__________________
1.
Αγαπητή Α, μπα,
Είμαι για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Πρόσφατα, έφυγε αιφνίδια από τη ζωή μια καλή μου φίλη που γνώρισα εδώ όταν πρωτοέφτασα κι ήταν από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους στην καθημερινότητά μου. 'Εφυγε από παθολογικά αίτια, ούσα απολύτως υγιής, έτσι απλά και απροειδοποίητα, στα 27 της. Αυτό ήταν κάτι που μας συγκλόνισε όλους ως παρέα, τόσο η απώλειά της όσο και η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή κάτι τέτοιο μπορεί να ξανασυμβεί δίχως προειδοποίηση σε οποιονδήποτε άλλον, δικό μας άνθρωπο ή και εμάς τους ίδιους. Αυτό θα μου πεις, είναι κάτι γνωστό ήδη, δεν θα έπρεπε να ο αντιμετωπίζουμε ως νέα διαπίστωση. Εμένα όμως με έχει σχεδόν ακινητοποιήσει ο φόβος ότι θα ξανασυμβεί, με αποτέλεσμα να μην ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Το πανεπιστήμιο που είμαστε έχει μια συμβουλευτική υπηρεσία με ψυχολόγο, στην οποία έχω κλείσει ραντεβού, ωστόσο θα ήθελα να ρωτήσω εσένα, και τους αναγνώστες, πώς είναι δυνατόν να ξεπεράσεις το φόβο θανάτου (βιβλία, μέθοδοι, σχετικές ταινίες, όλα ευπρόσδεκτα) και κυρίως, ποιο είναι στο τέλος της ημέρας το νόημα της ζωής, αφού μια μέρα θα τελειώσουν όλα; Και πώς ξεπερνά κανείς την ιδέα της ανυπαρξίας (δικής του και αγαπημένων του) ;
Συγγνώμη για το γαϊτανάκι σκέψεων, τελώ σε καθεστώς σύγχυσης ακόμα και αυτή τη στιγμή που γράφω. Είναι ερωτήματα που χρόνια με απασχολούν, αλλά πιο γενικά κι αόριστα, μιας και τα "έσπρωχνα" μακριά όταν δεν έβρισκα απάντηση. Πλέον είναι σχεδόν το μόνο που σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες, πως όλα είναι μάταια, μιας και είναι προορισμένα να τελειώσουν. Πώς ξεπερνά κανείς αυτή τη διαπίστωση;
Ευχαριστώ, Νταίζη Ντακ.
υγ:μεγάλο ρόλο στο απαισιόδοξο πρίσμα μέσα απ'το οποίο τα βλέπω όλα, ίσως παίζει και το ότι στη χώρα που είμαι έχουμε σχεδόν 10 μήνες να δούμε ήλιο, μονίμως συννεφιά, κάτι που ειδικά τον τελευταίο καιρό (καλοκαίρι γαρ) έχει ρίξει ψυχολογικά πολύ τους Έλληνες και λοιπούς μεσογειακούς.- Νταίζυ Ντακ
Αγαπητή Νταίζη Ντακ
Θεωρητικά όλοι ξέρουμε ότι γενικώς, υπάρχει θάνατος, και έρχεται απροειδοποίητα, και συμβαίνει και σε νέους, και σε παιδιά ακόμα. Ξέρουμε ότι πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα μπλα μπλα... αλλά δεν ξέρουμε τι σημαίνει, δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει, μέχρι να μας ακουμπήσει για πρώτη φορά. Πριν από αυτό, δεν έχουμε ιδέα τι είναι, και ζούμε εντελώς απροετοίμαστοι, γιατί μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που κρύβει τον θάνατο, τον εξαφανίζει, και τον έχει κάνει τεραστίων διαστάσεων ταμπού. Αν μας παρακολουθούσε κάποιος εξωγήινος πολιτισμός, θα έβγαζε συμπέρασμα ότι δεν ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε.
