ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χώρισαν ξανά οι δρόμοι μας μόλις ξημέρωσε. Η παρέα έσπαγε σιγά σιγά και δεν ήθελα να έρθει κανείς σε δύσκολη θέση. Είπα καλημέρα, σου χαμογέλασα και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Κλασσικά, σε όλη τα διαδρομή θα έβγαζα το κινητό από την τσέπη και θα πληκτρολογούσα τον αριθμό σου, δεν θα καλούσα ποτέ όμως, θα έκλεινα το πορτάκι με δύναμη, μήπως πάρει το σήμα και ο εγκέφαλος και θα το έβαζα πάλι στην τσέπη μου. Τίποτα από αυτά δεν έγινε όμως.. Τρεις δρόμους πιο κάτω σε βλέπω να περνάς, χαμογελάς, σταματάς και με περιμένεις. Ανεβαίνω και με πας εκεί που θα 'θελα να πάμε όταν σε πρωτογνώρισα..ή μάλλον αν σε ξαναγνώριζα. Σου λέω για άλλη μια φορά πως νιώθω και με γειώνεις με τον τρόπο σου. Μου λες πως δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι ξανά μαζί μου μετά από όσα έχουν γίνει. Πως δεν πρέπει να βρισκόμαστε, πως όλη αυτή η κατάσταση μας μπερδεύει, μας πηγαίνει πίσω. Δεν μπορώ να σου αρνηθώ κάτι, έχεις δίκιο σε όλα. Κρατιέμαι να μην βάλω τα κλάματα, σκέφτομαι πως είναι ίσως το τελευταίο μας πρωί μαζί. Σκέφτομαι να σου πω να φύγεις και εγώ να γυρίσω με τα πόδια, να χωρίσουν οι δρόμοι μας έτσι πιο συμβολικά, μήπως και το πάρουμε απόφαση. Και κάπου εκεί κάνεις την ανατροπή: μου λες ωραία πάμε σπίτι μου. Και να 'μαι πάλι στο παιδικό σου δωμάτιο, μετά από 3-4 χρόνια, να νιώθω σαν να πηγαίνω ακόμα λύκειο. Γίνεται ότι γίνεται και πας να σηκωθείς, σου λέω κάτσε, μπορεί να είναι η τελευταία μας φορά που κοιμόμαστε αγκαλιά. Και μου λες αυτό αποκλείεται... Εγώ τι συμπέρασμα να βγάλω? Ξέρω έχεις πληγωθεί, αλλά είσαι ο έρωτας της ζωής μου γαμώτο, δε γίνεται να μου λες όλα περνάνε κάποια στιγμή... Βασικά όχι, μακάρι για 'σένα να περάσει κάποια στιγμή, μην είμαστε και οι 2 πληγωμένοι σε αυτή την ιστορία.PS. I love you