ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και θα γράψω πάλι εδώ τον πόνο μου, μήπως και καταφέρω και τον ξεγελάσω κι απόψε και κοιμηθώ λίγο. Κάθε βράδυ ψάχνω τρόπους να ξεγελάσω τις σκέψεις μου για σένα και κάθε πρωί που ξυπνάω είσαι η πρώτη μου σκέψη, όπως ήσουν πάντα, αυτό δεν άλλαξε. Μα πλέον είσαι οδυνηρή σκέψη... Και μπαίνω και διαβάζω εδώ εξομολογήσεις άλλων ανθρώπων, που υποφέρουν όπως εγώ και σκέφτομαι πως είμαστε πολλοί. αλλά ο καθένας μας μόνος του πονάει. Και σκέφτομαι πως οι περισσότεροι από εμάς απλά θα ακολουθήσουμε όλη την πορεία του πόνου και κάποια στιγμή θα περάσει. Μόνο που ακόμα δεν θέλουμε να το σκεφτούμε, δεν θέλουμε να μας το λένε... Εγώ σε μια γωνίτσα του μυαλού μου, παρά τα όσα αναλύω με τις φίλες μου κάθε μέρα, που τρυφερά με ανέχονται, ξέρω πως δεν θα ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο μου, πως δεν θα ξανάρθεις. Ζω πια για τη μέρα που θα νιώσω πάλι καλά... Κι ας το παραδεχτώ μόνο εδώ απόψε...