Συνέντευξη στον Χαράλαμπο Δεπάστα
Συνάντησα την Κέλλυ ένα φθινοπωρινό απόγευμα στο σπίτι της στη Νίκαια, σε ένα πεντακάθαρο και καλόγουστο 3αρι στο οποίο ζει και φροντίζει μόνη της. Την γνώρισα πρώτη φορά πριν από περίπου δυο χρόνια.Μέχρι εδώ όλα φαίνονται συνηθισμένα. Σε άρθρο που είχα γράψει κάποτε για εκείνην έλεγα: «...είχα δει μια πολύ όμορφη, νέα κοπέλα, με εκφραστικό, γεμάτο θάρρος και θέληση βλέμμα. Ήταν σε αναπηρικό αμαξίδιο… Κι όμως, αν αγνοούσες την ύπαρξη αυτού, ήταν σα να έβλεπες έναν απλό καθημερινό άνθρωπο ο οποίος δεν αντιμετώπιζε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στη ζωή του…». Η Κέλλυ, όπως και αρκετοί ακόμα συνάνθρωποι, που δεν βγαίνουν στις τηλεοράσεις και δε ξέρουμε για αυτούς και τη ζωή τους αλλά μένουν δίπλα μας, είναι αυτό που λέω εγώ «καθηγητής ζωής»...
Στην πρώτη τούμπα που πήρε το αυτοκίνητο έκανα το σταυρό μου λέγοντας «Παναγιά μου να ζήσω» και στη δεύτερη μόλις σταμάτησε το αυτοκίνητο ήμουν σφηνωμένη στα καθίσματα, τα πόδια μου ήταν κάτω από το τιμόνι.
Θέλω να μας περιγράψεις τι συνέβη εκείνη την ημέρα...
Ήμουν διακοπές στο χωριό μου, στην Χίο, ήταν 25 Ιουλίου 2012. Ξεκίνησα από το χωριό μου, τους Ολύμπους να πάω με το αυτοκίνητό μου μέχρι το Πυργί (διπλανό χωριό) στο supermarket - μία μέρα πριν μου είχε φέρει ο πατέρας μου το αυτοκίνητό μου – του το είχα ζητήσει γιατί ήθελα για πρώτη φορά να έχω το αμάξι μου στη Χίο και να είμαι ανεξάρτητη. Στην Αθήνα δεν οδηγούσα πολύ.
Είχε πάρα πολύ ζέστη λοιπόν και ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα στο αυτοκίνητο χωρίς να βάλω ζώνη. Κατεβαίνω έναν χωματόδρομο και την ώρα που ήμουν έτοιμη να κάνω αριστερά για να βγω στον περιφερειακό, βλέπω ένα μπλε αυτοκίνητο, το προσπερνάω και την ώρα που πάω να αλλάξω ταχύτητα κάνω τη βλακεία και εν κινήσει πάω να βάλω τη ζώνη… Χτυπάω δεξιά τον καθρέφτη, πανικοβλήθηκα, κάνω αριστερά όμως στο αντίθετο ρεύμα ερχόταν ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Για να το αποφύγω ξαναέκοψα δεξιά το τιμόνι. Πάνω στον πανικό μου, αντί να πατάω φρένο πάταγα γκάζι. Έφυγα κάτω από το δρόμο (μόνο σε αυτό το σημείο δεν υπήρχαν μπάρες), στην πρώτη τούμπα που πήρε το αυτοκίνητο έκανα το σταυρό μου λέγοντας «Παναγιά μου να ζήσω» και στη δεύτερη μόλις σταμάτησε το αυτοκίνητο ήμουν σφηνωμένη στα καθίσματα, τα πόδια μου ήταν κάτω από το τιμόνι.
Από την αρχή αισθάνθηκα ότι δε μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου, πονούσα πολύ στην πλάτη και το στήθος, εξωτερικά δεν είχα το παραμικρό. Αμέσως ήρθαν κοντά μου οι άνθρωποι και ειδοποίησαν το ασθενοφόρο που ήρθε με το γιατρό κ Θεοδωρόπουλο. Με πήγαν στο Κέντρο Υγείας όπου διαπίστωσαν ότι ήταν κάτι το σοβαρό και έτσι με μετέφεραν αμέσως στο νοσοκομείο της Χίου. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πόσος κόσμος είχε μαζευτεί στο νοσοκομείο… Μπήκα στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και είδαν πως έπρεπε να φύγω αμέσως για την Αθήνα.
