ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ξεκινάω με ένα χαμόγελο στα χείλη.Γνωρίζω έναν, χαίρομαι, ελπίζω, προκύπτει μαλάκας.Μου λένε όλοι τα καλύτερα έρχονται, μην το βάζεις κάτω.Τους πιστεύω!Ελπίζω.Βγαίνω για να μην κλαίω τη μοίρα μου σπίτι.Γνωρίζω άλλον. Οι ελπίδες αναπτερώνονται. Λεω δεν μπορεί! Αυτός θα κάνει την διαφορά. Αυτός ήρθε για να μου αποδείξει οτι όλες τις προηγούμενες φορές, δεν στέριωνα με κανέναν γιατί δεν είχα γνωρίσει ακόμα αυτόν.Μπα. Μια απο τα ίδια πάλι.Άλλος ένας ακατάλληλος στην μακριά λίστα.Άλλος ένας που με πλήγωσε.Κι άλλες μέρες στεναχώριας.Και εντάξει. Θα μου πείτε, αλλοι πεθαίνουν απο πείνα, αυτοκτονούν, δεν έχουν δουλειά, και συ σκάς επειδή δεν σου κάθεται κάνενας γκόμενος?Συγνώμη αλλά μετά απο υγεία, το δεύτερο πράγμα που ΑΠΑΙΤΩ να έχω στη ζωή μου είναι η αγάπη. Και όταν αυτή δεν λέει να μου δωθεί παρόλο που την αξίζω, τότε ναι. Σκάω.Ούτε και γω ξέρω πόσα χρόνια επαναλαμβάνεται αυτός ο φαύλος κύκλος του 'γνωρίζω έναν, δεν πάει καλά το πράγμα, παω γι'αλλα, γνωρίζω τον επόμενο, πάλι τα ίδια κι αυτός, και ου το καθ'εξής'.Γιατί ναναι τόσο δύσκολο να βρώ και γω την αγάπη ρε παιδιά?Ούτε κακός άνθρωπος είμαι.Ούτε απελπισμένη.Γιατί όμως δεν μπορώ να βρώ την αγάπη?Θα θελα να είμαι σε δυσκολότερη οικονομική θέση απο οτι είμαι τώρα, και να μουν και κουτσή, να μουν λιγότερο όμορφη και να'χα παραπάνω κιλά. Αρκεί να χα αγάπη. Έναν άνθρωπο να ξυπνάει δίπλα μου.Γιατί και που είμαι εμφανίσιμη, αδύνατη, με την υγεία μου, δεν έχω κανέναν να μοιραστώ τη ζωή.Και αυτό πονάει.