photo Panos Michail
Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από διακριτό πένθος, με τ' οποίο πρέπει να μοιραζόμαστε πρόσωπα, αντικείμενα ή ενασχολήσεις χωρίς να το θέλουμε αλλά και μη κάνοντας τίποτα για να το σταματήσουμε.
Παράλληλα με το πένθος αυτό, σαν σύμπτωμα μιας βαθύτατης κρίσης ταυτότητας, κρατάμε με ανείπωτη λύπη στα χέρια μας τη μελαγχολική διαπίστωση πως είμαστε παραλυτικά αδύνατοι να αλλάξουμε το πλαίσιο των καταναγκασμών που συνοδεύουν την παρουσία μας σε αυτή την εποχή.
Ανάμεσα στη γλώσσα, στην ιστορία, στο όχι και στο ναι ενός φαντασιακού ιδιώματος, τροφοδοτούμε τις εμμονές μας σαν σύμπτωμα ενός σχεδόν βέβαιου θανάτου. Μονάχα ως φαντάσματα έχουμε τη δυνατότητα να δεχτούμε τη μελαγχολία μας, μονάχα ως φαντάσματα αναμετριόμαστε με τον λόγο των προγόνων μας, μονάχα ως φαντάσματα συνυπάρχουμε με τον «οχληρό αντίζηλο».
Η μετατόπιση της καθημερινότητας μας έφερε αντιμέτωπους με την πιο ακραία διακινδύνευση. Αμφιταλαντευόμενοι, αιμομικτικοί και βαθιά άρρωστοι ήρθαμε αντιμέτωποι με το αποκρουστικό πρόσωπο του ίδιου μας του ειδώλου. Περήφανοι κληρονόμοι μιας παράδοσης που μας σημαδεύει από τη μια, αλλά μας κονιορτοποιεί αλύπητα απ' την άλλη.
Με ύφος έκπληκτο, δύσπιστο και θυμωμένο παίζουμε με τον πιο μεγάλο κίνδυνο. Να μην ξέρουμε ποτέ, πού θα πέσουμε όταν θα πέσουμε. Τρομαγμένοι από καθετί που έρχεται να αλλοιώσει τη γνωστή εικόνα.
Αόριστα ζωντανοί και αόριστα νεκροί, επιτρέπουμε στους εφιάλτες μας να εμφανιστούν στην κεντρική σκηνή για να εκμηδενίσουν τους υπαίτιους της τωρινής κατάντιας, αφού δεν έχουμε από πού αλλού να πιαστούμε.
Μη θέλοντας να δεχτούμε πως ο παλιός μας κόσμος καταστράφηκε τελειωτικά ενώ εμείς επιχειρούσαμε μιαν άρνηση χωρισμού γιατί τον αγαπούσαμε ακόμα.
Κατά τα λοιπά, η πορνογραφία της επικαιρότητας καλά κρατεί. Όπως και η δυσωδία της εμμονικής ορθοδοξίας της μερκελικής λιτότητας. Τα έχει περιγράψει άλλωστε προφητικά ο Φασμπίντερ στις ταινίες του.
σχόλια