Ουσιαστικά ο πατέρας μου δεν είχε προλάβει να γυρίσει στην Αθήνα (αφού μου έφερε το αμάξι) και τον ειδοποίησαν ότι με μεταφέρουν εσπευσμένα στην Αθήνα. Η μεταφορά μου έγινε με C27 στην Ελευσίνα και από εκεί στο Κ.Α.Τ. Μπήκα στα επείγοντα. Κυριακή 29 Ιουλίου χειρουργήθηκα (2,5 ώρες επέμβαση) και πήγε πολύ καλά. Έμεινα στην εντατική προληπτικά για δύο ημέρες. Δε θα ξεχάσω την εμπειρία της εντατικής. Όταν ξύπνησα ήταν όλοι τριγύρω μου σε καταστολή. Έμεινα ένα μήνα στο (τμήμα σπονδυλικής στήλης) Κ.Α.Τ. Μετά με ανέλαβε το τμήμα αποκατάστασης του Κ.Α.Τ όπου έμεινα δύο μήνες. Μετά πήγα στην Ανάπλαση (ιδιωτικό κέντρο αποκατάστασης) όπου εκεί έμεινα άλλους έξι μήνες.
Τι άποψη είχες για τα ΑμεΑ πριν το ατύχημά σου και τι άποψη έχεις τώρα;
Δεν είχα συναναστραφεί ποτέ ξανά, ούτε στο οικογενειακό μου ούτε στο φιλικό μου περιβάλλον με άτομο με αναπηρία. Σπάνια έβλεπα στο δρόμο άτομο με αμαξίδιο (η σωστή λέξη είναι αμαξίδιο και όχι καροτσάκι!) οπότε δεν είχα άποψη σχετικά με αυτό. Φυσικά τώρα έχουν αλλάξει όλα τελείως μέσα στο μυαλό μου. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι σε αμαξίδιο. Είναι όπως και με αυτούς που περπατάνε. Παντού υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Κάποιοι μέσα από αυτό που έχουν ζήσει βγάζουν όλη την κακία τους, όλη την ανασφάλεια. Στην δική μου την περίπτωση δεν είναι έτσι. Αυτό που μου συνέβη το αντιμετωπίζω τελείως θετικά.
Πιστεύεις ή πίστευες στον Θεό; Αν ναι, έχει επηρεαστεί η πίστη σου από αυτό που σου συνέβη;
Και πίστευα και πιστεύω και θα συνεχίσω να πιστεύω! Θεωρώ πως αυτό που μου συνέβη ήταν γραφτό και ήρθε γιατί είναι μια δοκιμασία από τον Θεό για να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Πιστεύω ότι δε θα με αφήσει έτσι. Όλα θα μου βγουν μπροστά. Έχω δει τόσα πολλά μπροστά μου που έχουν να κάνουν με το Θεό που πραγματικά πιστεύω πάρα πολύ. Όχι μόνον εγώ αλλά και όλο μου το οικογενειακό περιβάλλον. Όχι τώρα με αυτό που συνέβη αλλά και πριν πιστεύαμε πάρα πολύ. Εγώ δεν πήγαινα συχνά στην εκκλησία. Αλλά μη νομίζεις ότι αυτοί που πάνε είναι άγιοι. Η πίστη μου μετά από όλα αυτά δεν κλονίστηκε, έγινε πιο ισχυρή ακόμα.
Περιέγραψέ μας την καθημερινότητά σου.
