρόικα, αναστέλλεται μέχρι το «μη παρέκει». Όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, οι ελληνικές κυβερνήσεις περνούν στην ψυχολογία της κοινής γνώμης την εικόνα τής τρόπον τινά θυματοποίησής τους από «τους κακούς δανειστές που μας εκβιάζουν για ψηφίσουμε τα μέτρα παρότι εμείς δεν συμφωνούμε με αυτά"
Για Ευρωπαίους:
"Ως ανταποκριτής από τις Βρυξέλλες, συναντώ πολλά τέτοια παραδείγματα Ευρωπαίων αξιωματούχων, οι οποίοι κουνούν το δάχτυλο παραδίδοντας μαθήματα λιτότητας και μιλώντας για την ανάγκη «θυσιών» από ολόκληρους λαούς στο βωμό της δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά την ίδια στιγμή φροντίζουν το χέρι τους να είναι «στολισμένο» με κάποιο αδιανόητα πανάκριβο ρολόι."
Για Παπανδρέου:
"Το θεμελιώδες λάθος του Γιώργου Παπανδρέου δεν ήταν απλώς η υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, αλλά πρωτίστως η πολιτική αμετροέπειά του που τον έκανε τότε να πιστεύει ότι η ισχυρή λαϊκή εντολή που πήρε τον Οκτώβριο του 2009 τον νομιμο-ποιεί λίγους μήνες αργότερα να «σώσει» τη χώρα με τρόπο που ο ίδιος κρίνει μονομερώς και χωρίς καμία πρότερη διαβούλευση με τα πολιτικά κόμματα και τους πολίτες ότι εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον."
Για Σαμαρά και Μέρκελ:
"Ο Αντώνης Σαμαράς, από τη θέση πλέον του πρωθυπουργού, θέτει ως πρώτο στόχο «την ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας», μεταθέτοντας την περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου σε βάθος χρόνου. Η ελληνική πρόσδεση στο «γερμανικό άρμα» συνεπάγεται κομματικά οφέλη για τον Έλληνα πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, που στο εσωτερικό της χώρας διαφημίζουν μια θετική δήλωση της Μέρκελ ή του Σόιμπλε ωσάν να επρόκειτο για τεράστια επιτυχία για την οποία οι Έλληνες πρέπει να νιώθουμε ικανοποιημένοι, αν όχι να πανηγυρίζουμε κιόλας σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν αποδίδει όμως απτά οφέλη στην Ελλάδα. Παρά τα συχνά χαμόγελα Σαμαρά-Μέρκελ μπροστά στις κάμερες, η γερμανική αλληλεγγύη προς τη χώρα μας μεταφράζεται σε σκόπιμη προσπάθεια εκ μέρους της Γερμανίας να υπενθυμίζει διαρκώς στην Ελλάδα ότι η συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια τελεί υπό αίρεση και κατ' επέκταση ότι δεν είναι ισότιμη".
Τι έχεις να πεις για τις ευθύνες των μίντια, που ξέρω ότι θίγεις στο βιβλίο σου;
Οι δημοσιογράφοι και τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα, αντί να φωτίζουν την είδηση με μια λογική σύνθεσης που θα έδινε απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα όπως τα πολλά «πώς» και «γιατί» που κατακλύζουν καθημερινά τηλεθεατές και αναγνώστες, επιλέγουν να εξηγούν τις καταστάσεις με βραχυπρόθεσμα κριτήρια και υπεραπλουστευτικές αναλύσεις. Η αλήθεια χάνεται και αυτό που μένει κάθε φορά είναι το πλασάρισμα της είδησης που συνήθως βολεύει κάθε λογής επιμέρους συμφέροντα όσων διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.
Τι είναι αυτό που φοβάσαι περισσότερο πρωτίστως ως νέος άνθρωπος;
Υπάρχει εφιαλτικότερο πράγμα για τους πολίτες μιας χώρας από το να μην μπορούν πια να εμπιστευτούν το μέλλον τους στα όνειρά τους; Οι ανέξοδες υποσχέσεις για το «success story» που θέλουν να μας πείσουν ότι έχει ήδη αρχίσει να γράφεται στις σελίδες της ιστορίας μας, καθώς και οι ακάλυπτες επιταγές μιας επίπλαστης αισιοδοξίας για το αύριο από ανθρώπους που έχουν διασφαλίσει το δικό τους αύριο και δεν θα είναι στις ση-ερινές θέσεις και αξιώματά τους για να ζήσουν το αύριο των πολλών μαζί με εμάς, είναι χρήσιμες για τη χειραγώγηση ενός λαού που βαδίζει χωρίς πυξίδα. Δεν αλλάζουν όμως στο παραμικρό το βίαιο πρόσωπο της καθημερινότητάς μας, που τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια τεμαχίζεται σε δόσεις, πνίγεται σε πλαστές ελπίδες, δηλητηριάζεται από απειλές και εκβιαστικά διλήμματα, καθυποτάσσεται από τα δεσμά του φόβου και της μοιρολατρίας.
*Το βιβλίο του Θάνου Δημάδη "ΣΤΟΝ ΔΑΙΔΑΛΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ: Εμπειρίες, ερμηνείες, γεγονότα από τα κέντρα λήψης αποφάσεων" αναμένεται να κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία την Δευτέρα 6 Οκτωβρίου από τις Εκδόσεις 8. Η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την ίδια μέρα (Δευτέρα 6 Οκτωβρίου) στην Αίγλη Ζαππείου και θα μιλήσουν για αυτό οι: Μαριέττα Γιαννάκου (πολιτικός), Λάκης Λαζόπουλος (ηθοποιός), Κωνσταντίνος Τζαμιώτης (συγγραφέας), Χριστίνα Ταχιάου (δημοσιογράφος).
σχόλια