Ήρθε και η σειρά σου για το άγγιγμα αυτό, και για να σου το πω χωρίς πολλές περιστροφές, έχεις πέσει στα πολύ μαλακά. Τυχερή ήσουν που αυτή είναι η αφορμή για να σκεφτείς με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσεις την βεβαιότητα ότι ο θάνατος χτυπάει χωρίς διακρίσεις σε νέους κα γέρους, αδύναμους και δυνατούς. Μέχρι τότε πίστευες ότι είναι υπόθεση γηροκομείων, έτσι δεν είναι;
Επειδή αυτό που συνέβη δεν σε χτύπησε ως θεομηνία, και δεν έχει τρομαχτικές, άμεσες συνέπειες στα εντελώς πρακτικά θέματα της ζωής σου, έχεις την ψυχραιμία να φιλοσοφήσεις. Εκμεταλλεύσου αυτή την ευκαιρία όσο μπορείς, γιατί πολύ σύντομα η ζωή θα συνεχίσει και θα σου είναι πολύ πιο εύκολο να συνεχίσεις να παριστάνεις ότι ο θάνατος δεν υπάρχει. Για τη μέθοδο δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω γιατί δεν σε ξέρω καθόλου. Ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του τρόπο, και πολλά διαφορετικά μέσα, αυτά που του πάνε ως προσωπικότητα. Όλες οι ταινίες και όλα τα βιβλία που αξίζουν, με το θέμα της ύπαρξης ασχολούνται. Μην ψάξεις να βρεις ΤΗΝ ταινία που θα σου τα κάνει νιανιά. Πρώτον, δεν υπάρχει, και δεύτερον, αν υπήρχε, δεν θα σε βοηθούσε. Η ζωή σε βοηθάει να αντιμετωπίσεις τον θάνατο. Αυτό που κάνεις κάθε μέρα, στον ξύπνιο σου και στον ύπνο σου; Αυτό. Μην το κάνεις σαν πρόβατο.
ΥΓ. Δεν την «ξεπερνάς» την διαπίστωση ότι όλα θα τελειώσουν. Τα σημαντικά της ζωής δεν ξεπερνιούνται. Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους. Έτσι γίνεσαι άνθρωπος.
__________________
2.
Ρε αμπά...ρε αμπίτσα...για αδικίες γράφεις σήμερα και αυτολύπηση...και για την τύχη που έχει η άλλη που έχει 3 παιδιά!
Δεν μπορω να μείνω έγκυος με τίποτα ρε συ αμπα είμαι 38 χρονών, έχω προσπαθήσει με περισσότερους από έναν συντρόφους μου να κάνουμε παιδί τα τελευταία 5 χρονια και πιο παλιά ακόμα, σποραδικά και τίποτα....έχω ήδη δοκιμάσει μη επεμβατικές μεθόδους τεχνητής γονιμοποίησης και πάλι τίποτα...κανένας γιατρός δεν μπορεί να βρει την αιτία αλλά όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να κάνω εξωσωματική "να τελειώνω". Δεν την έκανα γιατί με τον πρώην μου τελικά χωρίσαμε και στις επόμενες σχέσεις μου ήθελα να δοκιμάσω λίγο πρώτα μήπως γίνει με φυσιολογικό τρόπο. Μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στο σήμερα που βρίσκομαι σε μια σχέση εδώ και 6 μήνες. Ο τωρινός μου σύντροφος μου ζήτησε να σταματήσουμε τις προφυλάξεις αρκετά γρήγορα στη σχέση μας, μου είπε πως θα ήθελε να κάνουμε ένα παιδί μαζί κι εγώ φυσικά συμφώνησα (ευτυχώς θέλαμε και οι 2 τα ίδια πράγματα από τη σχέση μας). Σήμερα μετά από 4 μήνες προσπάθειας ακόμα τιποτα. Πλέον δεν αντέχω απλά να περιμένω, θέλω να κάνω εξωσωματική και να δω το όνειρό μου να πραγματοποιείται. Εκείνος