Διαβάζοντας την είδηση για τον μαθητή που σκότωσε σε σχολείο της Βαρκελώνης έναν καθηγητή του και τραυμάτισε άλλα τέσσερα άτομα, κρατώντας βαλλίστρα και εκσφενδονίζοντας βέλη εναντίον του, αμέσως σκέφτηκα τον ήρωα του βιβλίου της Λάιονελ Σράιβερ «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν». Ο Κέβιν κάνει περίπου το ίδιο. Κλειδώνει τις πόρτες του γυμναστηρίου και αρχίζει να εκσφενδονίζει βέλη σε συμμαθητές του όπως έκανε και ο μαθητής από την Βαρκελώνη.
Όταν διάβαζα το βιβλίο, το οποίο αντλούσε έμπνευση από πραγματικό περιστατικό που είχε συμβεί σε αμερικάνικο σχολείο, μου είχε προκαλέσει έκπληξη η φαντασία της δημιουργού. Ο τρόπος που ο Κέβιν τέντωνε το τόξο, η προσπάθεια των συμμαθητών του να ξεφύγουν, η τροχιά που διέγραφε το βέλος μέχρι να βρει τον στόχο του, η παρατήρηση ότι διάλεξε αυτό τον τρόπο επειδή ήθελε να ξεχωρίσει από τους δολοφόνους που είχαν προηγηθεί, στοιχεία που έδειχναν ότι το τέχνασμα είχε επινοηθεί ακριβώς για να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο την αγωνία του αναγνώστη. Δεν ήταν δυνατόν να μην κάνεις όμως την σκέψη ότι κάτι τέτοιο δύσκολα θα γινόταν στην πραγματικότητα.
Πριν μερικές μέρες, διαβάζοντας την είδηση στο LIFO.gr για το πτώμα του μετανάστη που πέταξε διακινητής στους καρχαρίες μου ήρθε στο μυαλό ένας στίχος από το κομμάτι της Λένας Πλάτωνος «Τι νέα ψιψίνα» από το άλμπουμ Γκάλοπ του 1985. Είχε τύχει να διαβάσω στο site του Γιάννη Πέτριδη πριν λίγα λεπτά ότι το άλμπουμ της Πλάτωνος ήταν στις 5 επιλογές του David Holmes για το Mojo. Στο 2:29 του κομματιού ακούγεται να λέει η Πλάτωνος: «Σήμερα είδα την περιπτερού να κλαίει τους λαθρεπιβάτες γιατί τους ρίξανε στους καρχαρίες».
Φυσικά όλα είναι συμπτώσεις. Όμως έτσι όπως μπλέκεται η φαντασία με την πραγματικότητα μέσα σε ένα κόσμο χωρίς σύνορα, τον κόσμο του ίντερνετ, σε κάνει να πιστεύεις ότι και τα σύνορα ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα έχουν χαθεί. Και εμείς μοιάζουμε πιο χαμένοι από ποτέ.
σχόλια