ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η δουλειά μου είναι πολύ απαιτητική! Δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο και γενικά το τρέξιμο σε καθημαρινή βάση είναι αναξάντλητο και οι ρυθμοί ζωής έντονοι. Το καλό με τη συγκεκριμένη δουλειά, στη συγκεκριμένη εταιρία είναι το γεγονός ότι , σαν αλλαγή σκηνικού, υπάρχουν (ευτυχώς) και τα επαγγελματικά ταξίδια. Στο εσωτερικό που είναι τα καλά και στο εξωτερικό που είναι τα καλύτερα! Εγώ θα αναφερθώ στα επαγγελματικά ταξίδια του εσωτερικού, τα εγχώρια. Στην εταιρία που εργάζομαι τα υποκαταστήματα που πρέπει να επισκέπτομαι και να διακοσμώ είναι πολλά σε όλη την Αθήνα αλλά και σε μέρη εκτός του λεκανοπεδίου Αττικής. Πιο συγκεκριμένα, καταστήματα έχουμε στην Μύκονο, στην Αράχωβα, στην Πάτρα, στον Βόλο και σε διάφορα άλλα μέρη.Το συγκεκριμένο σκηνικό διαδραματίστηκε στην επιστροφή από Πάτρα. Όλα είχαν πάει υπο έλεγχο και η μέρα είχε κυλήσει σε κανονικούς ρυθμούς: πήγαμε εγώ και η συνάδελφός μου, διακοσμήσαμε, φύγαμε, πήγαμε και φάγαμε, ήπιαμε τον καφέ μας και στη συνέχεια πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Μετά από ένα τρίωρο ταξίδι στην Εθνική Αθηνών – Πατρών και φτάνοντας στην Ελευσίνα, κατευθυνθήκαμε στα διόδια για να περάσουμε στην Αττική οδό. Καθώς ελάττωνα την ταχύτητα του αυτοκινήτου παράλληλα έψαχνα στον φάκελλο, με τα οδηπορικά έξοδα που μου παρείχε η εταιρία, για να βρώ κέρματα. Καθώς ήμασταν σε αναμονή αφού υπήρχαν δυο αυτοκίνητα μπροστά μας, εγώ κατάφερα να συγκεντρώσω το ποσό των 2, 80 ευρώ με κέρματα των 10 λεπτών, 20 λεπτών και πάει λέγοντας. Πολλά τα κέρματα και τα κρατούσα με τις άκρες του δείκτη και του αντίχειρά μου. Φτάνοντας λοιπόν, στο κουβούκλιο με την εισπράκτορα, σταμάτησα, της χαμογέλασα και τις είπα:ΕΓΩ: «Καλησπέρα! 2,80?» Η ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: « Καλησπέρα! 2,80, παρακαλώ»Με ένα γλυκό χαμόγελο, πάντα, άπλωσα το χέρι μου για να δώσω τα χρήματα και λίγο πρίν το χέρι μου ξεπροβάλλει από το παράθυρο, τα κέρματα κάνουν ένα «φράπ»! και έπεσαν όλα στο δάπεδο του αυτοκινήτου. Μια άτυχη στιγμή ήταν «θα τα μαζέψω» σκέφτηκα και αμέσω έβγαλα τη ζώνη του οδηγού και σκύβοντας για να τα πιάσω από κάτω, κουτουλάω με το κεφάλι μου επάνω στην κόρνα του τιμονιού και η κόρνα έκανε «μπίπ»! Τότε η συνάδελφός μου που δεν κρατιόταν άλλο, άρχισε να γελάει σπαρακτικά, γέλασα κι εγώ ψάχνοντας παράλληλα και για τα κέρματα που ήταν σκορπισμένα, εν τω μεταξύ πίσω μας άρχισε να δημιουργείται μια μικρή ουρά από αυτοκίνητα και ορισμένοι νευρικοί οδηγοί άρχισαν να μας κορνάρουν. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα και αφού συγκέντρωσα ξανά όλα τα κέρματα, χαμογέλασα με επιτυχία και καμάρι στην εισπράκτορα επιβεβαιώνοντάς την ότι τα μάζεψα και άπλωσα το χέρι μου έξω από το παράθυρο για να της τα δώσω, έλα όμως που είχα ξεχάσει να βγάλω την πρώτη ταχύτητα από το αυτοκίνητο, διότι όση ώρα συνέβαιναν αυτά τα γεγονότα εγώ παράλληλα είχα πατημένα τον συμπλέκτη με το αριστερό μου πόδι και το φρένο με το δεξί και καθώς έκανα την κίνηση να της δώσω τα κέρματα τραβήχτηκαν λίγο τα πόδια μου και έφυγαν από τη θέση τους με αποτέλεσμα να σβήσει η μηχανή του αυτοκινήτου και να κάνει και αυτό το σχετικό τίναγνα προς τα εμπρός με αποτέλεσμα να φύγει μπροστά το αμάξι, να μου πέσουν τα κέρματα από το χέρι μου κάτω στον δρόμο αυτή τη φορά και σχεδόν, να πέσουμε επάνω στην μπάρα. Τα επόμενα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν περιελάμβαναν: εμένα να ψάχνω στη μέση του δρόμου στα διόδια για κάτι κέρματα πεσμένος στα τέσσερα, τη συνάδελφό μου να έχει πεθάνει από τα γέλια, μια εισπράκτορα αγανακτησμένη αλλά παράλληλα να προσπαθεί να συγκρατήσει τα γέλια της και περίπου δέκα αυτοκίνητα πίσω μας, σταματημένα, να μας βρίζουν οι οδηγοί τους και να μας κορνάρουν.