δεν γνωρίζει όμως για την υπογονιμοτητά μου με τους προηγούμενους συντρόφους. Είναι λεπτό το θέμα και προτιμώ να μην το αναφέρω. Το άλλο που με απασχολεί ειναι που δεν μου έχει κάνει καμία κουβέντα για γάμο και δεν μένουμε καν μαζί, αν και βλεπόμαστε κάθε μέρα. Θέλω να του μιλήσω για εξωσωματική αλλά έρχομαι σε δύσκολη θέση γιατί ουσιαστικά αναγκάζομαι να ζητήσω εγώ το "επόμενο βήμα" στη σχέση, ώστε να περάσουμε από το απλό "δεν παίρνουμε προφυλάξεις κι αν γίνει έγινε, καλώς να έρθει" στην εξωσματική που όσο να'ναι είναι μια επίπονη διαδικασία που απαιτεί στήριξη, χρόνο, και εν τέλει περισσότερη δέσμευση, συμφωνείς? Ταυτόχρονα με προβληματίζει που ενώ θέλει παιδί μαζί μου δεν μου έχει ζητήσει μια συγκεκριμένη δέσμευση. Θέλω να τα συζητήσουμε όλα αυτά αλλά δε γουστάρω να είμαι εγώ αυτή που θα κάνει το "the talk" για το που πάει η σχεση μας...δεν θέλω να ζητήσω κάτι περισσότερο, θέλω να το θέλει από μόνος του, τόσο πολύ ώστε να πάρει την πρωτοβουλία. Ταυτόχρονα όμως η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να περιμένω κι άλλο για την εξωσωματική...αυτά...καμά βοήθεια? στεναχωριέμαι να τα περνάω όλα αυτά κάθε μήνα μόνη μου...ειδικά το αίσθημα αδικίας όταν βλέπω τις άλλες να μενουν έγκυες αμέσως...- thanks
Θα ξεκινήσω από το τέλος.
Το αίσθημα αδικίας δεν επιτρέπεται. Δεν πρόκειται για αδικία. Ατυχία, ίσως. Το σύμπαν δεν είναι εργοστάσιο ικανοποίησης επιθυμιών. Διάφορα συμβαίνουν σε διάφορους ανθρώπους, άλλα ωραία και άλλα εντελώς τραγικά, χωρίς καμία εξήγηση. Πιστεύεις ότι όλοι ήρθαμε στη γη για να αποκτήσουμε ακριβώς τα ίδια; Δεν είναι φανερό ότι δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα; Θα καταλάβαινα αν έλεγες ζήλεια, θυμό, στενοχώρια, πολλά ακόμα. Η αδικία δείχνει ότι πιστεύεις ότι σου στερείται κάτι που αυτονόητα θα έπρεπε να έχεις, αλλά είναι πασίγνωστο ότι δεν κάνουν όλοι παιδιά. Γιατί να το έχεις εσύ, και να μην το έχουν οι άλλοι; Οι άλλοι μετά δεν θα είναι αδικημένοι; Άρα όλοι θα πρέπει να κάνουν παιδιά, χωρίς καμία εξαίρεση; Αυτό πες το στο σύμπαν.
Θα περίμενες περισσότερη τρυφερότητα στην απάντηση, αλλά περίμενε, έρχεται. Πριν φτάσω εκεί, πρέπει να έχουμε ορίσει ένα πλαίσιο. Το πρώτο που πρέπει να καταφέρεις να κάνεις, τώρα, άμεσα, αυτή τη στιγμή, είναι να αλλάξεις την απαρχαιωμένη σου άποψη περί «φυσιολογικού τρόπου» σύλληψης. Αν είσαι φανατική με το «φυσιολογικό», περίμενε μέχρι να σου σαπίσουν τα δόντια και να πέσουν, γιατί στη φύση δεν υπάρχουν σφραγίσματα. Μην ξαναχρησιμοποιήσεις ποτέ αυτή τη λέξη με αυτόν τον τρόπο. Δεν έχει καμία σημασία πώς θα μείνεις έγκυος. Καμία απολύτως, εντελώς καμία όμως. Δεν υπάρχει καλός και καλύτερος τρόπος, ούτε ανώτερος και κατώτερος. Ο καλύτερος είναι αυτός που θα έχει το αποτέλεσμα που θέλεις.