Ξυπνάω περίπου στις 07:00, ετοιμάζομαι, ντύνομαι πλένομαι. Είναι ένα χρόνο τώρα που επέστρεψα στη δουλειά. Δουλεύω στην Τράπεζα Πειραιώς. Πριν χτυπήσω ήμουν ταμίας στο υποκατάστημα της Καλλίπολης για έξι χρόνια. Έμεινα 15 μήνες εκτός λόγω του ατυχήματος και μόνη μου πήρα την απόφαση να επιστρέψω στον εργασιακό μου χώρο – χωρίς να με πιέσει κανένας - όμως επειδή δεν βοηθάει να είμαι στο ταμείο με το αμαξίδιο, τώρα είμαι στην κεντρική υπηρεσία. Από την πρώτη στιγμή που χτύπησα η τράπεζα είναι διακριτικά κοντά μου, μου έχουν πει να με βοηθήσουν σε πάρα πολλούς τομείς – δεν χρειάστηκε – από την πρώτη στιγμή με πληρώνουν κανονικά, δε σταμάτησαν ούτε μήνα να μου βάζουν όλα τα χρήματα, ακόμα και τώρα που δουλεύω μειωμένες ώρες. Συμφωνήσαμε να μην δουλεύω οκτάωρο αλλά πέντε ώρες για να μπορώ να πηγαίνω να κάνω τις θεραπείες μου. Αλλά θεωρώ ότι δεν έχω εκμεταλλευτεί τίποτα από όλα αυτά. Είμαι συνεπής και δουλεύω ασταμάτητα τις ώρες που θα πάω. Φεύγω από τη δουλειά, έρχομαι σπίτι, τρώω, ξεκουράζομαι και ανάλογα τη μέρα πάω είτε για φυσιοθεραπεία είτε πισίνα είτε για προπόνηση ξιφασκία.
Ξέρω ότι είσαι δραστήριο και πολυάσχολο άτομο. Τι ετοιμάζεις τώρα;
Ξεκίνησα από το πουθενά ξιφασκία. Ο φυσικοθεραπευτής μου κ. Παπαντωνόπουλος Κων/νος ο οποίος είναι εξαιρετικός, επέμενε να ξεκινήσω ένα άθλημα. Ήμουν ανάμεσα σε ξιφασκία και τένις. Πήγα και είδα μία προπόνηση ξιφασκίας, μου άρεσε, ξεκίνησα, με είδε ο προπονητής, του άρεσε το στιλ μου και κατάφερα πολύ γρήγορα να βελτιωθώ και τώρα είμαι στην Εθνική ομάδα ξιφασκίας σε αμαξίδιο. Είμαι Β’ κατηγορία (η μοναδική στην Ελλάδα μαζί με άλλη μια κοπέλα). Οι πρώτοι μου αγώνες ήταν το Μάιο στο Λονάτο, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, μετά στο Πανευρωπαϊκό στο Στρασβούργο, τώρα πήγα στην Πολωνία για Παγκόσμιο Κύπελλο όπου μετράει η βαθμολογία και για τους παραολυμπιακούς αγώνες, Νοέμβρη θα πάμε στην Ουγγαρία πάλι για Παγκόσμιο Κύπελλο και το Δεκέμβρη θα πάμε στο Χονγκ – Κονγκ. Αυτό είναι το πρόγραμμα για το 2014. Για το 2015 δε ξέρουμε ακόμα. Αποσκοπούμε στην πρόκριση για τους παραολυμπιακούς στο Ρίο.
Για το διάστημα που παίζω μου λένε ότι είμαι πολύ καλή και μπορώ να αντιμετωπίζω αθλήτριες που είναι πολλά χρόνια στο χώρο – εγώ είμαι μόνο 6 μήνες. Είναι πολύ όμορφο άθλημα. Γρήγορο, με τεχνική, χρειάζεται πολύ καλή ψυχολογία και νομίζω σιγά – σιγά θα βελτιώνομαι ακόμα περισσότερο. Πιστεύω θα τα καταφέρουμε και θα είμαστε το 2016 στο Ρίο! Ασχολούμαι επίσης και με τα κοινά. Είμαι πρόεδρος στο Σύλλογο Ολύμπων Χίου ‘’Άγιος Γεώργιος’’. Ακόμα είμαι μέλος του Δ.Σ στην Ομοσπονδία Χιακών Σωματείων Αττικής (Ο.Χ.Σ.Α), για δεύτερη διετία είμαι έφορος εκδηλώσεων. Από μικρή μου άρεσε πολύ να ασχολούμαι με τα κοινά και μακάρι να είχα χρόνο να έκανα ακόμα περισσότερα πράγματα αλλά δυστυχώς με όλα αυτά που κάνω δεν μπορώ. Θέλω πολύ να ασχοληθώ με το κομμάτι εθελοντισμός και θέλω να βοηθήσω άτομα που έχουν αναπηρίες γενικά, επί το πλείστον με νέα άτομα γιατί η ζωή τους είναι μπροστά. Ακόμα έχω γίνει εθελοντής δότης μυελού των οστών, δωρητής οργάνων αλλά και αιμοδότης. Είναι κάτι που έκανα και πριν χτυπήσω αλλά και τώρα, όσο μπορώ να βοηθάω.
