Ο βρετανικός τύπος θεωρεί θεώρησε την συνάντησή τους επί σκηνής μονομαχία. Η αλήθεια για τη συνάντηση των δυο κορυφαίων χορευτών και χορογράφων είναι πιο ερεθιστική. Στις αρχές του 2013 όταν ο Άκραμ Καν και ο Ισρέλ Γκαλβάν συναντήθηκαν με σκοπό να κάνουν κάτι μαζί, και οι δυο σκέφτηκαν κάτι περισσότερο από μια χορογραφία. Η μετάφραση του τίτλου της παράστασής τους είναι ταύρος και αγελάδα, Torobaka.
Πρόκειται για μια διεθνή συμπαραγωγή της Στέγης με παραστάσεις από τις 10 έως τις 15 Μαρτίου, μια έκρηξη χορού, μια μοναδική συνάντηση πολιτισμών, ρυθμών και αισθήσεων.
Γενναιόδωρη, εμπνευσμένη και παθιασμένη, η παράσταση είναι εκτός από μονομαχία, μια όσμωση υψηλής τέχνης η οποία πραγματώνεται με τον κανόνα της συνύπαρξης. Μια ταυτόχρονη εξερεύνηση του φλαμένγκο και του κατάκ, μια ανακάλυψη της κοινής γλώσσας που συνδέει τα σώματα και τις ανοιχτές αντιλήψεις στην τέχνη.
Για τη συνάντησή τους ο Καν έγραψε: Εδώ και πολλά χρόνια είχα την ακόρεστη επιθυμία να δημιουργήσω ένα χώρο όπου αυτές οι δύο παραδόσεις να μπορούν να συνυπάρξουν η μία με την άλλη για να καταλήξουν σε ένα νέο δυναμικό χορό... Ο λόγος όμως που το καθυστερούσα ήταν το ότι πολύ απλά δεν με ενθουσίαζε η ιδέα να επαναλάβω κι εγώ ό,τι έχουν αποπειραθεί τόσο πολλοί καλλιτέχνες πριν από εμάς, δηλαδή να δείξω απλώς μια σύνδεση ανάμεσα στις δύο παραδόσεις. Μόνο όταν είδα επιτέλους τον Ισραέλ να ερμηνεύει, συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο καλλιτέχνης που περίμενα τόσο καιρό για να συνταξιδέψουμε σε αυτό το ταξίδι ανακάλυψης και αναρχίας....
Για τον Γκαλβάν η συνάντηση με τον Άκραμ Καν ήταν μια αφορμή να γυρίσει πίσω στην καλλιτεχνική του καταγωγή. Γράφει σε ένα σημείωμα-ημερολόγιο: "Η μητέρα μου χόρευε φλαμένκο σε μαγαζιά της Σεβίλλης μέχρι τον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης της. Ήταν έγκυος σε μένα, εγώ ήμουν μέσα της.
Μεγάλωσα χορεύοντας με τους γονείς μου και ανέπτυξα ένα σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα σεβασμό προς το φλαμένκο. Είχα έναν δάσκαλο που τον έλεγαν Mario Maya. Όταν τον παρακολούθησα για πρώτη φορά να χορεύει, μαγεύτηκα ολοκληρωτικά από νέα πράγματα τα οποία δεν είχα σκεφτεί μέχρι τότε. Όταν έκανα κάποια πρόβα με τον Άκραμ στο Παρίσι, μου θύμισε εκείνον μου τον δάσκαλο. Ζήτησα από τον Άκραμ να χορογραφήσει κάποια χορευτικά βήματα που ήταν χαρακτηριστικά του δασκάλου μου. Ο Άκραμ συνέλαβε τέλεια αυτά τα βήματα, αισθάνθηκε σίγουρος με αυτά κι εγώ είδα σε αυτόν έναν νεαρό Μάριο".
