- Εκτός από το πρότζεκτ αυτό, έχεις κάνει ακόμη ένα συγκλονιστικό ταξίδι για δουλειά με ασθενείς AIDS το οποίο από ότι είδα είχε μια "ελληνικότατη" αντιμετώπιση... από την άλλη ασχολείσαι και ξεχωρίζεις με η δουλειά σου σαν φωτογράφος γάμων με ιδιαίτερο στιλ...πως συνδυάζει τα δύο άκρα...από τη λύπη στη χαρά και από το σοκ στο χαμόγελο; Ποιες περιστάσεις προτιμάς;
Τα περισσότερα προσωπικά φωτογραφικά μου ντοκιμαντέρ, όπως αυτό στην Ζάμπια για τον ιό HIV και το αφιέρωμα στους τοξικομανείς που διαλέγουν το Άγιο Όρος για απεξάρτηση, είναι βαριά θέματα και με έχουν επηρεάσει πολύ στην καθημερινότητά μου. Αυτό κάνει την δουλειά μου πάνω στους γάμους να την αντιμετωπίζω με χαρά. Δημιουργείτε μία ισορροπία και μία σχέση εξάρτησης ανάμεσα στα φωτογραφικά μου ντοκιμαντέρ και στην φωτογραφία γάμου. Κανένα από τα δύο δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το άλλο.
- Πως είναι το επάγγελμα του φωτογράφου στην εποχή της υπερβολικής επεξεργασίας και των social media; Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία ενός φωτογράφου και ποια η μεγαλύτερη επιβράβευση;
Τα social media και η ψηφιακή εποχή όσο καλό άλλο τόσο κακό έχουν προκαλέσει στο επάγγελμα του φωτογράφου. Μπορεί πλέον ο καθένας να αγοράσει μία αυτόματη ψηφιακή κάμερα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται και φωτογράφος. Το να καταφέρεις να περάσεις τα συναισθήματα που σου προκαλεί μία εικόνα στους άλλους μέσω μιας φωτογραφίας είναι κάτι που δεν αγοράζετε. Μπορεί οι φωτογράφοι να είναι πολλοί, αλλά έτσι ξεχωρίζουν καλύτερα οι πραγματικοί καλλιτέχνες. Μέσω των social media το μάτι των ανθρώπων βομβαρδίζετε καθημερινά από εκατοντάδες κακές εικόνες με αποτέλεσμα να μπορεί πλέον ο καθένας να ξεχωρίσει μια καλή φωτογραφία.
Η μεγαλύτερη αγωνία ενός φωτογράφου στις μέρες μας είναι αν θα αναγνωριστεί η δουλειά του ή θα χαθεί μέσα στο χάος της πληροφορίας. Πιστεύω ότι μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν φωτογράφο ειναι να βρίσκετε η δουλειά του στον τοίχο και να παρατηρεί τους ανθρώπους/θεατές να περνανε και να σταματάνε μπροστά της.
σχόλια