Κατά πόσο και σε ποιους τομείς σε έχει επηρεάσει – αν σε έχει επηρεάσει – η οικονομική κρίση;
Είμαι ειλικρινής και δε μου αρέσει να λέω ψέματα. Εμένα προσωπικά δε με έχει επηρεάσει καθόλου ούτε πριν ούτε μετά το ατύχημα. Μου έχουν έρθει όλα πολύ βολικά. Είμαι αυτόνομη, ανεξάρτητη, δεν επιβαρύνω πουθενά τους δικούς μου, μένω μόνη μου, συντηρώ το σπίτι μόνη μου, όλα τα καλύπτω μόνη μου χωρίς να μου λείπει τίποτα. Κάνω τα ταξίδια μου, τις εκδρομές μου, τις βόλτες μου. Ό,τι θέλω θα το κάνω. Δε θα πω όχι επειδή δεν έχω λεφτά. Δόξα τω Θεώ, σε αυτό το κομμάτι είμαι μία χαρά χωρίς να μου λείπει τίποτα. Έχω τη δουλεία μου, παίρνω τα επιδόματα που δικαιούμαι. Θα μπορούσα να πάρω σύνταξη, δε το έχω κάνει όμως γιατί είμαι δραστήρια και μου αρέσει να δουλεύω.
Εγώ γνωρίζω πολλά παραδείγματα περιστατικών σαν εμένα που μετά από χρόνια προσπάθειας έγιναν καλά και βγάλανε ψεύτες και τα βιβλία και τους γιατρούς. Την ελπίδα δε μπορεί να μου τη στερήσει κανένας αλλά κανένας δε θα μου δώσει ψεύτικη ελπίδα. Οπότε ακούω μόνο τι λέει η Κέλλυ. Είτε περπατήσω ξανά είτε όχι...
Οι γιατροί τι λένε για την κατάστασή σου;
Οι απόψεις διίστανται. Άλλα λέει ο ένας άλλα λέει ο άλλος. Ο ένας μου λέει να σταματήσω, ο άλλος μου λέει να συνεχίσω τη δουλειά μου και τον αθλητισμό, την πισίνα, τις θεραπείες κτλ, άλλοι μου λένε πως δε πρόκειται να περπατήσω ξανά, άλλοι ότι δε ξέρεις ποτέ τι μπορεί να συμβεί… Το θέμα είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις και σε διάφορες ασθένειες οι γιατροί πέφτουν έξω. Όλοι έχουμε παραδείγματα με λάθος συμπεράσματα γιατρών. Πολλοί γιατροί λειτουργούν με βάση μόνο τα βιβλία δυστυχώς. Εγώ γνωρίζω πολλά παραδείγματα περιστατικών σαν εμένα που μετά από χρόνια προσπάθειας έγιναν καλά και βγάλανε ψεύτες και τα βιβλία και τους γιατρούς. Την ελπίδα δε μπορεί να μου τη στερήσει κανένας αλλά κανένας δε θα μου δώσει ψεύτικη ελπίδα. Οπότε ακούω μόνο τι λέει η Κέλλυ. Είτε περπατήσω ξανά είτε όχι…
Η αναπηρία σου έχει αλλάξει τη σχέση σου με το άλλο φύλο;
Φυσικά και έχει αλλάξει πάρα πολύ. Ίσως σε αυτό να φταίω και εγώ. Ήμουν σε μία σχέση πριν το ατύχημα για 2 χρόνια. Αυτή η σχέση δε κράτησε. Προφανώς το άτομο αυτό δεν άντεξε δίπλα μου με αυτή την κατάσταση και λέω προφανώς επειδή ποτέ δε πήρα μια ξεκάθαρη απάντηση. Αυτό μου κόστισε και με πείραξε πάρα πολύ. Πήρα μια απόρριψη. Αλλά μέσα από αυτό κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει γιατί στα δύσκολα φαίνεται αν ο άλλος σε αγαπάει ή όχι. Μέσα από αυτά τα χαστούκια συνειδητοποιείς ποιοι άνθρωποι αξίζουν και ποιοι όχι.
