Έχω, κατ'αρχάς, να σας πληροφορήσω ότι το εσωτερικό της Βουλής είναι εξαιρετικά αρχοντικού γούστου. Όσοι εκτιμάτε τις σάλες και τα φουαγιέ των ιστορικών ξενοδοχείων –στην Αθήνα τέτοιο παραμένει η «Μεγάλη Βρεττανία»- θα ενθουσιαστείτε με τα μάρμαρα, τα παρκέ, τις βαριές ξύλινες πόρτες του κοινοβουλίου μας. Θα χαζέψετε τα πορτρέτα των παλαιών προέδρων και πρωθυπουργών - ιδίως εκείνων του 19ου αιώνα, που οι φουστανέλες και τα φέσια τους ενέπνεαν ως στοιχεία εξωτισμού τους ζωγράφους της Σχολής του Μονάχου. Θα λαχταρήσετε να θρονιαστείτε στους καναπέδες του εντευκτηρίου των βουλευτών και να παραγγείλετε ένα αφρώδες κρασί ή ένα μολτ ουίσκυ για να το απολαύσετε υπό το φίλιον αττικόν φως, το οποίο εισβάλλει άπλετο απ'τα μεγάλα παράθυρα.
Οι άνθρωποι απολαμβάνουν –είναι ολοφάνερο- τον ρόλο τους, όσο θα τον απολαμβάναμε κι εμείς, εάν δεν μας λύγιζε το βάρος της ιστορικής ευθύνης.
Εάν δεν είχατε δει ποτέ σας Έλληνα βουλευτή, θα συμπεραίνατε –με όλο σας το δίκιο- πως σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί παρά να συχνάζουν άνθρωποι εκλεπτυσμένοι, με ευρεία παιδεία και καλλιεργημένη αισθητική. Και με μιαν ανεπαίσθητη κόπωση στο ύφος, την κόπωση εκείνων που έχουν ζήσει πολλά, την κούραση του Κωνσταντίνου Καβάφη και του Τζέημς Μποντ...
Έχετε δει –φευ!- Έλληνα βουλευτή. Τους βλέπω κι εγώ τώρα, κρεμασμένος στα θεωρεία των δημοσίων υπαλλήλων, να γεμίζουν την αίθουσα συνεδριάσεων προκειμένου να συμμετάσχουν στη δεύτερη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο καθένας έχει το έδρανό του -το θρανίο του σαν να λέμε- με δερμάτινη επένδυση, πάνω στην οποίαν ακουμπά το κινητό, το τάμπλετ, την εφημερίδα και το κομπολόι του. Περιμένοντας τους πολιτικούς αρχηγούς, χαριεντίζονται μεταξύ τους με ύφος εξόχως συναδελφικό. Η ένταση που καταγράφεται και μεγεθύνεται συνήθως απ'τις κάμερες απουσιάζει σήμερα εντελώς. Οι άνθρωποι απολαμβάνουν –είναι ολοφάνερο- τον ρόλο τους, όσο θα τον απολαμβάναμε κι εμείς, εάν δεν μας λύγιζε το βάρος της ιστορικής ευθύνης.
Είχα να επισκεφθώ την Βουλή από το 1985, τότε που –δεκαεννιάχρονος- παρακολούθησα με αδηφάγα περιέργεια σχετικά με τα πάντα την εκλογή του Χρήστου Σαρτζετάκη. Οι αλλαγές που έχουν επέλθει κατά τις τρεις δεκαετίες που μεσολάβησαν είναι εξόφθαλμες.
Τότε, ο μέσος όρος ηλικίας των βουλευτών υπερέβαινε τα πενήντα και απαξάπαντες- του Ανδρέα Παπανδρέου μη εξαιρουμένου- τηρούσαν κατά γράμμα το ενδυματολογικό πρωτόκολλο: Σκούρο κοστούμι, λευκό πουκάμισο, σκούρα γραββάτα, καλογυαλισμένα παπούτσια. Οι ελάχιστες κυρίες ήταν ντυμένες με σοβαρά ταγιέρ. Ακόμα και η νεαρή τότε κομμουνίστρια Μαρία Δαμανάκη.
Τώρα, το κοινοβούλιο εμφανίζει μια κοινωνιολογικώς άκρως ενδιαφέρουσα πολυχρωμία.
