Πάντα πίστευα ότι η Αθήνα είναι σιωπηρή πόλη. Έχει αυτή την εσωτερική σιωπή που σε πλημμυρίζει με εκκωφαντικό θόρυβο κάθε φορά που κινείσαι στο κέντρο. Δεν σας έχει τύχει να βρίσκεστε σε ένα πάρτι ή σε μια συγκέντρωση και να αισθάνεστε πιο μόνοι από ποτέ; Κάπως έτσι βίωσα τη ζωή στην Αθήνα. Με αφορμή το Athens Mosaic άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά που δε θα άλλαζα ποτέ σε αυτή την πόλη και οι αναμνήσεις ξύπνησαν.
Θυμάμαι στο μάθημα της ψυχολογίας μιλούσαμε για τον θρυμματισμό. Αυτή την αίσθηση πανικού όταν πρέπει να ανταποκριθείς σε χιλιάδες ερεθίσματα: ήχους, χρώματα, φώτα, σπρωξίματα, μυρωδιές... Όταν ο οργανισμός σου ξεπερνά το σοκ της ταυτόχρονης ανταπόκρισης και μπαίνει στον αυτόματο πιλότο, τότε μπορείς να απολαύσεις αυτό που συμβαίνει (όπως με κάθε τι που δεν μπορείς να αποφύγεις).
Ο τρόπος που εφηύρα εγώ ήταν η δημιουργία σεναρίων. Ειδικά μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς το υλικό είναι άπειρο. Έχεις αρκετό χρόνο να παρατηρήσεις αυτόν που κάθεται απέναντί σου και να φτιάξεις την ιστορία του. Ήρωες καθημερινοί που συναντάς για λίγη ώρα, γίνονται συνεπιβάτες σου, συνδέεσαι μαζί τους για όσο διαρκεί η διαδρομή με κοινό στόχο τον προορισμό και έπειτα επιστρέφει ο καθένας στη δική του ζωή.
Δε θα άλλαζα ποτέ από τη ζωή μου στην Αθήνα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τη μοναδική ευκαιρία που σου δίνουν να παρατηρήσεις τον κόσμο
Ένας λόγος που ποτέ δεν χρησιμοποίησα ακουστικά στην Αθήνα ήταν γιατί δεν ήθελα να χάσω ούτε ένα στοιχείο για τη δημιουργία του σεναρίου μου. Ο ήρωάς μου μπορεί να μιλούσε με τον διπλανό του κι εγώ ήθελα να ακούσω πώς είναι η φωνή του. Μπορεί να χτυπούσε το τηλέφωνό του κι έπρεπε να εντάξω στο σενάριό μου τον συνομιλητή του... Ένας αυστηρός μπαμπάς, ένας αδιάφορος σύζυγός, ένας μεγάλος έρωτας... Από τις συσπάσεις του προσώπου, από τις διαφορετικές εκφράσεις μπορείς να καταλάβεις το είδος της συνομιλίας.
Κι έπειτα έρχεται η στάση που ο ήρωας κατεβαίνει... Εκεί αρχίζει το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Όταν δεν τον έχεις πια μπροστά σου, μπορείς να του δώσεις όνομα, φωνή, να τον βάλεις να ξεκλειδώνει το σπίτι του, να πηγαίνει στο γραφείο του ή να συναντά τους φίλους του. Και η ιστορία του σε συνοδεύει μέχρι να φτάσει η δική σου στάση, μέχρι να κατέβεις από το μετρό και να αλλάξεις γραμμή, να σταμπάρεις τον επόμενο συνεπιβάτη και να αρχίσεις απ’ την αρχή. Απ’ τον πρόλογο...
«Ο Φώντας γυρνούσε απ’ τη δουλειά κρατώντας σφιχτά στα χέρια τον χαρτοφύλακά του. Είχε περάσει μια δύσκολη μέρα και ο χρόνος μέσα στο μετρό μέχρι να φτάσει σπίτι του έμοιαζε ατελείωτος...»
Ένα μωσαϊκό από ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων. Και η δική μου ιστορία μια από αυτές. Η δική σου;
Αυτό που δεν θα άλλαζε με τίποτα στην Αθήνα η Λίνα, θα αποτυπωθεί σε ένα πλακάκι, που θα είναι μέρος ενός μεγάλου, ζωντανού μωσαϊκού. Εσύ τι δε θα άλλαζες ποτέ στην Αθήνα; Βάλε κι εσύ τη δική σου ψηφίδα στο www.heineken.gr/athensmosaic.
Open your World - #openathens
σχόλια