Δε μπορώ να πω πως μετά το ατύχημα δε με προσεγγίζουν άτομα. Δε θέλω να κάνω κάτι για να πω ότι έκανα, δεν ήμουν πριν έτσι για να πω ότι θα το κάνω και τώρα. Έχω γνωρίσει πολύ κόσμο, έχω αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις μαζί τους αλλά δε πάω παρακάτω. Δεν είμαι έτοιμη για κάτι παραπάνω αλλά ούτε μου αρέσει και να κοροϊδεύω. Φλερτάρω, μιλάω, βγαίνω αλλά μέχρι εκεί. Έχω αλλάξει εγώ πλέον και δεν εμπιστεύομαι εύκολα τον άλλο. Έχω πληγωθεί και είναι αναμενόμενο. Πιστεύω πως ο λόγος που χώρισα ήταν το ατύχημά μου. Μου μένει πικρία και παράπονο. Έχει αλλάξει περισσότερο η στάση μου απέναντι στους άντρες παρά η στάση των αντρών απέναντί μου.
Είμαι επιφυλακτική πλέον. Δεν ανοίγομαι στον άλλο. Αυτό δεν ισχύει μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά και στις φιλικές. Κάποιοι φίλοι έχουν απομακρυνθεί μετά το ατύχημα. Αισθάνομαι ότι κάποιοι μπορεί να μη θέλουν, μπορεί να τους κουράζω. Βλέπω να απομακρύνονται. Παλιά μπορεί να με παίρναν συνέχεια τηλέφωνο να βγαίναμε αλλά τώρα δε το κάνουν. Τα άτομα τα οποία εμπιστεύομαι, αγαπάω, στηρίζω και τα θέλω κοντά μου είναι μετρημένα στα δάχτυλα της μίας μου παλάμης.
Αν είχες μπροστά σου τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον πλανητάρχη, τι θα έλεγες στον καθένα;
Στον πρωθυπουργό θα έλεγα να ασχοληθεί παραπάνω με τα άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Έχουν χαθεί και έχουν φάει τόσα χρήματα όλοι αυτοί. Να φτιάξει Κέντρα, πάρκα, προσβάσιμους δρόμους, να αγοράσει (ειδικό) εξοπλισμό, να βοηθήσει τους άπορους. Νομίζω τα ίδια πράγματα θα έλεγα και στον πλανητάρχη αν και νομίζω στο εξωτερικό είναι καλύτερα τα πράγματα. Να σταματήσουν οι πόλεμοι και να ασχοληθεί με σοβαρότερα προβλήματα, με το πώς να βελτιωθεί η ζωή του ανθρώπου.
Τι διαφορές έχεις συναντήσει στις χώρες του εξωτερικού με την Ελλάδα ως προς τις υποδομές για τα ΑμεΑ;
Στο εξωτερικό δεν υπάρχει δρόμος χωρίς ράμπα. Όπου και να πήγα. Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Βραζιλία, Πολωνία, Ισπανία. Δε χρειάστηκε να με βοηθήσει κανένας. Είναι όλα προσβάσιμα. Το τραμ το μετρό, όλα. Εδώ πας στο ασανσέρ στο μετρό της Αθήνα και δε λειτουργεί. Επίσης ο κόσμος σέβεται. Βλέπει τη ράμπα και δεν θα παρκάρει. Θεωρώ πως είναι πολλοί οι παράγοντες που συμβαίνει αυτό. Οι πολιτικοί, η παιδεία, οι οικογένειες αλλά και τα άτομα που είναι στο αμαξίδιο. Γιατί όταν εσύ που είσαι στο αμαξίδιο δέχεσαι αυτό που έχεις, κλείνεσαι στον εαυτό σου και δε βγαίνεις από το σπίτι, είναι λογικό οι υπόλοιποι όταν σε βλέπουν να σε κοιτάνε με αυτό το αηδιαστικό βλέμμα, να σε «καρφώνουν».
