ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...σε ενοχλεί που βρίζω. Εσύ πάλι μιλάς με λόγια αγάπης(!) είπες...για την ειρωνεία σου δε μίλησες...Με χλευάζεις και γελάς πίσω από την πλάτη μου. Είσαι άρρωστος...ό,τι κι αν έχεις καταφέρει στη ζωή σου από τύχη ή προσωπική προσπάθεια, δε θα γίνεις ποτέ άνθρωπος. Δεν μπορώ να πιστέψω πως εσύ είσαι αυτός για τον οποίο ένιωσα τόσα πράγματα...απλά δε θέλω να συμβιβαστώ με την ιδέα...Πόσο διπρόσωπος μπορεί να είσαι; Να με λες μωρό σου μπροστά μου και από πίσω μου να με περιγελάς...ούτε καν με τρόπο διακριτικό. Δε με νοιάζει πόσο ωραίος μπορεί να είσαι, πόσες γυναίκες να σε περιτριγυρίζουν, πόσο επιτυχημένος, ευφυής και δεν ξέρω τί άλλο...ΔΕΝ είσαι άνθρωπος! Δε ζήτησα ποτέ κάποιον σαν εσένα, οι άνθρωποι σαν κι εσένα βλέπουν τους άλλους ανθρώπους σαν πιόνια, στο δικό μου παιχνίδι όμως εγώ κάνω τις κινήσεις. Με βάζεις σε όλη αυτή τη διαδικασία, να νομίζω πως είμαι τρελή, να φαντάζομαι σενάρια, να πονάω...γιατί θέλεις να βλέπεις τους άλλους να σέρνονται για πάρτη σου, να πιάνουν πάτο... Ποιός νομίζεις πώς είσαι; Με ποιό δικαίωμα συμπεριφέρεσαι έτσι σε έναν άλλο άνθρωπο; Στο ξαναείπα...με μαχαιρώνεις και μετά έρχεσαι με το βαμβάκι στο χέρι. Τί περιμένεις; Να με φτύνεις μες στα μούτρα μου και να σου λέω και ευχαριστώ; Να ξεχνάω ό,τι άκουσα με δυο λέξεις σου...όταν έχεις τα λόγια καραμέλες; Αμφιβάλλω αν θα γεμίσει ποτέ η ζωή σου πραγματικά...δεν είσαι ικανός να συναισθανθείς τον άλλον. Γι΄αυτό, κύριε Μαντά, να πάτε να βρείτε κάποια ισάξιά σας...οι Μαρίες εδώ πέρα έχουν τη δική τους μοίρα...και όχι, μη σπαταλάτε τα λεφτά σας σε λουλούδια που θα καταλήξουν στα σκουπίδια, όταν άλλοι άνθρωποι πεινάνε...από ανθρωπιστική και οικολογική συνείδηση λοιπόν... Δε θα μπορούσα ποτέ να ερωτευθώ έναν άνθρωπο που μου συμπεριφέρεται έτσι...στην πραγματικότητα δε είχα ερωτευθεί ποτέ ΕΣΕΝΑ...ξέρεις γιατί; Γιατί αν ήμουν σε θέση να καταλάβω πώς μου συμπεριφέρεσαι από την αρχή θα ένιωθα μόνο αηδία για σένα και δε θα άφηνα κανένα συναίσθημα να γεννηθεί στην καρδιά μου. Λυπάμαι, ήθελα να σου δώσω την καρδιά μου με το ζόρι, ήθελα να εισβάλλω στον κόσμο σου είχες πει, δώσ' τη μου πίσω τώρα και φύγε με τη δική σου...που είναι πολύ πιο μαύρη από τη δική μου. Δε θέλω να σου ευχηθώ να υποφέρεις, επειδή το νιώθω βαθιά και μπορεί η ευχή μου να πιάσει, αλλά σου εύχομαι να ερωτευθείς κάποια και μετά να μάθεις ότι εκμεταλλευόταν την αφέλειά σου για να σε χλευάζει και να σπάει πλάκα. Ότι αυτό που ερωτεύθηκες δεν υπάρχει. Είναι άσχημο, πολύ άσχημο συναίσθημα. Και μην απατάσαι, μπορεί να συμβεί και σε σένα, από κάποια με περισσότερα χαρτιά στα χέρια. Δεν μπορείς να φανταστείς και τί δε θα έδινα για να μην έχω ζήσει αυτή την ιστορία...αλλά θα μου πεις δεν έχω και τίποτα, το μόνο που έχω είναι παραπάνω κιλά...οπότε δεν είναι και ουσιώδες το δίλημμα... Δεν ξέρω αν το έχεις ποτέ παραδεχτεί στον εαυτό σου, αλλά είσαι ΑΝΑΞΙΟΣ ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ...όλοι κάνουμε πλάκες και λάθη κλπ κλπ...αλλά ξέρουμε πού να σταματήσουμε...όλοι κάποτε κάποιους πληγώνουμε αλλά όταν τους βλέπουμε να αιμορραγούν, δεν μπήγουμε το μαχαίρι μέχρι να στραγγίσουν από αίμα... Αυτό το αντιλαμβάνεσαι; Δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να σου αφήσει άλλα περιθώρια να με κουρελιάζεις. Κατάλαβες; Εσύ και η παρέα σου; Καλά να περνάτε...να σπάτε πλάκα με τους άλλους...και να τους κάνετε σκουπίδια για να μην μπορούν να αντιληφθούν την κενότητά σας. Όποιοι κι αν είστε. Μπορούσα να σου συγχωρήσω πολλά, ακόμη και το να ήταν όλα μια φούσκα αν το παραδεχόσουν και έβαζες ένα τέλος...αλλά αυτό το παιχνίδι με την ψυχή και την ψυχολογία μου, αυτόν το χλευασμό και μετά αυτά τα γεμάτα ειρωνικά αγκάθια γλυκόλογα...δεν μπορώ να στα συγχωρήσω...Λυπάμαι, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο...λυπάμαι...μόνο αυτό πια...λυπάμαι....................