Όταν καταφέρεις να το δεις έτσι, θα καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις. Τώρα έχεις θολώσει γιατί νομίζεις ότι έχεις κέρατα στο κεφάλι σου και όλες της ευθύνες της γης. Όχι! Είσαι ένας άνθρωπος που έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικήσει αυτό που θέλει. Αυτό που δε βλέπεις είναι ότι αυτός που λέει να κάνεις παιδί μαζί του αλλά δεν κάνει σχέδια για το μέλλον θα σε προβλημάτιζε ακόμα και αν έμενες έγκυος με την ανάσα. Θα αναρωτιόσουν αν καταλαβαίνει τι δέσμευση είναι ένα παιδί, ακριβώς όπως το σκέφτεσαι τώρα. Ίσως να σκεφτόσουν ότι αν έμενες έγκυος, θα αναγκαζόταν να μείνει μαζί σου, όπως ακριβώς το σκέφτεσαι τώρα. Έχεις τα προβλήματα που θα είχε οποιαδήποτε γυναίκα στη θέση σου, με ιστορικό υπογονιμότητας ή όχι. Και ποια υπογονιμότητα, αφού οι γιατροί δεν σου βρίσκουν πρόβλημα. Κάνε μια εξωσωματική, ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙΣ. Ακριβώς όπως σου τα λένε οι γιατροί είναι.
(Δεν ξέρω με ποιον. Αλλά αυτό πρέπει να κάνεις.)
__________________
3.
Τι hiscore έχεις στο παιχνίδι του chrome με το δεινοσαυράκι;
Μα το Μεγάλο Μακαρονοντέρας, δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς. Καλύτερα να μην μάθω, γιατί κολλάω πολύ με τα παιχνίδια.
__________________
4.
Αγαπητή α,μπα
Γιατί ο γυρισμός μας φαίνεται πάντα γρηγορότερος από τον πηγαιμό;
Διότι όταν πηγαίνουμε δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε, και η ένταση αυτή διαστέλλει το χρόνο.
__________________
5.
Γεια σου Λένα! 1.000.000 ευχαριστώ αρχικά γιατί μου προσφέρεις ηρεμία και διαύγεια. Θέλω να σε ρωτήσω κάτι: Πώς μπορείς να πεις σε κάποιον που δεν σου αρέσει ότι δεν θες να κάνετε κάτι χωρίς να τον προσβάλλεις; Πώς μπορείς νε ξεγλιστρήσεις και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο; Αν του πεις ότι δεν σου αρέσει ευθέως δεν είναι κάπως προσβλητικό; Αν του πεις ότι έχεις σχέση δεν είναι ψέμα; Και δεν μιλάω για κάποιον που γνωρίζεις τυχαία έξω ένα βράδυ, εκεί ναι, το ξεκόβεις εύκολα, αλλά όταν έχετε κοινούς φίλους και γνωστούς και συναντιέστε συχνά; Το λέω αυτό γιατί έχει τύχει πολλές φορές διπλωματικά να προσπαθώ να υπεκφύγω και λέω πχ ''είμαι ακόμα κολλημένη στο παρελθόν'', ''δεν είμαι σε φάση'', ''μου βγαίνει μόνο το φιλικό μαζί σου'', και ο άλλος παρόλα αυτά να συνεχίζει να προσπαθεί κ επειδή είμαι ευγενικός τύπος εκλαμβάνει την στάση μου σαν σιωπηρ'η αποδοχή ή σαν ελπίδα και επιμένει, μέχρι που δεν αντέχω άλλο και το ξεκόβω εντελώς και τότε θυμωνει μαζί μου. Πώς να τα χειρίζομαι αυτά εξ αρχής; Να σημειώσω ότι δεν είμαι καμία αγία απλά δεν θέλω να κάνω ότι δεν θέλω να μου κάνουν , ήτοι να γειώνω απότομα κάποιον. Επίσης δεν είμαι και καμιά θεά μην με περάσεις για ψωνάρα, μια απλή κοπέλα είμαι, απλά ίσως επειδή όταν συμπαθώ κάποιον κάνω αστεία, μιλάω για την ζωή μου κλπ να παρεξηγούμαι. Τι να πω. Ίσως να θέλω να κάνω τις χυλόπιτες γλυκειές γιατί κι εγώ φοβάμαι την απόρριψη. Σημασία τώρα έχει ο τρόπος αντιμετώπισης γιατί τα κρούσματα πληθαίνουν και μάλλον κάτι κάνω -πολύ- λάθος.- μπορντό σταφύλι
Είναι πολύ, πάρα πολύ πιθανό να κάνεις όχι μόνο ένα λάθος, αλλά πολλά. Μολαταύτα πριν αναλύσουμε τι κάνεις εσύ λάθος, πρέπει να λάβεις υπόψη σου ένα πάρα πολύ σημαντικό παράγοντα, τον πιο σημαντικό από όλους, που φαίνεται να αγνοείς εντελώς. Ζεις σε μια κοινωνία που πιστεύει ότι όταν μια γυναίκα λέει όχι, εννοεί ναι.