Ξεκινώντας από τα τέρμα δεξιά έδρανα τα οποία καταλαμβάνουν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Ο προφυλακισμένος αρχηγός της, περιστοιχιζόμενος από τα προφυλακισμένα πρωτοπαλίκαρά του, μπαίνει καμαρωτός στην αίθουσα και πέφτει στην αγκαλιά της συναδέλφου και συζύγου του. Εκείνη -με περίτεχνη κόμμωση που παραπέμπει σε συνοικιακή μεγαλοκυρία- σπεύδει να ακουμπήσει στο έδρανό του μια πλαστική σακκούλα, η οποία θα στοιχημάτιζα ότι περιέχει τάπερ με το αγαπημένο του φαγητό. Ντολμάδες; Αμπελοφάσουλα; Ουδείς συντρέχει λόγος να μάθουμε... Οι ελληνόψυχοι βουλευτές αγκαλιάζονται εξαπολύοντας νέφη τεστοστερόνης κι έτσι όπως τους παρατηρώ από ψηλά, έχω την στιγμιαία ψευδαίσθηση πως βρίσκομαι στη γενική συνέλευση του σωματείου πορτιέρηδων. Ή σε κάποιον χορό μπόντυ-μπίλντερ. Μοναδική εξαίρεση ο βουλευτής Μπαρμπαρούσης, που, με τα μακριά μαλλιά και το αρειμάνιο μουστάκι του, είναι φτυστός κομπάρσος από την ηρωική ταινία «Παπαφλέσσας» - θα την έχετε σίγουρα πετύχει κάποια 25η Μαρτίου στην τηλεόραση...
Στα έδρανα της συγκυβέρνησης, επικρατεί από οπτική άποψη σκέτη πλήξη. Είναι όλοι τους σχεδόν ντυμένοι σαν υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων. Το μόνο που τους διαφοροποιεί είναι πώς κάποιοι προσπαθούν να ξεγελάσουν τον χρόνο μπογιατίζοντας το τριχωτό της κεφαλής τους και κάποιοι άλλοι το πάχος τους φορώντας μπλέηζερ διαστάσεων αντίσκηνου. Το βλέμμα του Αντώνη Σαμαρά τους αγκαλιάζει με στοργή από τον πρωθυπουργικό θώκο. Η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη δεν παύει να του ψιθυρίζει ως άλλη Miss Moneypenny στο αυτί ενώ η παρουσία της Άννας Παναγιωταρέα στον χώρο φαντάζει σαν αντίπαλο δέος, μια λογική εναλλακτική.
Ο Αλέξης Τσίπρας εισέρχεται τελευταίος από τους αρχηγούς στο βουλευτήριο. Μικροδείχνει. Το στενό σπορ κοστούμι, συνδυασμένο με σκούρο μωβ πουκάμισο, τον κάνουν να δείχνει σαν τραγουδιστής της αγάπης -εν μέρει ποπ κι εν μέρει λαϊκός- ο οποίος κάνει τα πρώτα του χιλιόμετρα στην πίστα με αξιοσημείωτη επιτυχία. Ή σαν γαμπρός, για τον οποίον κανένας πεθερός δεν θα ντρεπόταν και καμιά πεθερά δεν θα τσιγκουνευόταν σε εκδηλώσεις στοργής.
Κάθεται δίπλα στον βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ρίχνει ένα ζοχαδιασμένο βλέμμα όχι στον Τσίπρα, στον Κουρουμπλή, που πασχίζοντας να τον πείσει προ τετραετίας να μην μεταναστεύσει από το Πασόκ στον Σύριζα, τον είχε αποκαλέσει «Τειρεσία της Παράταξης». Οι μεταναστεύσεις έκτοτε στάθηκαν τόσο αθρόες, ώστε ο Βενιζέλος έχασε το μέτρημα και την ευκαιρία να βαφτίσει την Σοφία Σακοράφα «Ακοντίστρια της Δημοκρατίας» ή την Θεοδώρα Τζάκρη «Πομπαντούρ της Κεντροαριστεράς»...
Ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης κηρύσσει την έναρξη της ψηφοφορίας. Εκφωνούνται τα ονόματα των βουλευτών κι εκείνοι σηκώνονται ο ένας μετά τον άλλο και με θεατρινίστικο είτε βαριεστημένο ύφος λένε «Σταύρος Δήμας» είτε «Παρών». Στα πλαίσια του προγράμματος «κάθε μέρα φεμινίστρια», οι βουλευτίνες της αντιπολίτευσης λένε «παρούσα». Ο προεδρεύων τις διορθώνει ανέκφραστος. Όταν ο βουλευτής Μπούκουρας υπερψηφίζει τον Σταύρο Δήμα (το καταπληκτικό του επιχείρημα είναι ότι τους ενώνει η Κόρινθος), το βλέμμα του Ηλία Κασιδιάρη γίνεται δολοφονικό. Όταν ανακοινώνεται επισήμως το αποτέλεσμα, η συμπολίτευση ξεσπάει σε ενθουσιώδες χειροκρότημα – έτσι και καταφέρουν στις 29 να τον εκλέξουν, είναι ικανοί να ρίξουν μέσα στο βουλευτήριο πυροτεχνήματα.
Η συνεδρίαση λύνεται, οι αντιπρόσωποι του Έθνους ανταλλάσσουν χριστουγεννιάτικες ευχές. Η ατμόσφαιρα έχει κάτι από Τιτανικό. Με μόνη διαφορά ότι εκείνο που οι μεν βλέπουν σαν παγόβουνο και αγωνίζονται μέχρι την ύστατη στιγμή να αποφύγουν, οι δε το βλέπουν σαν βουνό από λαχταριστό παγωτό.-
σχόλια