ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28 χρονών και ζω στην επαρχία...Σχέσεις δεν είχα όσες θα ήθελα,αλλά εχω βγει και τα ραντεβού μου και εχω φλερτάρει,δεν είμαι καμιά καλόγρια..Ούτε το σεξ έχω ευχαριστηθεί,άρα εδω μπορώ να θεωρηθώ καλόγρια...Δεν εργάζομαι,ούτε παρέες έχω,και όπως καταλαβαίνετε δεν γνωρίζω συνεχώς νέα άτομα και κυρίως του αντίθετου φύλου..Το θέμα είναι πως ένας συγγενής μου γύρω στα 45,θέλει να μου γνωρίσει κάποιον που είναι 30 κάτι,αλλά δεν ξέρει τι κάνω στην προσωπική μου ζωή,αν είμαι μόνη μου ή οχι,ο συγγενης..Παρόλο που δεν γουστάρω γνωριμίες και μέσω συγγενών,μου έχει κολλήσει αυτή η πρόταση....Βασικά είναι φόβος πως δεν θα μπορέσω να βρω κάποιον μόνη μου,αλλά θα μου τον γνωρίσει κάποιος άλλος,και αν περάσουν τα χρόνια και περάσω τα 30,φοβάμαι πως θα κάνω κάτι με τον οποιονδήποτε μόνο και μόνο για να μην μείνω μόνη μου....Μπορεί να είναι ότι καλύτερο υπάρχει απο εμφάνιση-χαρακτήρα (δεν τον ξέρω και έτσι δεν μπορώ να πω),αλλά μου έχει κάτσει στραβά όλο αυτό το σκηνικό.......Απο την μια λέω οτι δεν θα πάω πουθενά και απο την άλλη πως αν διώχνω συνεχώς ευκαιρείες,τότε πως θα έρθω πιο κοντά στο ιδανικό για μένα;;;Έσεις τι γνώμη έχετε;;Να πιστέψω σε εμένα ή να κάνω αυτό το βήμα με μισή καρδιά,μόνο και μόνο απο φόβο για το μέλλον;;ΥΓ.Μπορεί και ο τύπος να είναι φανταστικός και να τρελαθώ,αλλά οχι με αυτό το σκηνικό..