ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν 15 ήμουν σε σχέση με ένα παιδί ας τον πούμε Δημήτρη, έρωτας μεγάλος. Με τα πολλά σας λέω πως το κρατήσαμε μέχρι τα 18 μου , ήταν ένα χρόνο πριν φύγω για το εξωτερικό. Το τελειώσαμε γιατί ήταν αρκετά πιεστική η σχέση αλλά και εγώ (τρελές καταστάσεις άπειρης ζήλιας πίεσης κλπ). Εγώ έφυγα, κρατήσαμε κάποια επαφή. Μέχρι που κάποια στιγμή προέκυψε κάτι με κάποιον άλλο, κάτι χαλαρό. Τελικά ο Δημήτρης έμαθε πως είχα κάτι με κάποιον άλλο, μου είπε πως τον πλήγωσε (εκείνος δεν είχε προχωρήσει με κάποια άλλη στη ζωή του) και 3-4 μήνες αργότερα μου ζήτησε να είμαστε μαζί. Αρνήθηκα. Στο εν τω μεταξύ έκανε κάτι με δυο κοπέλες (οκ) και τώρα στα 21 μου που γύρισα τα Χριστούγεννα μου ζήτησε να είμαστε μαζί. Επιμένει και υπομένει, προσπαθεί να μου αλλάξει γνώμη, είναι πιο γλυκός και τρελός για μένα από όσο ποτέ, ο Δημήτρης στη καλύτερη του εκδοχή. Και τώρα είναι που δε ξέρω τι να κάνω. Του λέω πως άργησε, διότι πριν φύγω τον παρακαλούσα για αρκετό καιρό να είμαστε μαζί και εκείνος άργησε να με ξανά πλησιάσει. Όχι ότι φταίει, δε τον κατηγορώ, απλά πληγώθηκα και κοίταξα πως να ανασυγκροτηθώ και να πάω τη ζωή μου παρακάτω. Με λίγα λόγια άλλαξα και εγώ εντελώς. Ναι μεν τον αγαπάω, θα ήθελα να είμαι μαζί του, αλλά αυτό το καιρό είμαι σε άλλη φάση που θέλω απλά να απολαύσω τη φοιτητική μου ζωή και τον εαυτό μου. Ξέρω όμως πως άμα δε του πω ναι τώρα δε θα είμαστε ποτέ ξανά μαζί. Καμία συμβουλή μήπως και δω τη κατάσταση λίγο πιο ξεκάθαρη; Ευχαριστώ πολύ.