Ο Νίκος Ερηνάκης (1988, Αθήνα) είναι υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοφίας στο Λονδίνο έχοντας σπουδάσει οικονομικά (ΟΠΑ), φιλοσοφία και συγκριτική λογοτεχνία (Warwick), και φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών (LSE). Παίζει με τους Haken που δημιούργησε το 2009 στην Αθήνα. Οι δουλειές τους έχουν βασιστεί σε ποιήματα από τα δύο βιβλία ποίησης του Nίκου Ερηνάκη [Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου και Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά], καθώς και σε ποιήματα του Γκέοργκ Τρακλ σε μετάφρασή του. Η τελευταία τους δουλειά ηχογραφήθηκε από τους ίδιους το καλοκαίρι του 2013 στην Κύθνο και κυκλοφόρησε υπό μορφή δίσκου με τίτλο Το Πέμπτο Σφυρί.
Στις 28.12 θα παρουσιάσουν στο Ρομάντσο το νέο υλικό τους.
Ζήτησα απ' τον Νίκο να μου μιλήσει για τα αγαπημένα του πολιτιστικά αγαθά.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ;
Νιώθω πως η μόνη διέξοδος απ' αυτή την ερώτηση είναι ν' αλλάζεις κάθε φορά απάντηση. Ένα βιβλίο όμως που νιώθω πως θ' αποτελεί πάντα μία σταθερά για μένα μέσα στο χρόνο είναι το «Μια εποχή στην κόλαση» του Αρθούρου Ρεμπώ.
Όταν το διάβασα για πρώτη φορά στα 12 μου κάτι ξεκαθάρισε μέσα μου. Προφανώς κατάλαβα πολύ λιγότερα απ' όσα ήταν απαραίτητα έστω και για τη μερική κατανόησή του, αλλά αυτό που είχε σημασία είναι ότι διαπίστωσα με κάποιο ενστικτώδη τρόπο πως κάτι σημαντικό συνέβαινε ανάμεσα σ' αυτές τις γραμμές, κάτι που αν το ανακαλύψεις δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Γεννήθηκε μέσα μου ένα ιδιαίτερο κριτήριο, σαν μετά από εκείνη την πρώτη ανάγνωση να μπορούσα να διαχωρίσω την αληθινή μεταρσιωτική ποίηση που μεταμορφώνει από τα απλώς καλοδουλεμένα εγκεφαλικά κατασκευάσματα ποιητικής γραφής που στην καλύτερη των περιπτώσεων επιμορφώνουν.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ;
Των Sonic Youth στο Βερολίνο. Ήταν την εποχή που βρισκόμουν στην Ολλανδία για Erasmus και ταξίδευα συχνά στο Βερολίνο. Σχεδόν όλες οι εικόνες από εκείνους τους μήνες είναι θολές αλλά οι αισθήσεις που μου προκαλούσε κάθε εμπειρία είναι ακόμα πολύ ισχυρές μέσα μου. Ολόκληρη εκείνη η νύχτα, πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τη συναυλία των Youth, ήταν αλλόκοτα έντονη.
[Κάποια στιγμή πρόσφατα μάλιστα μου δόθηκε τυχαία η ευκαιρία να το πω και στον ίδιο τον Thurston Moore που πλέον μένει μόνιμα στο ανατολικό Λονδίνο, σχετικά κοντά μου, και συχνάζει –πού αλλού;- στο Οto Café.]
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΦΙΛΜ;
«Το Χρώμα του Ροδιού» του Σεργκέι Παρατζάνοφ. Δεν νομίζω πως έχω δει ποτέ παρόμοια συνομιλία ποίησης και εικόνας να εκτυλίσσεται σε τόσο υψηλό επίπεδο νοημάτων και αισθητικής.
[Όπως επίσης και κάθε μία από τις επτά του Ταρκόφσκι, αλλά ας μη γίνω cliché επιχειρώντας να αναπτύξω κάποια έκθεση ιδεών για το μοναδικό συνδυασμό διαχρονικότητας και πρωτοπορίας του «βλέμματός» του. Κάποια πράγματα διατηρούνται καλύτερα μακριά από τις λέξεις, πρέπει να αρκείσαι απλώς στο να τ' αντικρίζεις.]
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ;
Δύσκολη ερώτηση, πολύ δύσκολη. Πανικοβάλλομαι, χα, μπορώ να μην πω;
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ;
Ίσως το One: Number 31 του Pollock.
Δεν το θεωρώ αναγκαστικά ούτε το σημαντικότερο ούτε το καλύτερο έργο τέχνης, απλώς κάπως μοιραία κατέληξε να κατέχει μία ιδιαίτερη θέση μέσα μου. Είναι περίεργο αλλά νιώθω πως είναι ένα έργο τέχνης που με επέλεξε πριν το επιλέξω εγώ. Για μία περίοδο επέμενε να εμφανίζεται σε μία σειρά από συνδεδεμένα μεταξύ τους όνειρα που βίωνα. Υπάρχει μία ελευθεριακή ένταση, ένας εκστατικός μα πένθιμος ρυθμός στον τρόπο που χορεύουν αυτές οι γραμμές που νιώθω πως στο τέλος ούτε ο ίδιος ο Pollock δεν μπόρεσε να διαχειριστεί.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ;
Υποθέτω η μπανάνα των Velvet Underground με τη Nico.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά το Venus in Furs συνειδητοποίησα την καθοριστική σημασία της συνειδητής άποψης και αισθητικής στον ήχο. Κάθε βιρτουόζικη [sic] απόπειρα τεχνικής εκμηδενίστηκε μπροστά στη σημασία του να έχεις κάτι να πεις και να το λες μ' έναν πηγαία αυθεντικά δικό σου τρόπο. Κάτι που βέβαια μετά «διδάχτηκα» και από πολλούς άλλους και κυρίως από την κλασσική μουσική και την post-punk σκηνή που αποτελούν τα κύρια ακούσματά μου. Σταμάτησαν να με νοιάζουν οι κατηγοριοποιήσεις, οι επιρροές ή οι κάθε είδους εργαλειακές τεχνικές. Επικεντρώθηκα στη σημασία του παντρέματος διαφορετικών εκφάνσεων αυτού που αποκαλούμε τέχνη, της ιδιαίτερης συνομιλίας που μπορεί να υπάρξει μεταξύ λόγου και ήχου, της δημιουργίας ενός πρωτοποριακού ηχοχρώματος. Κάτι παραπλήσιο επιχειρούμε και με τους Haken, ελπίζοντας πως έστω και στο ελάχιστο θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε μία διαδρομή που θα μας οδηγήσει σε μία νέα συνομιλία αυτού του είδους.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ;
Μετά την ανακοίνωση του David Lynch για δημιουργία νέου κύκλου "Twin Peaks" θα ήταν ντροπή, αιδώς και όνειδος να αναφέρω οτιδήποτε άλλο.
*****
σχόλια