Καθώς σβήνει ο ήλιος αργά το απόβραδο και ρίχνει τα τελευταία φιλήματά του στις γύρω βουνοκορφές, μια αγκαλιά ανοίγει διάπλατα γύρω από τον Φαληρικόν όρμο για να δεχθή τον κόσμο του περιπάτου, του γλεντιού, του φλερτ και των συγκεντρώσεων.
Είναι η «Κυανή Ακτή» της Ελλάδας θα μπορούσε να είπη κανείς χωρίς φόβο να έπεσε και πολύ έξω. Τα Φάληρά μας σήμερα είνε τα κατ' εξοχήν κέντρα γλεντιού πολυτέλειας και διασκεδάσεων εν γένει. Λείπουν η λέσχες, ο μπακαράς, η ρουλέττα. Και τα κτίρια που φιλοξενούσαν ως χθες τους πονταδόρους της τύχης, στέκονται βουβά και αφώτιστα τα βράδυα στα δύο άκρα της Φαληρικής αγκαλιάς. Δεν είνε έλλειψις αυτό. Γιατί ο κόσμος εξακολουθεί να γλεντά και χωρίς το παιγνίδι σας κύριοι! Στα διάφορα κέντρα διασκεδάσεως που αυξάνονται και πληθύνονται καθ' όλην την έκτασιν της ακτής.
Ελάτε προς τα κάτω γι' απόψε. Ας αφήσωμε το πολυθόρυβο Παληό Φάληρο, έξω από τα φωτοχυμένα κέντρα του οποίου αναπαύονται σειρές ολόκληρες αυτοκινήτων όλων των εργοστασίων του κόσμου. Κι' ας χυθούμε προς το Νέο Φάληρο. Ποια είνε η νυκτερινή του ζωή; Να την! Πανόραμα ψυχής η Πλατεία της εξέδρας του. Φως, χαρά, μουσική, κόσμος, παγωτό, γρανίτα, θόρυβος, λευκοφορεμένα γκαρσόνια, με κάμψεις της σπονδυλικής στήλης και θρόισμα φρουφρού... της οργκαντίνας και των μεταξωτών των γυναικείων εσθήτων που αποτελεί μίαν εξαιρετικήν αρμονία με τον ήχο των κυμάτων, που σπάνε στην αμμουδιά.
Η πολύχρωμος ταινία εξελίσσεται γοργά προτού φθάσουν τα μεσάνυχτα με όλες τις ερωτικές περιπέτειές της. Γιατί όλο εκείνο το πλήθος, ο έρωτας το ηλεκτρίζει. Η νύχτα, η μαγεία, το περιβάλλον είνε οι καλύτεροι σύμβουλοι της πασχούσης καρδίας.
... Πέρασαν τα μεσάνυχτα: το Νέο Φάληρο λιποψυχεί. Ο δροσερός μπάτης και ο φλοίσβος στην αμμουδιά δεν συγκινεί κανένα. Τα τραπεζάκια αδειάζουν και τα καθίσματα αναποδογυρίζονται... Το ωραίον προάστειον νεκρώνεται ακριβώς την ίδια στιγμή που το συνώνυμό του στην άλλη άκρη φουντώνει και μας στέλλει με του ανέμου το φύσημα ζωντανόν, σπαρταριστόν τον βόμβον της σφριγώσης ζωής του...
Γιατί δεν λαμβάνεται καμμία φροντίδα για το Νέο Φάληρο που σβύνει πάντα μετά τα μεσάνυχτα; Από την ημέρα που εκλείσθη το «Ακταίον» και ο μπακαράς επεκηρύχθη ως επικίνδυνος ληστοφυγόδικος, έλειψαν και τα φώτα! Μερικά ηλεκτρικά γλομπάκια μόνον που μετριώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το «Ακταίον» παντέρημο. Και το θέατρον –το μοναδικόν και κομψότατον θερινό θεατράκι του Φαλήρου- βουβό, παραμορφωμένο, λησμονημένο: το ενοικιαστήριο μόνο που του λείπει! Αλήθεια, γιατί μένει ανεκμετάλλευτο; Δεν θα μπορούσε να γίνη κέντρον ζωηρότητος το κομψό θεατράκι; Αλλά έχομε και συνέχεια: όλα τα άλλα κέντρα θεόκλειστα. Το «Κόρσο» αναποδογύρισε της καρέκλες του! Και το ωραίο βαριετέ του «Τσιν-Τσων» έχει χρεωκοπήσει προ πολλού.
