23.4.2013 | 22:54
Κάθεσαι ώρες μπροστά στον υπολογιστή
μια τυχαία μέρα της ζωής σου. Δεν έχεις που να πας και τι κάνεις σε μια έρημη πόλη. Κυρίως νιώθεις μόνος που δεν υπάρχει μια συντροφιά. Ένας άνθρωπος να πεις πως νιώθεις. Να νιώσεις ένα άγγιγμα ψυχής. Και το κινητό έχει να χτυπήσει μέρες για να ρωτήσει κανείς πως είσαι και τι κάνεις. Και αυτοί που στη βιασύνη της μέρες θα σε ρωτήσουν, το βλέπεις πως κοιτάνε αλλού, όχι στα μάτια σου.Νιώθεις ότι ποτέ δεν είχες τόσα μέσα για την επικοινωνία, αλλά ότι ποτέ δεν τη στερείσαι όσο τώρα.Και αύριο... ίσως είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα. Ίσως κάτι και συμβεί.
