Τις επόμενες μέρες συνεχίζουν να κόβουν τα δέντρα... Οι γείτονες που βλέπουν τα δέντρα να χάνονται αγανακτούν! Ρωτάνε το συνεργείο: «παιδιά τι κάνετε;» Και το συνεργείο απαντάει ότι κάνουν ανάπλαση...
Πετράλωνα, οδός Θεσσαλονίκης, Ιούλιος 2014: Η Άρτεμις, κάτοικος Πετραλώνων (το όνομα δεν αντιπροσωπεύει το πραγματικό), μία από τις ζεστές ημέρες που ζήσαμε το καλοκαίρι βλέπει να εγκαθίστανται εργοτάξια στο πεζόδρομο των Πετραλώνων.
Ξαφνιασμένη από τους καινούργιους επισκέπτες στην γειτονιά της, τους ρώτησε τι θα κάνουν και της απάντησαν: Ανάπλαση και ποδηλατόδρομο. Τι πιο όμορφο σκέφτηκε, ανάπλαση, δημιουργία, εμφύτευση επιπλέον πρασίνου, τι πιο ωραίο για την πόλη μας...
Οι μέρες πέρασαν, η Άρτεμις έφυγε, όλοι φύγανε για διακοπές. Μέσα στον Αύγουστο φάνηκαν οι μπουλντόζες, τα σκαπτικά, και άρχισε η «ανάπλαση». Σκάφτηκε όλο το γραφικό πλακόστρωτο και το πιο εγκληματικό κόπηκαν δέντρα! Δέντρα που δημιουργήθηκαν σε βάθος χρόνου. Δέντρα τα οποία τα φρόντιζαν οι ίδιοι κάτοικοι, έτσι ώστε να αναπτυχθούν να γίνουν η ανάσα και εικόνα του κάθε πολίτη.
Η οδός Θεσσαλονίκης, ο δρόμος δίπλα ακριβώς από την γραμμή του ηλεκτρικού, αρχίζει να αλλάζει, να ερημώνει. Στην αρχή νομίζει ότι μάλλον τα δέντρα θα έχουν δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα και τα κόβουν. Δεν δικαιολογείται... Σε μια πόλη που υποφέρει από την έλλειψη δέντρων, ο ίδιος ο δήμος να τα κόβει; Τις επόμενες μέρες συνεχίζουν να κόβουν τα δέντρα... Οι γείτονες που βλέπουν τα δέντρα να χάνονται αγανακτούν! Ρωτάνε το συνεργείο: «παιδιά τι κάνετε;» Και το συνεργείο απαντάει ότι κάνουν ανάπλαση... Η Άρτεμις δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, επικοινωνεί με το δήμο και την ενημερώνουν ότι γίνεται «ανάπλαση». Ανάπλαση, είναι ωραία λέξη για να την χρησιμοποιείς στο κόσμο, όπου στην ουσία έχεις ένα συνεργείο σε εργασία αμφιβόλου αποτελέσματος. Μία ανάπλαση εν εξέλιξη στην οποία απουσιάζουν τα δέντρα, άλλωστε διαφορετικά δεν θα τα έκοβαν και την ίδια στιγμή στην ανάπλαση δεν έχει γνωστοποιηθεί το τελικό αποτέλεσμα.
Πετράλωνα, Σεπτέμβριος 2014: Η Άρτεμις μας αφηγείται: «Οι εργασίες δυστυχώς συνεχίζουν κανονικά, δεν έχουν κόψει τα μεγάλα δέντρα ακόμα, αλλά είναι λυπηρό αυτό που γίνεται. Ο κόσμος παραπονιέται, σοκ από όλους, αλλά πράξεις κανείς!» «Λυπάμαι τόσο πολύ για την αδιαφορία! Να φανταστείς, ένας τύπος που φώλιασε τις γάτες τις γειτονιάς, χάρηκε που θα κόψουν τα δέντρα! Το πιο λυπηρό είναι η αδράνεια. Ευτυχώς στο μεγάλο δέντρο μπήκα μπροστά και δεν το έκοψαν! Με ενοχλεί το βόλεμα και η αδιαφορία όλων, το «ωχ βρε αδελφέ! εγώ θα βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά;».
Μια γυναίκα έσωσε ένα δέντρο το οποίο χρειάστηκε 30 χρόνια να αναπτυχθεί.
Υ.Γ. Η ιστορία δυστυχώς είχε δυσάρεστη κατάληξη. Σήμερα έχουν βάλει παντού μπετόν. Ό,τι μπορούσε να σωθεί χάθηκε...
Κείμενο: Μανταρλής Στέργιος
Την ιστορία ανέδειξε η ομάδα του: Θέλουμε Πράσινο στην Αθήνα
σχόλια