Η μοναδική όασις: το «Μον Μπεγκαίν» είνε η άγκυρα που αγωνίζεται να συγκρατήση το σκάφος της χαράς, μέσα στον ωκεανό του αποκοιμηθέντος Φαλήρου. Μία απόπειρα μόνο. Παρ' όλο το κέφι της ορχήστρας με τον κλασσικό τζαζμπαντιέρη του, που τινάζει σχιστούς ήχους στον αέρα.
Τα καθίσματα γύρω γύρω αραδιασμένα έξω από το τετράγωνο πάρκο του χορού πιασμένα από κυρίας και κυρίους. Κύριοι γνωστοί και κύριοι άγνωστοι. Τύποι ευγενικοί, τύποι απαίσιοι. Ατθίδες γνωσταί και γυναίκες του ημικόσμου. Όλοι ανακατεμένοι, ο ένας πλάγι στον άλλον, πότε ευχαριστημένοι, πότε γελαστοί και πότε αφίνοντες την καρέκλα των για να σύρουν τα πόδια των επάνω στο πάρκο του χορού.
Και να, ξεχύνεται ο καλλιτεχνικός κόσμος για να σκορπίση λίγη ευθυμία. Ο αμίμητος Ουμπέρτο Τσιαγκόττι με τα αστεία του. Οι δύο Γολτεμάρ με τις ακροβασίες των. Η Λίγκα με τις ρωμάντζες της. Και η υπέροχη Ρεννέ πότε ως γκέισσα και πότε ως απέριττη Ολλανδέζα που στροβιλίζει διαρκώς στους γοητευτικούς ήχους του φοξ-τροτ. Κάπου κάπου επιτυχάνει η απόπειρα. Και δυο-δυο σέρνονται τα δειλά ζεύγη στον χορό: Ένας συνάδελφος προσπαθεί να βγάλη από την ουδετερότητα ολόκληρο το Γερμανικό μπαλλέτο ενός θιάσου που μετεφέρθη ολόκληρον από την Αθήνα.
Και η ζωηρότης κυριαρχεί παντού. Για να σβύση αμέσως σε λίγο. Τσιγάρο που άναψε και σβύνει! Κουρασμένα τίθενται εκτός μάχης τα ζεύγη. Και όταν κινδυνεύει η ατραξιόν τότε γίνεται τούτο το εκπληκτικόν: Η ορχήστρα βγαίνει στο κυνήγι της. Οι μουσικοί τραγουδώντας και χορεύοντας πετιούνται απ'το καβούκι των και ρίχνονται στον χορό με τα όργανα στα χέρια! Μόνο η γκραν-κάσσα των μένει εκεί στη θέση της! Τι κρίμα!
Και περίεργον! Το κέντρον αυτό δεν είνε κοπτήριον! Πληρώνει κανείς τον λογαριασμόν του χωρίς φόβους... συμφορήσεως! Να μερικές τιμές: τις αντιγράφουμε από τον τοίχο του καταστήματος. Καφές 1,40. Παγωτά 5, Λεμονάδα 2, Κονιάκ 5, Μπύρα φιάλη 18, Σάντουιτς 15 κλπ.. Περιττή η προσθήκη ότι τα φλυτζανάκια του καφφέ... πλειοψηφούν εις εμφάνισιν!
Κατά τις τρεις το πρωί και η μουσική μεταβάλλεται εις νανούρισμα. Είνε οι τελευταίοι σπασμοί της χαράς. Σε λίγο, δεν θα υπάρχη τίποτα. Η νύχτα ενίκησε! Το άκρον δεξιόν της παρατάξεως κατετροπώθη. Ένα κόκκινο όμνιμπους συλλέγει τους... τραυματίας δια να τους μεταφέρη εις τας Αθήνας! Και καθώς στρίβουμε την λεωφόρο Συγγρού αφήνουμε πίσω μας τον άλλον τομέα του Παλαιού Φαλήρου να κυριαρχή θριαμβευτικώς εναντίον της νύχτας και της νυστούλας».
(«Αθηναϊκά Νέα» 1932)
Ένας επί πλέον λόγος να επισκεφθείτε σήμερα την Παλιά Αθήνα είναι και τα videos που γυρίστηκαν στην εκδήλωση της 20ης Μαΐου για τα 180 χρόνια Αθήνα Πρωτεύουσα στο παλιό πιλοποιείο Πουλόπουλου.
σχόλια