1.3.2013 | 21:35
και τώρα;
δε θα πρωτοτυπήσω. δεν είμαι ούτε πρώτη, ούτε τελευταία. μόλις χώρισα. μετά από 4 (όχι πάντα εύκολα) χρόνια. με απάτησε δυο φορές, όπως παραδέχτηκε αφού το έμαθα "κατά λάθος". είπε ότι απλά συνέβη, ότι δε σημαίνει τίποτα. δε μπορούσα να μείνω. αλλά τώρα νιώθω ότι η γη έφυγε κάτω από τα πόδια μου. ονειρευόμουν τη ζωή μου μαζί του. πιο πολύ απ' όλα δεν αντέχω να τον σκέφτομαι με (την) άλλη και φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου. πάντα ήμουν απαισιόδοξος άνθρωπος και τώρα είμαι σίγουρη ότι με περιμένει ένα φρικτό μέλλον. νιώθω γριά (32), άσχημη και καταδικασμένη. νιώθω ότι έκανα το σωστό και ότι είναι καλύτερα για μένα να φύγω από αυτό τον άνθρωπο, αλλά το σκέφτομαι και τρελαίνομαι. περνάει; φαντάζομαι. απλά ήθελα κάπου να το πω... γιατί πονάω και φοβάμαι.
