Πριν προχωρήσω στο να κάνω το πρώτο τηλεφώνημα δίσταζα. Θεωρούσα πως θα πέσω πάνω σε τοίχο και πως οι Αλκοολικοί Ανώνυμοι, λόγω μιας εκ των βασικών παραδόσεών τους, δηλαδή την ανωνυμία τους, δε θα άνοιγαν την πόρτα τους σε ένα μέσο. Έκανα λάθος, καθώς οι ΑΑ άνοιξαν όχι μόνο την πόρτα τους, αλλά και τις καρδιές τους, τα δύο απογεύματα που βρεθήκαμε στον 6ο όροφο μιας πολυκατοικίας την Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Αρχικά παρευρεθήκαμε στην συνάντηση της Κυριακής που είναι ανοιχτή για τους συγγενείς των Αλκοολικών Ανωνύμων και κάθε πιθανό επισκέπτη. Η εμπειρία αυτή σε βάζει κάπως μέσα στον κόσμο των συγκεντρώσεων της ομάδας.
Tα μέλη κάθονται περιμετρικά γύρω από ένα μακρύ τραπέζι. Κάθε φορά ένας από αυτούς αναλαμβάνει συντονιστής της συνάντησης, όπου κρατά χρόνους και αναλαμβάνει οργανωτικές αρμοδιότητες εν γένει. Στην αρχή της συνάντησης διαβάζονται από τον συντονιστή και ένα άλλο μέλος τα «12 Βήματα» και οι «12 Παραδόσεις» των ΑΑ, οι οποίες είναι εξίσου αναρτημένες σε μεγάλα πανό στην άκρη του τραπεζιού. Στους τοίχους του διαμερίσματος όπου διεξάγονται οι συναντήσεις, δεσπόζουν επίσης ξύλινα καδράκια με χαραγμένα τσιτάτα, όπως αυτό που αναφέρεται «στο πρώτο ποτήρι». Μετά το τέλος της ανάγνωσης των βημάτων, κάποια μέλη καλούνται να διηγηθούν την προσωπική τους ιστορία, με βάση μια θεματική. Αυτή την Κυριακή, η θεματική ήταν ο φόβος και η Ι. ήταν η πρώτη που μίλησε για τον αλκοολισμό της σε συνάρτηση με αυτό το φοβερό συναίσθημα. Αναρωτιόμαστε με τον Παναγιώτη, πόσες φορές μπορεί να έχουν πει την ιστορία τους. Πόσες Κυριακές όλα αυτά τα χρόνια. Αν τους έχει κουράσει. Αν τους έχει γίνει συνήθεια.
Πριν μιλήσει ένας αλκοολικός οφείλει να πει το όνομά του. Αν για παράδειγμα ήμουν μέλος τον ΑΑ θα έλεγα, «Γεια σας, είμαι η Φιλίππα και είμαι αλκοολική» και τα μέλη θα απαντούσαν «Γεια σου Φιλίππα», ακριβώς όπως τα βλέπουμε στις ταινίες δηλαδή. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί να δηλώνω αλκοολική, αφού υποτίθεται πως έχω καθαρίσει.
Όταν τελειώνει η εξιστόρηση των προσωπικών εμπειριών των μελών, ένα κουτί συνεισφορών περιφέρεται γύρω απ’ το τραπέζι, με σκοπό, υποθέτουμε, να καλυφθούν τα έξοδα του χώρου. Ο ήχος τον ψιλών, ξερός, μέσα στο χαρτόκουτο, σπάει τη σιωπή που είχε κυριέψει την αίθουσα.
Η συνάντηση κλείνει με μια προσευχή κατά την οποία τα μέλη σχηματίζουν έναν κύκλο, δίνουν τα χέρια και κουνώντας τα με κυκλική φορά λέγοντας την «Προσευχή της Γαλήνης». Οι ενωμένες φωνές τους δημιούργησαν μια κατανυκτική βαβούρα. Δε καταλάβαμε πολλά από τα λόγια της προσευχής.
σχόλια