Κρεμόμαστε χρόνια ολόκληρα από έναν άνθρωπο, σκέφτηκα, κοιτάζοντας τώρα κατά πρόσωπο την Τζίνι, εξαρτιόμαστε εντέλει τελείως απ' αυτό τον συναρπαστικό για μας άνθρωπο και όχι μόνο του παραδινόμαστε ολοσχερώς, καθώς λέγεται, αλλά όντως του δινόμαστε, πιστεύουμε, όπως εγώ κάποτε πίστευα, ότι θα καταστραφούμε αν τον εγκαταλείψουμε κι ωστόσο μια μέρα δεν πηγαίνουμε πια κοντά του, δεν αναφέρουμε κανέναν απολύτως λόγο για το γιατί δεν τον αναζητούμε πια τον άνθρωπο αυτό και εφεξής τον αποφεύγουμε, αρχίζουμε να τον περιφρονούμε, ναι, να τον μισούμε, δεν τον ανταμώνουμε πια. Κι έπειτα τον ανταμώνουμε και μπαίνουμε σε μια κατάσταση φοβερού ερεθισμού, σκέφτηκα τώρα, και αδυνατούμε να επιβληθούμε στον ερεθισμό αυτό.
Συναντούμε έναν άνθρωπο τη σωστή χρονική στιγμή και παίρνουμε από τον άνθρωπο αυτό όλα όσα είναι σημαντικά για μας, σκέφτηκα, και εγκαταλείπουμε τον άνθρωπο αυτό πάλι τη σωστή χρονική στιγμή, σκέφτηκα. Συναντήθηκα με την Τζίνι Μπίλροτ ακριβώς τη σωστή χρονική στιγμή και την εγκατέλειψα πάλι τη σωστή χρονική στιγμή, σκέφτηκα. Όπως πάντα όλους τους εγκατέλειπα ακριβώς τη σωστή χρονική στιγμή, σκέφτηκα τώρα.
Υποκύπτουμε στην πνευματική κατάσταση ενός ανθρώπου, στη συναισθηματική και πνευματική του κατάσταση και παίρνουμε μέσα μας μόνο αυτή την πνευματική και συναισθηματική κατάσταση για ένα χρονικό διάστημα και, όταν κρίνουμε ότι πήραμε αρκετά απ' αυτή, και συνεπώς έχουμε πάρει αρκετά απ' αυτή, διαλύουμε τη σχέση μας με τον άνθρωπο αυτό. Αρμέγουμε επί χρόνια τα πάντα από έναν τέτοιο άνθρωπο και λέμε ξαφνικά ότι αυτός ο άνθρωπος, τον οποίο σχεδόν τελείως αρμέξαμε, άρμεγε εμάς.
Και μ' αυτή την ποταπότητα πρέπει έπειτα να τα βγάλουμε πέρα μια ζωή, σκέφτηκα τώρα.
Ξύλευση - Ένας ερεθισμός,
Thomas Bernhard
σχόλια