ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και 1 χρόνο είμαι με κάποιον 10 χρόνια μεγαλύτερο μου, εγώ 20+ αυτός 30+, εγώ ανώριμη που αγχώνομαι αν θα προλάβω να πάω στον επόμενο καφέ, αυτός σοβαρός με ευθύνες και υποχρεώσεις. Όταν αρχίσαμε τη σχέση μας δεν με ένοιαζε καθόλου η διαφορά ηλικίας και ούτε και αυτόν. Όσο είμαστε μαζί πιο πολύ μας κούραζε η "διαφορά φάσης" που βρίσκεται ο καθένας μας παρά η διαφορά ηλικίας. Είμαι ερωτευμένη μαζί του και τον αγαπάω πάρα πολύ. Είναι πολύ σημαντικός για μένα και δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα σταματήσουμε να είμαστε μαζί. Πριν λίγο καιρό όμως ξεκίνησε μια συζήτηση για γάμους, παιδιά, σκυλιά, σπίτια, οικογένειες κτλ. Του είπα ότι κάποια στιγμή στο πολύ μακρινό μέλλον (:Ρ) μάλλον θα ήθελα να συμβούν αυτά στη ζωή μου. Τώρα όμως δεν είμαι έτοιμη! Δεν έχω πάρει ούτε το πτυχίο μου, θα ήθελα να κάνω ένα μεταπτυχιακό, να βρω μια δουλειά, να τακτοποιήσω τη ζωή μου και μετά βλέπουμε. Αυτός μου απάντησε ότι εγώ μπορεί να είμαι ακόμα μικρή και να έχω όλη τη ζωή μπροστά μου, αλλά αυτός όχι. Θέλει λέει να κάνει οικογένεια και ίσως θέλει να την κάνει μαζί μου όχι τώρα αλλά σε μερικά χρόνια. Από τότε δεν μπορώ να σταματήσω να τα σκέφτομαι όλα αυτά. Πρώτα απ' όλα, δεν ξέρω αν σε αυτά τα "μερικά χρόνια" εγώ θα θέλω και θα μπορώ να προχωρήσω σε κάτι τόσο σοβαρό. Και πώς μπορώ να είμαι σίγουρη ότι αν επιλέξω αυτόν και αυτή τη ζωή είναι σωστή επιλογή; Θέλω πολύ να είμαι μαζί του τώρα, αλλά δεν μπορώ να ξέρω για μετά. Και αν ακόμα δεν με έχει φέρει στο δίλημμα να αποφασίσω, ίσως το κάνει αργότερα, που τα "μυαλά μου" θα είναι ακόμα τα ίδια. Το άλλο που σκέφτομαι και ακούγεται γελοίο ακόμα και σε μένα είναι το ότι αν μείνω μαζί του για αυτά τα "μερικά χρόνια" που μου λέει και στο τέλος εγώ και πάλι δεν είμαι έτοιμη ή δεν θέλω να προχωρήσω, θα τού έχω πάρει χρόνια που κάποια άλλη συνομήλικη του ή μη θα μπορούσε να του προσφέρει αυτά που θέλει. Πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Το ξέρω! θα μου πείτε να περνάω καλά και ότι και αυτός έχει ευθύνη για τις αποφάσεις του, αλλά τον αγαπάω και θέλω να έχει τη ζωή που ονειρεύεται.