ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ο σύντροφός μου είναι σε μία δύσκολη φάση της ζωής του τους τελευταίους 2 μήνες. δουλεύει άπειρα (πάντα δούλευε άπειρα λόγω φύσης του επαγγέλματος) και παράλληλα αντιμετωπίζει το βάρος ενός οικογενειακού θέματος (υγείας)το οποίο έχει μέλλον ακόμα να ξεπεραστεί.τον αγαπώ πολύ, τον στηρίζω όσο μπορώ (χωρίς να θέλω να του γίνομαι κολιτσίδα) και το εκτιμά όσο τίποτα.απλά, ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες βρισκόμαστε λίγο, και όταν βρισκόμαστε τις συζητήσεις μας μονοπωλούν αποκλειστικά τα δικά του θέματα, το μυαλό του κολλάει μόνο σε αυτά.όταν μιλάμε στο τηλ ποτέ δεν έχει πολύ χρόνο να πούμε τα δικά μας, και πάλι περιοριζόμαστε στο να μου ανακυκλώνει ότι δεν είναι καλά.επαναλαμβάνω ότι τον αγαπώ, ότι η στάση μου είναι όσο πιο ενθαρρυντική και γλυκιά γίνεται και μου βγαίνει να είναι έτσι, αλλά κάπου μέσα μου νιώθω ότι η στάση μου αυτή ίσως πλέον θεωρείται δεδομένη, ότι εγώ είμαι η δυνατή στη σχέση, η αισιόδοξη, ότι δεν "πρέπει" να σπάσω ποτέ, ότι είμαι εδώ να τον στηρίζω απεριόριστα.. δεν ξέρω.. δεν σας κρύβω ότι κι εγώ άνθρωπος είμαι, πολλές φορές πιέζομαι, κι εγώ δουλεύω πολλές ώρες, ποτέ όμως αυτό το διάστημα δεν έχει μπει στην κουβέντα μας το πως είμαι εγώ, το πως νιώθω, το τι προβλήματα αντιμετωπίζω στη δουλειά μου..δεν είναι εγωιστικό νομίζω, απλά θέλω να δείχνω στον άλλον μια χαρά για να μην τον επιβαρύνω με τη δική μου σκέψη..και ξέρω ότι με αγαπά, το δείχνει με κάθε ευκαιρία και μου ζητά συγγνώμη που τώρα με παραμελεί, κάπου όμως νιώθω περιττή, ακόμη και το να στείλω μήνυμα ότι μου λείπει πλέον δεν ξέρω αν πρέπει να το στείλω για να μη νιώσει άσχημα..σήμερα μάλιστα με ρώτησε: "με αντέχεις ακόμη;"ρε παιδιά, σκέφτομαι κάτι λάθος??