ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι από τα 8 μου και μενω με τη μανα μου -οι σχέσεις μας κατά καιρούς είναι εκρηκτικές.Νιώθω ότι ο πατέρας μου θέλει να με κρατάει ''εξαρτημένη'' από εκείνον-οικονομικά, αλλά και συναισθηματικά.Είμαι 24 χρονών, έχω τελειώσει Πανεπιστήμιο, κάνω Μεταπτυχιακό, γενικά σαν παιδί ήμουν αυτό που λένε υπόδειγμα και μέχρι κάποια ηλικία δεν είχα προβληματίσει τους γονείς μου. Πριν 2,5 χρόνια προσπάθησα να εργαστώ σε δουλειά σχετική με τις σπουδές μου, αλλά ενώ όλα πήγαιναν οκ, απο ενα σημείο και μετά τα σκάτωσα και δε με πήραν. Να πώ ότι έχω διάφορες ''κοινωνικες φοβίες''(μέτρια αγοραφοβία, φόβος έκθεσης ,κριτικής κλπ)από μικρή (από τότε που χώρισαν οι γονείς μου εντάθηκαν), τις οποίες άφησα αδούλευτες για χρόνια καιτώρα που μεγάλωσα φοβόμαι να δουλέψω, οποτε ουσιαστικα δεν έχω δουλέψει ποτέ και ντρέπομαι γι'άυτό γιατί μια πλευρά του εαυτού μου έχει στόχους, αγαπάει τη δουλειά και είμαι και επίμονη όταν θέλω να καταφέρω κάτι. Το θέμα είναι ότι ο πατέρας μου από το διαζύγιο και μετά πέρασε χρόνια καταθλιψη,δεν προχώρησε στη ζωή του, εγκατέλειψε τον εαυτό του και τις ανάγκες του και για χρόνια εγω ημουν η μοναδική πηγη χαράς για εκείνον, με ρουφούσε συναισθηματικά. Απο την εφηβεία μου έδινε κατά καιρούς χαρτζιλίκι το οποίο συχνά ήταν υπερβολικό, σε σημείο να του δίνω λεφτά πίσω, με πίεζε να τα πάρω κλπ. Αυτό που με πειράζει είναι ότι σαν άνθρωπος δεν είχε ποτέ αυτοπεποίθηση, ενώ θα μπορούσε να πετύχει πολλά πράγματα αυτοεγκαταλείφθηκε νωρίς και κάθε δική μου ''επιτυχία''τον κάνει να νιώθει χαρά αλλά και έκπληξη. Μετά την επαγγελματική μου ''αποτυχία''(δεν του είπα ότι εκείνοι με απέρριψαν, το άλλαξα λίγο το σενάριο)ηταν στο τσακ να πάω σε κπ άλλη δουλειά και του το είπα και απαντούσε''σίγουρα μπορείς;''. Και γενικά ενώ χαίρεται για εμένα πάντα θεωρεί πως ό,τι κι αν προσπαθήσω δε θα τα καταφέρω και θα απογοητευτώ-αν και η αλήθεια τον έχει διαψευσει αρκετές φορές.Οταν κπ δεν τα καταφερνω είναι όλο''ε, τί να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά κλπ'', αντί να είναι αποφασιστικός, να με πεισμώσει είναι ηττοπαθής, εγώ πάντα πίεζα τον εαυτό μου να επιμένει και συχνά δεν αναγνώριζει το παιδί του όταν τα καταφέρνω.Σαν να μη μ εμπιστέυεται. Και με τους άντρες το ίδιο, όλο ''πρόσεχε ε;το μόνο που τους νοιάζει είναι το σεξ''κλπ(μέχρι που έκανα σεξ , το μυριστηκε και σταμάτησε να το λέει).Δεν ξέρει πόσο θα ήθελα να ήταν αλλιώς, να ξανάφτιαχνε τη ζωή του , να αγαπούσε τον εαυτό του,να με ενθάρρυνε να γινω ανεξάρτητη από μικρότερη ηλικία. Θέλω να τον σπάσω αυτόν τον κύκλο, αλλά δεν ξέρω πώς. Δε μπορεί να με ακούσει.Πάω σε ψυχολόγο από τότε που άρχισα να ασφυκτιώ με όλο αυτό και έχω δει αρκετά πράγματα για μενα και για εκεινον, αλλά κι αυτή μου λέει''Δεν είσαι έτοιμη ακόμα να δουλέψεις και βέβαια θα ήταν καλό από νωρίτερα να το έκανες, αλλά υπάρχουν τόσα προβλήματα άλυτα μέσα σου που ακόμα δεν το αντέχεις'' και έχει δίκιο, ωρες ώρες νιώθω ότι δεν μπορώ να ''σταθώ'' μποστά στον κόσμο, της είπα ότι θέλω να το κάνω σαν αντι-φοβία, γιατί τί στο διάολο κάποια στιγμή θα δουλέψω και σίγουρα κι αλλοι έχουν θέματα ανάλογα με το δικό μου και το κάνουν και πολλοί δουλευουν κάτω από αντίξοες συνθήκες κλπ αλλά με τον τρόπο της με φρενάρει και γενικά εμπιστέυομαι την κρίση της ως τώρα. Νιώθω τύψεις που κατηγορώ έτσι τον πατέρα μου,ο χωρισμός με τη μάνα μου ήταν οδυνηρός,1-2 χρ πριν χωρίσουν εκείνη έφευγε συχνά από το σπίτι χωρίς προφανή λόγο για ώρες και με πρόσεχε εκείνος αποκλειστικά και στο διάστημα αυτό κπ φορές με είχε χτυπήσει χωρίς να φταίω,σαν να ξεσπούσε πάνω μου,δεν είχε πολλές αντοχές και το παραμικρό πραγμα τον ενοχλούσε. Δεν το είχε κάνει ποτέ όσο ήμουν μικροτερη και ήταν ολα καλά στο σπίτι και δεν το ξαναέκανε μετά το διαζύγιο.Δε θέλω να τον κατηγορώ. Νιώθω ότι στηρίζοντας με οικονομικά θέλει να με ελέγχει (υποσυνείδητα) και συναισθηματικά,πρέπει να το κόψω, αλλά πιέζομαι, φοβάμαι τους ανθρώπους, δεν έχω αντοχες. Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου αλλά έχει μεγαλώσει, έχει γεράσει(όχι ηλικιακά,αλλά ψυχολογικά).Εχω να νιωσω το συναίσθημα ''ο μπαμπας μου είναι δυνατός, είναι εδώ για μένα, είμαι περηφανη που έχω αυτον τον μπαμπα'' από τα 5-6 μου. Ντρέπομαι τόσο που το λέω αυτό.Νιώθω ένα μείγμα αγάπης, θυμού, ενοχών και οίκτου για εκείνον.θέλω να ''φύγω''από αυτόν,να μεγαλώσω.