Χλόη Σεβινύ: Το κορίτσι του 90 (ΝSFW)

Φύλλα Χλόης

Από όλα τα πράγματα που έζησα τη δεκαετία του 90 σπανίως θυμάμαι κάτι με μεγαλύτερη τρυφερότητα από την Xλόη Σεβινύ. Που μου κάνει παρήχηση, μονίμως, με την ξεσκολισμένη αριστοκράτισσα μαντάμ ντε Σεβινιέ - τα γράμματά της οποίας  θά έπρεπε να είναι ευαγγέλιο σε όποιον χρειάζεται ως όπλο στη ζωή την κοφτερή κι απόκρημνη ευγένεια της διπλωματίας:  κάθε χαμόγελο, δρεπανηφόρο άρμα.

Δεν έχω παράπονο, μεγαλώνει καλά η Χλόη, όπως μπορεί δηλαδή ένα κορίτσι απίστευτης χάρης, που δεν είναι πια κορίτσι, αλλά γίνεται καλή ηθοποιός, χαλαρός τύπος, μακρυά από τα ξίδια, που μετά από κάποια ηλικία αντί να σε κάνουν κουλ, σε κάνουν γραφικό. 

Εντάξει, κάπου έχει χαθεί στα τηλεοπτικά και παραέχει ποζάρει στα φιγουρίνια -αλλά αυτό είναι το χιούμορ της γενιάς της, που ειρωνεύεται το κύρος (αν και το θέλει διακαώς), οπότε φροντίζει φιλότιμα να ψαλιδίζει τη σοβαρότητά της πού και πού. Και καλά κάνει. 

Το μόνο που δε χώνεψα και πάντα θα με πειράζει είναι που άφησε  ένα τόσο μέτριο σκηνοθέτη σαν τον Gallo, να την τραβομαλλάει έτσι σε αυτή την πίπα. Ακόμα κι αν είχε σκαλώσει κάποτε μαζί του.

Νόμος. Όσο πιο ονειρεμένο είναι ένα κορίτσι, τόσο μπερδεύεται με τους πιο άκυρους