Οι πολλοί θεοί της θρησκείας του Καν και ο ένας θεός με τον οποίο μεγάλωσε ο Γκαλβάν. Ο Kαν υποστηρίζει ότι όταν χορεύει δίνει ένα δώρο στο κοινό. Ο Γκαλβάν πάλι, ως χορευτής, κληρονόμησε τη σκέψη να σκοτώνει τους θεατές του προκειμένου να μη τον σκοτώσουν εκείνοι.
Πρόκειται λοιπόν να δούμε μια ακόμα συνάντηση ιερών τεράτων στη σκηνή; Η απάντηση που μας έδωσαν στην συνέντευξη τύπου ήταν τελείως διαφορετική. Ο σεβασμός, το πάθος αλλά και η ακόρεστη περιέργεια του ενός για την παράδοση του άλλου, είναι ο μοχλός αλλά και το εφαλτήριο της συνάντησής τους.
Γενναιόδωρη, εμπνευσμένη και παθιασμένη, η παράσταση είναι εκτός από μονομαχία, μια όσμωση υψηλής τέχνης η οποία πραγματώνεται με τον κανόνα της συνύπαρξης. Μια ταυτόχρονη εξερεύνηση του φλαμένγκο και του κατάκ, μια ανακάλυψη της κοινής γλώσσας που συνδέει τα σώματα και τις ανοιχτές αντιλήψεις στην τέχνη.
«Για μένα ήταν τύχη που με κάλεσε να χορέψω μαζί του ο Καν. Πάντοτε, μέχρι τώρα χόρευα μόνος μου», λέει ο Ισραέλ Γκαλβάν. «Δεν είχα κάποιον άλλο μαζί μου. Αυτό είναι ένα έργο στο οποίο πρωταγωνιστούμε και οι δυο μαζί. Ο Άκραμ είναι ένας επικός χορευτής και αυτό που κάνουμε είναι ένας νέος χορός, ο οποίος δίνει έναν καινούργιο αέρα. Αν θέλετε μπορούμε να την πούμε «μια καινούργια γλώσσα». Σε κάθε μου έργο αλλάζει ο τρόπος που αποδίδω, ο τρόπος με τον οποίο χορεύω και θα έλεγα ότι μέχρι πρότινος ο τρόπος που χόρευα ήταν πιο επιθετικός. Αυτή η συνάντηση με τον Άκραμ με έκανε να μπορώ να χορέψω με έναν τρόπο πιο ήμερο, πιο ήρεμο. Θα έλεγα ότι δεν ήταν κάτι δύσκολο για μένα. Το προσλαμβάνω σαν ένα παιχνίδι, σαν μια δυνατότητα να μπορέσω να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι στην Ινδία».
«Αυτή η συνεύρεση επί σκηνής δεν ήταν τόσο αυτονόητη ως προς την ευκολία της» λέει ο Άκραμ Καν. «Τρόμαξα, γιατί μιλάμε για δυο κόσμους πολύ διαφορετικούς. Στην παράδοση της χώρας μου εντασσόταν ένας μύθος ότι όλα ξεκινούν από την Ινδία. Ακόμα και το φλαμένγκο. Πίστευα ότι ακόμα και ο Μάικλ Τζάκσον και η Μαντόνα ξεκίνησαν από την Ινδία. Ξεκινήσαμε έχοντας μια διαφορετική γλώσσα. Ο Ισραέλ κρατούσε ένα μαχαίρι, αυτό που αντιστοιχεί στο φλαμένγκο και εγώ ένα θυμιατό. Ο Ισραέλ ήταν ένας πολεμιστής και εγώ ένας μοναχός. Αυτές ήταν οι έννοιες που έπρεπε να συνυπάρξουν».
Οι τεχνικές τους έρχονται από τα βάθη των αιώνων, οι παραδόσεις τους ανοίγουν μια τεράστια βεντάλια πολιτισμών, κι όμως τα βήματά τους συνταιριάζονται με τόση φυσικότητα που μας εκπλήσσει. Ένα αόρατο νήμα συνδέει τη μακρινή καταγωγή των δύο χορών, με χτυπήματα στο έδαφος, κυκλικές κινήσεις των χεριών, αλλαγές ρυθμών και μουσική που παράγεται εν μέρει από το ίδιο το σώμα του χορευτή.