Αν δεν το έχεις ξανακούσει αυτό, ή, αν το έχεις ξανακούσει αλλά δεν ξέρεις γιατί συμβαίνει, σε παρακαλώ, σε ικετεύω να ξεκινήσεις τη μελέτη, γιατί όσο δεν συνειδητοποιείς πού ζεις και υπό ποιες συνθήκες, παραμένεις αμόρφωτη, και επειδή η γνώση είναι δύναμη, παραμένεις αδύναμη. Επειδή αυτή η αντίληψη κυριαρχεί, μέσες άκρες είναι αδύνατον να ξεφύγεις χωρίς να θυμώσει ο άλλος. (Μη μου πείτε τώρα ότι δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι, πρώτον, το ξέρουμε, και δεύτερον, αυτό δεν αλλάζει το θέμα μας). Αυτό πρέπει να το ξέρεις και να είσαι προετοιμασμένη. Και με αυτή την εισαγωγή φτάνω στο σημείο στο οποίο εντοπίζω το λάθος που κάνεις: επειδή έχεις μάθει ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι πάντα ευγενικές και γλυκομίλητες και να μη λένε με αμεσότητα αυτό που σκέφτονται, καταφέρνεις να πείσεις όλο τον κόσμο που σε προσεγγίζει ότι φλερτάρεις.
Κομμένη η διπλωματία σε αυτά τα θέματα. Θα την επαναφέρουμε αξιακά και συντεταγμένα όταν έρθει η ισότητα των φύλων και οι γυναίκες αποκτήσουν ίσα δικαιώματα στην σεξουαλική διεκδίκηση με τους άντρες. Όταν πάψουμε να είμαστε θηράματα προς διεκδίκηση, θα λάβουμε υπόψη τις ευαισθησίες του καθένα. Πες ήρεμα και πολύ σίγουρα «με κολακεύεις, αλλά δεν ενδιαφέρομαι.» Κάνε πρόβες στον καθρέφτη μέχρι να σου βγαίνει φυσικά. Πετυχαίνει μια χαρά, άκου που σου λέω.
__________________
6.
Άτομα της παρέας, μου λένε ό, τι είμαι ψυχρή, απότομη στον τρόπο που μιλάω και λίγο ντίβα.. Φίλες μου κολλητές από άλλη παρέα λένε ότι είμαι κοινωνική. άτομο με χιούμορ και γενικά ψυχή της παρέας. Μήπως τελικά σε κάθε ατομο βγάζεις κάτι διαφορετικό; Η αλήθεια είναι δεν ενδιαφέρθηκε και κανένας από την παρέα να μιλήσουμε σοβαρά(το έχω επιδιώξει αλλά δεν τραβούσε).
υ.γ. μένω πλέον σε ίδια πόλη με την παρέα, οι φίλες έχουν διασκορπιστεί- δόκτωρ τζέκυλ και κυρία χάιντ
Ναι, σε κάθε άτομο βγάζεις κάτι διαφορετικό, όπως κι εσύ αντιδράς διαφορετικά σε κάθε άτομο, και γι' αυτό τους μεν τους λες «άτομα» και τις δε τις λες «κολλητές». Με μέτρο όμως το πόσο τοις μετρητοίς παίρνεις αυτά τα σχόλια. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να το συζητήσει στα σοβαρά γιατί κανείς από αυτούς δεν σε ξέρει στα σοβαρά, ούτε θέλει να σε μάθει τόσο πολύ στα σοβαρά, ώστε να κάτσει να το συζητήσει. Μια κουβέντα είπαν, δεν την χάραξαν σε πέτρα.
__________________
7.
