ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάπου στη μέση της απόστασης...Ψάχνοντας την αρχή, λίγο μετά το τέλος, λίγο πριν το τίποτα, κρατώντας για μια στιγμή στη χούφτα μου τα πάντα, πάνω απ' το χρόνο, κάτω απ' την επιφάνεια, το νερό να γεμίζει τα πνευμόνια μου κι η συνείδηση (χα, η συνείδηση!) να νεκρώνει...Λένε πως ο πνιγμός είναι από τους πιο βασανιστικούς θανάτους, κι αν ολόκληρη η ζωή ήταν ένα ναυάγιο, τότε; τότε μάλλον θα ευχόσουν να σου βρισκόταν μια σφαίρα...Ο δρόμος απροσπέλαστος, βουτηγμένος στα βάτα, τα βράχια κακοτράχαλα, μόνο για ελεύθερες ψυχές, μόνο για τ' αγριοκάτσικα...Δε με "ξέρεις", γι' αυτό και συγχέεις τη φωνή μου με άλλες...Τα λόγια μου καθάριο νερό, μην ανακατεύεις το ποτήρι, μπορεί να πιάσεις βυθό και να ξεχυθούν Μαύρες θάλασσες...Δεν έχω μορφή, φωνή, άρωμα, δεν έχω βλέμμα, άγγιγμα, ψίθυρο...είμαι για σένα αυτό που θέλεις να δεις, να μυρίσεις και να νιώσεις, το φύσημά μου βουβό σαν μια σταγόνα που νοτίζει το χώμα, θέλει να έχεις ασκημένο αυτί για ν' ακούσεις... Πρόσεξε, μπορεί να είναι η ακόρεστη δίψα που σου φέρνει οάσεις... Σε λάθος χώρα ψάχνεις την άνοιξη, εδώ είναι φθινόπωρο, σε λάθος γη ψάχνεις τη ζωή, εδώ είναι θάνατος. Έτσι είναι η τέχνη...σου πρόσφερα τις μπογιές, να πλάσεις τη μορφή μου...το πορτρέτο μου το κρέμασα στον τοίχο μου και το χαζεύω,μα κάποια άλλη είναι στη θέση μου, μου προκαλεί ρίγη, πάντα έτσι θα είναι, είμαι μια ακόμη περαστική απ' το σαλόνι της, βγαίνω στο χολάκι αθόρυβα, στρίβω το πόμολο και φεύγω... Η μορφή σου στοιχειώνει τους καμβάδες μου, μα τα πινέλα μου στραβά κι η προσπάθεια προδικασμένη... Και γιατί να νοιαστώ τάχα να σε μάθω, σάμπως μαθαίνει κανείς κανέναν, δεν υπάρχει χρόνος...οι δείκτες μετρούν αμείλικτα, ίσα που προλαβαίνουμε για μια φευγαλέα ματιά κι έναν καφέ στο πόδι, ό,τι είδαμε είδαμε, δεν υπάρχει χρόνος...τα μάτια κουράζονται όταν κοιτούν επίμονα, μα πιο πολύ κουράζεται η ψυχή, να κοιτάει γη και να βλέπει ουρανούς... Έρωτες, Μοίρα, Μοιραίοι Έρωτες...χα! πράγματα αστεία, να τα γράψεις σ' ένα στρατσόχαρτο και να τυλίξεις τα ζωντανά κρέατα, γελοίο να προσπαθείς να πουλήσεις τις λέξεις με το κιλό... Είμαι ιδεαλίστρια, έχω αρχές και αξίες, χα! Μα είναι εποχή ανανέωσης του εμπορεύματος, γενικό ξεπούλημα λοιπόν, γιατί κλείνουμε. Τιμές ευκαιρίας! Μη δίνεις σημασία στο παραλήρημα, μη δίνεις σημασία σε τίποτα, η ζωή είναι μικρή σαν κουμπότρυπα, τα μεγάλα πράγματα δε χωράνε αν δε σπάσουν σε κομματάκια. Σε ποιόν μιλάω άραγε...Μονολογώ...Α ναι, μιλάω σε σένα...Χα! Τί αστείο κι αυτό πάλι...σε Σένα, Εσύ, Εγώ, Εκείνος, κανείς, Κανείς δεν είναι Κανένας, όλοι πατάμε τις ίδιες λάσπες, νόμισες πως βαδίζεις ξέχωρα, μα ο δρόμος κοινός, το κατάλαβες αργά, όταν σε ξέβρασε στην ίδια ακτή με τους άλλους...εκεί μόνο βρίσκεται η συγχώρεση,η συμπόνοια, η λύτρωση, στην κοινή μοίρα..κι εκεί μόνο θα βρεις παρέα, τα ελάχιστα εκείνα κλάσματα του δευτερολέπτου λίγο πριν το φως βυθιστεί στο έρεβος, εκεί ίσως να επανενωθείς με την ανθρωπιά σου...στο θάνατο...εκεί που δεν υπάρχει φως για να προκαλεί αντανακλάσεις, εκεί που τα ουράνια τόξα σβήνουν και τ' αστέρια βγαίνουν απ' την πρίζα και παύουν τα ξεγελούν τις αισθήσεις, εκεί που δεν υπάρχουν αισθήσεις για να ξεγελιούνται..Τί ποταπό!Να μην μπορείς να βρεις δικαίωση παρά μόνο στην ανυπαρξία...Ο αποθανών δεδικαίωται! Κι όλοι εμείς; Τί γίνεται με όλους εμάς, τους ζωντανούς νεκρούς; Όπως κατάλαβες, άλλη μια αιματηρή θυσία στο βωμό της παγωμένης νύχτας, είναι πολύ νωρίς για να σκεφτώ το ξημέρωμα...κι όταν έρθει, θα είναι πολύ αργά και ήδη θα νοσταλγώ τη νύχτα, γιατί στο σκοτάδι μπορείς να φαντάζεσαι τον κόσμο, τα πάρκα και τους ανθρώπους αλλιώτικους, παράξενους, μπορείς ακόμη και να φαντάζεσαι το φως...και η φαντασία είναι πάντα πιο θελκτική, πιο φωτεινή, πιο αληθινή από την πραγματικότητα...Νόμιζα πως σου εξήγησα, μα δε με κατάλαβες...σάμπως να καταλάβαινε ποτέ κανείς κανέναν...