Rosebud
Κάθε φορά που έρχομαι στο νησί, καταλήγω εδώ. Σαν υπνοβάτης. Κάθομαι λίγο κάτω από τον κισσό, κοιτάω από το φράχτη το περιβόλι (παντού αγκαθιές), χαζεύω τους τάφους. Δεν σκέφτομαι τίποτα.
Σήμερα είχε λιακάδα. Δυο γυναίκες του χωριού, με γαλότσες, λιβάνιζαν μέσα στα μνήματα. Η μία είχε κι ένα μαχαιράκι και μάζευε επιτόπου αγριολάχανα! Ανάμεσα στους τάφους. Τις χαιρέτισα κι αποκρίθηκαν δήθεν πρόσχαρες. Με έκοβαν σα νά 'μουν κάνας δολοφόνος (έχει παράδοση η μονή)... Έβαζαν τριαντάφυλλα στα βάζα - αξιοθαύμαστες, αν σκεφτείς ότι κανείς δεν θα τα δει σ' αυτή την ερημιά (τα είδα εγώ, τα είδαν οι μύγες). Μιλούσαν για κάποια Νίκα.
Μ' αρέσει υπερβολικά ο τόπος γύρω και η αισθητική αυτού του κτιρίου. Αγροτική Ιταλία. Το θυμάμαι ακμαίο. Νομίζω το σκάλωμα άρχισε μια Καθαρή Δευτέρα, δεκαετίες πριν, που ειχα ακούσει στον κλειστό κήπο με τις αγριολεμονιές την αντήχηση ενός παράξενου πουλιού να φτερουγίζει... Ένα εκκωφαντικό παφ-παφ στη πρωϊνή σιγαλιά. Μαγεύτηκα! Αν αποκτούσα ποτέ σπίτι, θα ήθελα κάτι ολόϊδιο (χωρίς τους τάφους :)
σχόλια