ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τυχαία βρήκε το site αυτό και παρατήρησα πως υπάρχει η συγκεκριμένη ενότητα όπου πράγματι επαληθεύει τη ρήση "όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας". Ε και; Ποιο το αποτέλεσμα; Στη ζωή νομίζω πως το αποτέλεσμα έχει να κάνει με τις αποφάσεις, συγκεκριμένα με την υλοποίηση τους και πιο συγκριμένα με τους "καρπούς" τους οποίους γευόμαστε λαμβάνοντας τες.Κάποτε μέσα μου γεννήθηκε μία κλίση, μία ροπή, η αγάπη προς το Θεό, κάθε τι ιερό, όμορφο, αρχοντικό! Δεν βιάστηκα. Ήμουν τότε μόνο 20 ετών. Η ζωή μου επεφύλαξε να εισέλθω στο στίβο της εργασίας, να γνωρίζω κόσμο και κοπέλες. Και μου άρεσε. 10 χρόνια μετά παρατηρώ με σκεπτική τάση την τραγικότητα. Τη θέα του ανεκπλήρωτου που σημαίνει τη στατικότητα της ψυχικής ικανοποίησης στην καλύτερα των περιπτώσεων και στη χειρότερη το άδειασμα της. Αμέσως στο νου μου έρχονται οι λέξεις "πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα". Δεν είναι αλήθεια; Τι λέτε;Η αναζήτηση της ευκαιριακής ηδονής, της στιγμιαίας χαράς και αυτοεπιβεβαίωσης σε κάνει να εκπληρώνεις αυτό που σου λείπει; Τι γίνεται όμως όταν αυτή η ηδονή τελειώνει και επιδιώκεις να τη ζεις και αν τη ζεις και να τη ζεις; Αυτό είναι το ανεκπλήρωτο και σωστά μιλά για τον "αισθητικό άνθρωπο" ο Δανός φιλόσοφος Soren Kierkegaard. Χμ…τελικά οι «εικονιζόμενοι» χαρακτήρες των ανθρώπων είναι τόσο ευάλωτοι στο ρεαλισμό της τραγικής τους φύσης. Άλλο ακούς και πιστεύεις (ή θέλεις να πιστεύεις) και άλλο είναι. Αυτή η υπαρξιακή ταυτότητα του «είναι», είναι που επαληθεύει την αυτογνωσιακή σου κινητικότητα για ανάδυση του τι όντως είσαι.Ακόμη και το κορίτσι που στην πορεία άρχισε να μου αρέσει και να αρνούμαι τη φυγή απ’ εκείνη, αλλά να θέλω ολοένα να τη γνωρίζω και να είμαι μαζί της, ακόμη κι αυτό γκρέμισε τα πάντα. Διέλυσε και απομυθοποίησε γεγονότα και καταστάσεις. Ολική ανατροπή και γεύση μιας ακόμη ανεκπλήρωτης ψυχικής ανάγκης για συνύπαρξη, έρωτα κι αγάπη. Η ψυχή μου, επιτάσσει στο νου να αντικρύσει την αλήθεια, την ωραιότητα, την πλήρωση, το γέμισμα. Κουράστηκα. Και παρατηρώ πως αυτή η λαχτάρα και δίψα για το θείο έρχεται και συμπληρώνει τα κενά μου, τις αμαρτίες μου, τα πάθη μου, τις αδυναμίες μου και με κάνει να βλέπω στον άλλον, στη ζωή την ίδια, πως όλα όσο όμορφα κι αν είναι, εντούτοις σου αφήνουν αυτή την αίσθηση του ανεκπλήρωτου, την οποία άνετα και χωρίς άγχος σου γεμίζει η σχέση με το Θεό, τον μόνο που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ. Και μάλιστα όσες δοκιμασίες κι αν σου δώσει.Και τελικά φτάνω σε άλλες σκέψεις. Δεν με γεμίζει τίποτε πλέον, παρά η ησυχία και η ολοκληρωτική αφοσίωση στο Θεό. Ποτέ μου δεν το πίστευα. Όμως έρχεται πιστεύω ο καιρός που θα πιάσω την ουρά του πνευματικού αυτού ουράνιοι τόξου που δεν δύει ποτέ, δεν βυθίζεται ποτέ σε αλλοτριωμένες σκέψεις και άσχημους χαρακτήρες. Δεν έχω άλλη επιλογή. Θέλω να ανασάνω. Δεν είναι μία άχρωμη και γραφική απογοήτευση. Είναι μία μύχια ανάγκη, να ζήσω αληθινά, μία αληθινή ζωή κι αυτό μέσα από μία δημιουργική απογοήτευση που έχει την ύπαρξη της στην αληθινή ζωή κοντά στο άγιο και πνευματικό στοιχείο. Οι άνθρωποι δεν αγαπάνε κι ας θέλουν να πιστεύουν ό,τι αγαπάνε. Σε πληγώνουν. Σε καταδικάζουν. Σε αδικούν. Σε αφήνουν όταν κάνεις λάθη και έχει αδυναμίες. Χμ…τι να το κάνω; Έτσι ποτέ δεν θα αγαπήσει κανείς και κανέναν. Ξεχνούν όμως έτσι αν δουν τη βάση της ψυχής σου. Την προαίρεση για την οποία συχνά οι Πατέρες της εκκλησίας μιλάνε. Δεν αναζητούν εις βάθος, την προαίρεση σου. Μπορεί να κάνεις λάθη, αλλά και να βελτιώνεσαι. Και είναι όμορφο όταν έχεις αγαθή προαίρεση. Αλλά κανείς δεν σκέφτεται έτσι. Με τα πρώτα λάθη σε αρνούνται. Ένας μόνο δεν σε καταδικάζει και σε αγαπάει για ό,τι κι αν είσαι. Είτε πόρνη, είτε αμαρτωλός, είτε….είτε…ο Θεός. Και πιστεύω πως μόνο εκεί στη ζωή αυτή της ασκητικής αγάπης, λιτότητας και προσευχής, θα βρω αυτό που θα γεμίσει με πληρότητα τη ζωή μου και την κουρασμένη και ματωμένη μου ψυχή…Ένας ταξιδευτής …