Στο εξωτερικό δεν υπάρχει αυτό. Δε φαντάζεσαι πόσα αμαξίδια κυκλοφορούν έξω. Εδώ δεν βγαίνουν δυστυχώς. Έχει να κάνει με την ψυχολογία και το χαρακτήρα του ατόμου. Ακόμα βλέπω παιδάκια που με κοιτάνε και τους κάνει τρομερή εντύπωση. Θυμάμαι είχα συναντήσει σε ένα εμπορικό κέντρο ένα κοριτσάκι περίπου πέντε χρονών. Γύρισε και είπε στη μητέρα του όταν με είδε ‘’Μαμά είχες πει είμαι μεγάλη για καρότσι, αυτό το κορίτσι που είναι μεγάλο γιατί κάθεται ακόμα;’’ Και η μητέρα απάντησε πολύ όμορφα ‘’Το κορίτσι δεν άκουγε τη μαμά του, χτύπησε και τώρα είναι στο καρότσι’’. Μου έχει συμβεί και το άλλο, να ρωτήσει ένα κοριτσάκι τη μαμά του ‘’Γιατί αυτό το κορίτσι είναι στο καρότσι;’’ και η μαμά γύρισε και το χαστούκισε μπροστά μου. Γενικά έχω ακούσει και έχω δει πολλά…
Μη κρίνεις για να μη κριθείς. Η ζωή είναι πολύ μικρή. Όσα φέρνει η ώρα δε τα φέρνει ο χρόνος. Δυστυχώς μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί να ανατραπεί όλη σου η ζωή. Πίστεψέ με, υπάρχουν πολύ πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι σε αμαξίδιο από ότι οι αρτιμελείς.
Αν το δικό σου παιδί σε ηλικία 4-5 ετών σε ρωτήσει ‘’Γιατί μαμά κάθεσαι στο αμαξίδιο’’ τι θα του έλεγες;
Θα του έλεγα την αλήθεια. Βέβαια όχι ότι δεν άκουγα τους δικούς μου, αν και οι γονείς μου μου το λένε που και που. Ότι δε τους άκουγα, ότι έκανα του κεφαλιού μου, ότι ήθελα να κατεβάσω εκείνο το καλοκαίρι το αυτοκίνητο στη Χίο, ότι όλο έφευγα. Αυτό είναι λάθος από τη στιγμή που έχει γίνει πια η ζημιά, δεν αλλάζει αυτό, δε μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Αν μπορούσα να το γύρναγα πίστεψέ με θα είχα αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Τώρα, στο παιδί μου θα του έλεγα την αλήθεια. Θα προσπαθούσα να του εξηγήσω. Πιθανόν να μη καταλάβαινε αν ήταν πολύ μικρό αλλά μεγαλώνοντας θα καταλάβαινε.
Αν μπορούσες να πραγματοποιήσεις μία σου ευχή, ποια θα ήταν αυτή;
Εννοείται να γίνω και πάλι όπως πριν και να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αλλά και πάλι, ακόμα και αν δε τα καταφέρω να γίνω όπως πριν ξέρω ότι έχω κερδίσει πάρα πολλά δύο χρόνια τώρα σε όλους τους τομείς.