Παντρεύτηκα για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια κι ενώ είχα περάσει τα 40, έναν άντρα δέκα χρόνια μεγαλύτερο μου ο οποίος είχε ήδη ένα γάμο στο ενεργητικό του και τρία παιδιά τα οποία τα ανέλαβε ο ίδιος όταν τους εγκατέλειψε όλους η πρώην του. Εγώ δεν έχω παιδιά και δεν μπορώ πλέον να κάνω. Τα παιδιά του άντρα μου είναι ενήλικες τώρα και σπουδάζουν σε άλλες πόλεις (ζούμε όλοι στο εξωτερικό). Είναι υγιή, έξυπνα, όμορφα, κάνουν καλές σπουδές, έχουν φίλους και βλέπουν τακτικά τη μητέρα τους. Εγώ έχω καλή σχέση μαζί τους, ουσιαστική επικοινωνία σε θέματα που αφορούν τις σπουδές τους και την προσωπική τους ζωή, και θέλω να πιστεύω ότι η συμπάθεια που μου δείχνουν είναι πραγματική. Το πρόβλημα μου είναι ότι κάθε φορά που τα παιδιά του επισκέπτονται την πόλη που ζούμε (κι αυτό συμβαίνει πάρα πολύ συχνά, πότε ο ένας, πότε ο άλλος, πότε οι δύο από τους τρεις, πότε όλοι μαζί, δηλαδή είναι σχεδόν πάντα κάποιος εδώ), ο άντρας μου περνάει όλο τον ελεύθερο χρόνο του μαζί τους, κατά προτίμηση και συνήθως χωρίς εμένα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μέρες που τον βλέπω μόνο το πρωί πριν φύγουμε για τις δουλειές μας κι αργά το βράδυ όταν γυρίζει για να κοιμηθεί (τα παιδιά του δεν μένουν στο σπίτι μας γιατί έχουν δικό τους διαμέρισμα). Εκείνες τις μέρες οι κοινές μας δραστηριότητες κι η κοινωνική μας ζωή μπαίνουν σε αναστολή γιατί ο άντρας μου θέλει να είναι, εκτός ωρών εργασίας, ανά πάσα στιγμή διαθέσιμος για τα παιδιά του. Επίσης τα επισκέπτεται τακτικά στις πόλεις που ζούνε, πάλι κατά προτίμηση και συνήθως χωρίς εμένα, και κάθε χρόνο κάνει μόνος μαζί τους δέκα μέρες διακοπές (το οποίο φυσικά μειώνει τον χρόνο που μπορεί να διαθέσει για τις δικές μας διακοπές). Επίσης έχει παρόμοια συμπεριφορά όταν επισκεπτόμαστε τις οικογένειες μας στην Ελλάδα: ο καθένας μένει με τους δικούς του και βρισκόμαστε και οι δύο οικογένειες μαζί μόνο αν κάνουν πρόσκληση οι δικοί μου. Οι δικοί του δεν μας/με καλούν ποτέ κι ο άντρας μου δεν μου ζητάει καν να πάω μαζί του όταν βγαίνουν όλοι μαζί για φαγητό ή όταν κάνουν κάτι στο πατρικό του. Εγώ είμαι από τη φύση μου αρκετά διακριτική και προφανώς καταλαβαίνω την ανάγκη του άντρα μου να βρίσκεται μόνος του με την οικογένεια του και ιδίως με τα παιδιά του, συνεπώς τον ενθαρρύνω και τον διευκολύνω όσο μπορώ σε αυτό (μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου, δεν έχω ανάγκη ούτε διάθεση να είμαι διαρκώς κολλημένη πάνω του), όμως νομίζω πια ότι κάπου το παρακάνει. Δεν με ενοχλούν οι (πολλές) ώρες ή μέρες που είμαι μόνη μου, οι διακοπές που στερούμαι, αλλά το ότι εκείνος θεωρεί απολύτως θεμιτό να με διαχωρίζει από την υπόλοιπη οικογένειά του. Έχω αποδεχτεί το γεγονός (αλλιώς δεν θα τον παντρευόμουν) ότι τα παιδιά του θα είναι πάντα η πρώτη του προτεραιότητα, όμως κι εγώ, η γυναίκα του, οικογένεια του δεν είμαι τώρα; Μόνο οι δεσμοί αίματος μετράνε τελικά; Ή μήπως δεν «νομιμοποιούμαι» αρκετά στα μάτια του επειδή δεν έχουμε παιδιά μαζί;