«Το κατάκ και το φλαμένγκο έχουν πολλές ομοιότητες. Και στους δυο χορούς χρησιμοποιούμε τα μπράτσα, τα πόδια, έχουν και οι δυο έκφραση. Οι ρυθμοί τους είναι διαφορετικοί. Είναι ο λόγος που αυτή η σύμπραξη φέρνει κάτι καινούργιο. Το φλαμένγκο μπορεί να είναι πιο βίαιο, πιο επιθετικό, αλλά και εύθραυστο», λέει ο Ισραέλ Γκαλβάν. Το κατάκ έχει μεν πιο ελαφρύ χρώμα, αλλά έχει και αυτό το δικό του βάρος. Σε αυτό το κέντρο, ανεβάζοντας τον ένα χορό και κατεβάζοντας τον άλλο, μπορέσαμε να συναντηθούμε».
Το θέμα ανάμεσα στους δυο χορευτές δεν είναι οι ομοιότητες, αλλά ο αποσταθεροποιητικός παράγοντας ανάμεσά τους. Αυτός είναι ο δημιουργικός πυρήνας των δυο αντίρροπων δυνάμεων μεταξύ των δυο χορευτών και χορογράφων. Η σύνδεση της έννοιας της ισορροπίας με την έννοια του χάους. Και οι δυο έχουν μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στο χορό. Είναι κλασικοί χορευτές και καλούνται να διαχειριστούν ένα χορό που για τον καθένα ξεχωριστά είναι ιερός.
«Ο Ισραέλ και εγώ», λέει ο Άκραμ Καν «έχουμε πολύ διαφορετικά οράματα για τη δουλειά μας, πολύ ιδιαίτερα. Η πρώτη πρόκληση ήταν να κατορθώσουμε να έχουμε ένα κοινό όραμα». Σε κάθε συνεργασία αυτό είναι το πιο προκλητικό κομμάτι. Να δημιουργήσεις υλικό είναι δευτερεύον θέμα. Το πρωτεύον είναι να δημιουργήσεις ένα κόσμο αισθητικών στόχων, μέσα στον οποίο από κοινού, οι καλλιτέχνες να αισθάνονται ότι ανήκουν σε αυτόν. Αυτή είναι η πρόκληση. Το στοιχείο που βοήθησε καθοριστικά στη συνάντησή μας είναι η μουσική. Και στο φλαμένγκο και στο κατάκ είσαι και μουσικός και χορευτής. Ο ρυθμός της μουσικής είναι ο διάλογος που αναπτύσσεις, ένα κοντσέρτο των σωμάτων. Εμείς στην παράσταση είμαστε έξι άτομα. Τέσσερις μουσικοί και τραγουδιστές και δυο χορευτές. Αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είμαστε έξι χορευτές. Είναι μια σύνδεση ανάμεσα στο χορό και τη μουσική. Το όραμα είναι αυτό που προηγείται του περιεχομένου».
Info:
Τorobaka
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
10-11 & 13-15 Μαρτίου, 8:30 μ.μ.
Δημιουργία και Ερμηνεία: Israel Galván και Akram Khan
Ενορχήστρωση και Ερμηνεία Μουσικής: David Azurza, B C Manjunath, Bobote, Christine Leboutte
Σχεδιασμός Φωτισμών: Michael Hulls
Σχεδιασμός Κοστουμιών: Kimie Nakano
Ήχος: Pedro León
Διεύθυνση Προβών: Jose Agudo
Συντονισμός Παραγωγής: Amapola López
Διεύθυνση Παραγωγής: Sander Loonen
Τεχνικός Συντονισμός: Pablo Pujol
Φωτισμοί: Stéphane Déjours
Διεύθυνση Περιοδείας: Amapola López και Mashitah Omar
σχόλια