Τι απάντηση έχεις να δώσεις σε εκείνους που λένε ότι αν αποκτούσαν ποτέ κάποια σοβαρή αναπηρία καλύτερα να πέθαιναν ή θα αυτοκτονούσαν;
Δεν το έχω πει ποτέ. Δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Είναι το μεγαλύτερο λάθος. Η ζωή είναι το πιο ωραίο πράγμα. Αν σταματήσεις να έχεις όνειρα και να ελπίζεις, ποιος ο λόγος να ζεις; Σου συμβαίνει κάτι, αντιμετώπισέ το με αξιοπρέπεια και συνέχισε μπροστά με το κεφάλι ψηλά. Είναι χειρότερο να σε λυπούνται ή να κλαίνε από πίσω σου – εγώ δε το ήθελα ποτέ αυτό – δε θέλω να με λυπάται κανένας, δεν είμαι για λύπηση, παθολογικά είμαι μια χαρά. Νομίζω αυτοί που τα κάνουν αυτά ή τα σκέφτονται είναι αδύναμοι χαρακτήρες. Εδώ πάνε και αυτοκτονούν από ερωτική απογοήτευση, τι να λέμε τώρα…
Τι θα έλεγες στις οικογένειες των ΑμεΑ και τι στα ΑμεΑ;
Αν πάρω ως κριτήριο τη δική μου οικογένεια θα έλεγα ότι είναι παράδειγμα προς μίμηση. Είναι δίπλα μου από την αρχή, καθημερινά στον αγώνα μου. Υπάρχουν και περιπτώσεις που οι γονείς δε στηρίζουν τα παιδιά τους. Αν οι ίδιοι οι γονείς δεν έχουν καλή ψυχολογία πως θα μπορέσει το παιδί να προχωρήσει; Αν καθημερινά είναι με κλάματα και μιζέρια, πως; Πρέπει οι γονείς να είναι κοντά στο παιδί και να το αντιμετωπίζουν σαν να μην έχει πάθει τίποτα. Και τα παιδιά τα ίδια όμως δε πρέπει να τα παρατάνε. Οτιδήποτε και να σου συμβεί μη το βάζεις κάτω! Ότι αφήνεις σε αφήνει, είναι κανόνας αυτό. Και η ζωή συνεχίζεται…
Αν.Με: Ποια είναι τα όνειρά σου;
Κ.Λ: Είμαι 31 ετών. Σπούδασα, έχω τις εμπειρίες μου, έχω τη δουλειά μου. Θα ήθελα να μπορέσω να βελτιωθώ όσο περισσότερο γίνεται στο κινητικό κομμάτι και από κει και πέρα θέλω να έρθει στη ζωή μου ένας άνθρωπος, να τον αγαπήσω και να με αγαπήσει πραγματικά και να κάνω οικογένεια για να ολοκληρωθώ. Ακόμα ονειρεύομαι να βελτιωθώ περισσότερο στην ξιφασκία έτσι ώστε να κατακτήσω την πρώτη θέση και να ακουστεί ο εθνικός ύμνος. Θα το ήθελα πάρα πολύ αυτό κι ας κρατήσει και λίγο. Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Τέλος και με τον εθελοντισμό θα ήθελα να ασχοληθώ ακόμα περισσότερο – είναι κάτι που κάνω ήδη.
Αν.Με: Τι σου στερεί η αναπηρία σου περισσότερο; Πες μου τι είναι αυτό που σου λείπει πιο πολύ;
Κ.Λ: Δε μπορώ να χορέψω…
Αν.Με: Όταν με το καλό έρθει εκείνη η πολύαναμενόμενη ημέρα που θα σταθείς στα πόδια σου, τι θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις;
Κ.Λ: Το πρώτο πράγμα που θα κάνω, το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, είναι ένα γλέντι στη Χίο στο οποίο θα γιορτάσω και θα το κάνω για μένα. Θα είναι όλα δωρεάν και θα είναι καλεσμένος όλος ο κόσμος.
Αν.Με: Τι συμβουλή θα έδινες για τη ζωή σε αυτούς που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη;
Κ.Λ: Μη κρίνεις για να μη κριθείς. Η ζωή είναι πολύ μικρή. Όσα φέρνει η ώρα δε τα φέρνει ο χρόνος. Δυστυχώς μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί να ανατραπεί όλη σου η ζωή. Πίστεψέ με, υπάρχουν πολύ πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι σε αμαξίδιο από ότι οι αρτιμελείς. Γιατί οι αρτιμελείς δεν έχουν ζήσει τα δύσκολα, γκρινιάζουν και αναλώνονται σε πράγματα που δεν αξίζουν. Τα σημαντικότερα προβλήματα είναι τα προβλήματα υγείας. Και υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που υποφέρει από προβλήματα υγείας γενικά. Και πολύ περισσότερα προβλήματα και από εμένα. Στο είπα και πριν, παθολογικά εγώ είμαι μια χαρά. Ούτε καπνίζω, ούτε καταχρήσεις κάνω. Προσέχω τη διατροφή μου, γυμνάζομαι, αθλούμαι, ότι καλύτερο για την υγεία μου. Μην αναλώνεστε σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν αξίζουν. Απλά να τα προσπερνάτε. Προχώρα και όλα θα γίνουν στη ζωή. Μη σταματάτε να ελπίζετε! Dumspirospero!
Αν.Με: Κέλλυ θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο;
Κ.Λ: Όχι.
Αν.Με: Σε ευχαριστώ…!
σχόλια