ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις πιο πολλές φορές μπαίνω εδώ μέσα και γράφω μια κουβένα. Λέω όλο και κάποιος θα ταυτιστεί. Απόψε όμως πονάω...Όταν ήμουν 15-17 χρονών είχα τόσα όνειρα. Είχα μια παρέα με την οποία ήμουν ερωτευμένη. Ανέκαθεν εκτιμούσα τους φίλους μου πολύ, πιο πολύ από τους συντρόφους μου. Πίστευα πως αυτοί μένουν. Αρνήθηκα τον άνθρωπο που αγάπησα πιο πολύ, φοιτήτρια ακόμα, και επέστραψα στην πόλη μου. Περνούσε ο καιρός και με όλο μου το είναι ήξερα πως θα μου περάσει, όπως περνάνε όλα. Αλλά πέρασαν 2 χρόνια και δε μου πέρασε. Ανά διααστήματα ζω μαζί του λίγες μέρες, με κρατημένα συναισθήματα. και όμως τότε μόνο νιώθω πως είμαι εγώ. Νομίζω πως μετανιώνω που έφυγα. Με τους φίλους-έρωτες πια δεν υπάρχει χημεία. Μόνο καταστάσεις που με κάνουν να νιώθω κακός ανθρωπος, και απομονόνομαι, και νιώθω μόνη, και σκέφτομαι στιγμές... Ζω με στιγμές που έφυγαν, περιμένω στιγμές να έρθουν... Πνίγομαι, κάθε μέρα. θέλω να δω κάποιον ειδικό, ίσως ένα ψυχολόγο. Αλλά τι να κάνει και αυτός, κανείς δεν έχει μαγικό ραβδί...