2.4.2013 | 01:46
μια άνευ αξίας εξομολόγηση
όταν ήμουν παιδί ήμουν παρατηρητής. αποστασιοποιημένος κοιτούσα γύρω μου και μου φαίνονταν όλα τόσο μακρινά. οι προκλήσεις τόσο μεγάλες που δεν τολμούσα να τις αντικρύσω. Μετά απλώς η ζωή σε παρασύρει. μια γυναίκα σε ποθεί. δεν το βλέπεις να γίνεται σε κάποιον άλλο συμβαίνει σε σένα. η μια δοκιμασία μετά την άλλη σε καλή. δεν είναι πια των άλλων είναι δικές σου. Και απλώς καβάλας το ποτάμι. άλλοι αφήνονται σαν νεκρά ψάρια. Και τώρα σε 20 μέρες θα μαι ξανά πίσω στην αρένα. άλλοτε μου φαινόταν τόσο μακρινό, δουλειά άλλων. τώρα είναι δουλειά δική μου. και έχω μάθει να την εκτελώ χωρίς να αγχώνομαι (παρά τις υψηλές στροφές της). το παράδοξο είναι ότι το παιδί εκείνο το αισθάνομαι ακόμη ζωντανό.