ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και μου γεννήθηκαν κάποιοι προβληματισμοί που δε με είχαν απασχολήσει στο παρελθόν. Δεν περιμένω βέβαια να διαβάσετε ως το τέλος τις σκέψεις αυτές, ξέρω θα γίνω κουραστική, έτσι να 'χουμε κάτι να λέμε...Προβληματιζόμουν λοιπόν αναφορικά με την ελευθερία του σύγχρονου πολίτη και το κατά πόσο αυτή είναι εύκολο να καταπατηθεί (πέρα από όλους τους άλλους, συνηθέστερους και ίσως βαναυσότερους τρόπους) με την παρακολούθηση των τηλεπικοινωνιών. Θα μου πείτε ποιός θα κάτσει να ασχοληθεί μαζί σου αν δεν είσαι τουλάχιστον γιός του Λάτση...αλλά όταν οι τεχνολογικές γνώσεις και τα μέσα γίνονται τόσο προσιτά, δεν είναι τελικά και τόσο δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο...Εδώ είχα διαβάσει μια ιστορία, που κάποια μητέρα μιλούσε λέει επί μήνες στο facebook με ένα ανήλικο κοριτσάκι παριστάνοντας το αγόρι της και κάποια στιγμή της είπε να χωρίσουν και ότι δεν αξίζει λέει να ζει και θα ήταν καλύτερα να είχε πεθάνει...και το κοριτσάκι αυτοκτόνησε. Όπως αποδείχτηκε, η γυναίκα αυτή ήταν η μάνα μιας φίλης του κοριτσιού με την οποία είχαν τσακωθεί και ήθελε να πάρει "εκδίκηση" για την κόρη της...και ζούσε στο απέναντι διαμέρισμα. Και καλά, αυτό θα μου πείτε τραγικό αλλά τραβηγμένο, οπότε βγαίνει και στις ειδήσεις. Όμως, τόσο εύκολα που έχουν γίνει τα πράγματα με τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα ποιός μου λέει εμένα πως ο μυστήριος γείτονας ας πούμε, ή κάποιος άλλος που έχει το μέιλ σου ή τον αριθμό σου και θέλει να σου κάνει κάποια φάρσα ή να σου κάνει κακό, δεν μπορεί πολύ εύκολα να το κάνει; Και αν γινόταν αυτό, πώς θα αισθανόσασταν; Φαντάζεστε κάποιοι ξένοι να έχουν ακούσει πώς μιλάτε και τί λέτε με τ' αδέρφια και τους γονείς σας, με τους κολλητούς και το σύντροφό σας; Και μόνο στην ιδέα, αισθάνομαι σαν να έχει υποστεί βιασμό η προσωπικότητά μου. Δεν ξέρω...Στα πλαίσια της πλάκας, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η καταπάτηση της προσωπικής ελευθερίας του άλλου; Δε θα αισθανόσασταν ξαφνικά, πόνο, ντροπή, απέχθεια, οργή; Θα μου πείτε, τί τα ψάχνεις, τα όρια της ηθικής είναι πολύ ρευστά,έστω...τα όρια της ανθρωπιάς όμως; Το σκεφτόμουν αυτό και με αφορμή μια πλάκα που σχεδίασε η παρέα μου σε έναν κοινό μας φίλο στο fb. Και δεν ξέρω τί θέση να πάρω. Εγώ αισθάνομαι αποστροφή και μόνο στην ιδέα ότι θα παίξω για λίγο με τα συναισθήματα του άλλου έτσι για πλάκα. Για να μη μιλήσουμε για το νομικό κομμάτι...με τις υποκλοπές κλπ...που είναι φυσικά παράνομο. Αυτό που σκέφτομαι όμως είναι πώς θα αισθανόμουν εγώ αν κάποιος έκανε κάτι από αυτά σε μένα...Τί θα συνέβαινε με την εμπιστοσύνη μου απέναντι στους ανθρώπους και τις προθέσεις τους. Σε κάποιες περιπτώσεις λένε "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"...και ας πάρουμε το υποθετικό σενάριο ότι αποσκοπούμε στη σωτηρία κάποιου, έχει νόημα να τον πατήσουμε με το αμάξι, για να τον πάμε στο νοσοκομείο...μήπως ξεψυχήσει στο δρόμο;;; Έπειτα σκεφτόμουν, πόσες πληγές,πόσα μαχαίρια,πόσους θανάτους, πόση υποκρισία μπορεί να αντέξει μια αγάπη...και είπα, μια αγάπη όλα τα αντέχει...μια ώριμη αγάπη, τα ξεπερνάει όλα..το θέμα όμως είναι μια άγουρη αγάπη μπορεί να γεννηθεί μέσα στο αίμα; Και θυμήθηκα τα παλιά, και κατάλαβα ότι είμαι πιο δειλή από όσο μου επιτρέπω να δείχνω και ότι φρίττω ακόμη και στην ιδέα του αίματος. Και εκεί που ήμουν ευτυχισμένη, ένιωσα ξαφνικά διαμελισμένη...γιατί τέτοιο είναι το μυαλό...παίζει ύπουλα παιχνίδια. Και σκεφτόμουν το άλλο, αν κλονιστεί η εμπιστοσύνη σου για κάποιον, μπορεί ποτέ να εδραιωθεί ξανά; Κι έπειτα σκέφτηκα την αγάπη, γιατί το μυαλό κάνει συνειρμούς. Και λέω, αν κάποιος σε κάνει τη μια να χαμογελάς και να πετάς στον ουρανό, την άλλη να βρίζεις θεούς και δαίμονες και να παίρνεις τους δρόμους και μόλις γυρίσεις σπίτι και ενώ θέλεις να τα σπάσεις όλα, να στέκεσαι ακίνητος και να δακρύζεις, μπορείς να τον κοιτάξεις στα μάτια...μπορείς να τα φιλήσεις αυτά τα μάτια; Μια τέτοια "σχέση" είναι υγιής ή αρρωστημένη; Κι αν το θέλεις πολύ και μια αποφασίζεις να το κάνεις μια να φύγεις, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από τα δύο, κι αν το ένστικτό σου σου λέει ότι σε αγαπάει αλλά συνεχίζει να σε πληγώνει κάθε τόσο, όπως κι εσύ, αλλά οι δικές σου πληγές μοιάζουν στα μάτια σου πολύ βαθύτερες...ποιόν να πιστέψεις...ένα χαζό, ανώριμο, εντελώς αβάσιμο ένστικτο ή τα δεδομένα που σου λένε ότι ζεις μια δολοφονική φάρσα και στο τέλος της παράστασης θα πρέπει, αποκεφαλισμένος καθώς θα είσαι,...να υποκλιθείς και να χαμογελάσεις στους θεατές; Γιατί είσαι και ηθοποιός και δεν πρέπει να φανεί ότι δολοφονήθηκες...θα το κάνεις να μοιάζει με αυτοκτονία...