Σκέφτομαι καμιά φορά ότι ίσως είμαι κι εγώ υπερβολική, ή ότι παραείμαι ευαίσθητη, ή ότι επειδή δεν έχω δικά μου παιδιά «δεν καταλαβαίνω», όμως η αίσθηση ότι τα πράγματα γίνονται με λάθος τρόπο δεν με εγκαταλείπει. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Εννοείται ότι έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές για αυτό το ζήτημα, αλλά πλέον βαρέθηκα να τσακώνομαι. Όσες φορές προσπάθησα να του εξηγήσω πώς νιώθω (βασικά σα ξένη), όχι μόνο έχασα τα λόγια μου, αλλά πήρα και απαντήσεις του στυλ «δεν θα εγκαταλείψω τα παιδιά μου για χάρη σου». Πλήρης ασυνεννοησία δηλαδή. Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω τα εξής. Είναι φυσιολογική η συμπεριφορά του άντρα μου; Κι αν πράγματι, όπως πιστεύω τώρα πια δυστυχώς, εξακολουθεί παρά τον γάμο μας να με βλέπει πιο πολύ σα γκόμενα με την οποία ασχολείται μόνο όταν η «πραγματική» του οικογένεια δεν είναι κοντά του, όσο και να τον αγαπώ (τον αγαπώ πάρα πολύ), αξίζει να είμαι μαζί του;- Ελένη
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως σοβαρός λόγος για να περνάει φανατικά χρόνο με τα παιδιά του χωρίς να είσαι κι εσύ. Υπάρχουν πολλοί αρκετά δυσάρεστοι (για σένα) δυστυχώς λόγοι για να το κάνει κάποιος, και νομίζω ότι στην τελευταία πρόταση φαίνεται ότι τουλάχιστον έναν τον ξέρεις, και τον αναγνωρίζεις. Διάβασα πολλές φορές αυτό που έγραψες και προσπαθούσα να βρω μια ερμηνεία που εξηγεί την κατάσταση αλλιώς, έναν τρόπο που δείχνει κάτι λάθος στη δική σου σκέψη, μια λεπτομέρεια που δείχνει ότι δεν τα βλέπεις καθαρά τα πράγματα, αλλά έγραψες κάτι που δεν γίνεται να ερμηνευτεί με τρόπο που να τον δικαιολογεί: το γεγονός ότι όταν πάτε στην Ελλάδα μένετε χωριστά.
Συμφωνώ μαζί σου: δεν σε έχει βάλει πλήρως στη ζωή του. Αν πιστεύει ότι τίθεται θέμα επιλογής μεταξύ της γυναίκας του και των παιδιών του, μέσα στο κεφάλι του δεν είναι ενιαία η οικογένεια μαζί με σένα μέσα. Μου κάνει εντύπωση γιατί η πρώτη του γυναίκα τους εγκατέλειψε, σύμφωνα με αυτόν, οπότε τώρα έχει μια ευκαιρία να φτιάξει μια ενωμένη, καινούρια οικογένεια. Κάπως θα εξηγείται η συμπεριφορά του, αλλά δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει ότι η συζήτηση για το θέμα είναι αδύνατον να συντονιστεί, γιατί ο καθένας έχει μια τελείως διαφορετική βάση στο μυαλό του.
Το ότι συμφωνώ μαζί σου δεν σε βοηθάει σε κάτι, δυστυχώς. Νομίζω ότι χρειάζεστε έναν διαμεσολαβητή για να γίνει αυτή η συζήτηση, γιατί μεταξύ σας όπως φαίνεται είναι αδύνατο να γίνει, και μιλάμε για την καθημερινότητα σας. Όπως φαίνεται καταλαβαίνεις ότι το θέμα δεν είναι τα παιδιά, αλλά η ιδέα που έχει αυτός για το τι σημαίνει οικογένεια, δεύτερος γάμος, και τα λοιπά. Μπορεί να είναι ηλιακό το θέμα, αλλά ούτε αυτό σε βοηθάει.
Ο γάμος υπάρχει για να ενωθούν περιουσίες και οικογένειες με συμβόλαιο. Αν υπάρχει και αγάπη, καλώς, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Άλλη είναι η αφετηρία, οπότε εξέτασε τη σημασία που έχει η αγάπη σου σε αυτό το θέμα υπό αυτό το πρίσμα.
σχόλια