ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξυπνάω, πίνω καφέ, κάνω τσιγάρο και ακούω καψουροτράγουδα και αναπολώ παλιές στιγμές ή ελπίζω για νέες καταστάσεις. Άδικα όμως. Κοιταώ επίμονα το κινητό μα δεν χτυπάει... ποτέ δεν χτυπάει πλέον... ποτέ δεν έρχεται ένα μήνυμα. Έχω παραμελήσει τα χόμπι μου και τίποτα δεν μου κάνει κέφι εδώ και πόσο καιρό... έχω ξεχάσει την τελευταία φορά που ξύπνησα χαρούμενος και ευτυχισμένος. Πνίγομαι στο ίδιο μουντό μοτίβο κάθε μέρα πλέον. Εύχομαι να ξημερώσει μια μέρα που πάλι να ξυπνήσω με χαμόγελο αλλά ποτέ δεν έρχεται αυτή η μέρα. Και η Ιατρική πάει κατά διαόλου και αυτή, δεν μου κάνει πλέον καν κέφι να πάω στο νοσοκομείο ή να ανοίξω να διαβάσω κάνα βιβλίο... καλά για τα χρωστούμενα ούτε λόγος - ΑΠΕΙΡΑ. Και ξέρετε... μερικές φορές αναρωτιέμαι τι σκατά κάνω εγώ σε αυτήν τη σχολή; Εκπληρώνω τα όνειρά μου ή τα όνειρα του πατέρα μου; Δεν ξέρω να σας πω. Αλήθεια. Με τους γονείς μου είμαι συνέχεια στις εντάσεις, τσακωμούς, νεύρα και προσπαθούν να δουν τι παίζει. Όσο και να θέλω δεν μπορώ όμως να τους εξηγήσω τίποτα, είμαι πολύ περήφανος για να το κάνω... άσε που δεν είχαμε ποτέ θερμές σχέσεις ούτως η άλλως. Μα θα με ρωτήσετε φίλους και γνωστούς δεν έχω; Και γω θα απαντήσω. Φίλους έχω - το pc μου και τη συνείδησή μου. Όλοι οι υπόλοιποι μας βγήκαν παρτάκιες, κομπλεξικοί, ζηλόφθονες και σκατόψυχοι. Όχι ευχαριστώ δεν θέλω τέτοιους φίλους. Από την άλλη γνωστούς έχω πολλούς, αλλά τι να τους κάνω; Να βγω να πιω κάνα μπουκάλι σε κάνα κλαμπ; Δεν γουστάρω τέτοια διασκέδαση. Ποτέ δεν ήταν του στυλ μου. 'Η να βγω να συζητήσω μαζί τους χωρίς να έχουμε τίποτα κοινό; Μπα, κακή επιλογή. Δεν μπορώ ούτε καν να τους ανοιχτώ ούτε καν να τους πάρω στα σοβαρά, έχω γίνει καχύποπτος με τους ανθρώπους. Και μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα έρχεσαι εσύ στο μυαλό μου. Το μόνο άτομο που με έκανε κάποτε ευτυχισμένο. Το μόνο άτομο που με καταλάβαινε. Αλλά που είσαι τώρα που σε χρειάζομαι; Εξαφανισμένη και δεν έχω καν ιδέα που μπορεί να βρίσκεσαι. Από τη μία σε μισώ που με άφησες έτσι ξαφνικά αλλά από την άλλη σε θέλω σαν τρελός - και ας σε βλέπω μόνο στα όνειρά μου πλέον. Σε βγάζω γρήγορα όμως από τη σκέψη μου γιατί θα κλάψω πάλι... και έχει καταντήσει βαρετό. Τέλειωσε και το τσιγάρο και ο καφές... ώρα να πάω super market! Το ψυγείο είναι άδειο εδώ και μέρες! Και ξανά αναρωτιέμαι - μα είναι ζωή αυτή ρε γαμώτο; Πφφ... Τουλάχιστον θα βγω λίγο έξω να πάρω αέρα ίσως και καθαρίσει και το μυαλό, αλλά τόσα σκατά εκεί μέσα που να καθαρίσουν έτσι εύκολα...