28.4.2013 | 23:59
Μία δική σου εξομολόγηση...
αυτό θέλω...μόνο μία φορά ρε γαμώτο!!! ξέρω ότι φοβάσαι να με αντιμετωπίσεις, γιατί πάνω απ' όλα φοβάσαι τα συναισθήματα σου..αλλά πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια να με κοιτάς και να αντιδράς έτσι σπασμωδικά και ακόμα να το αντέχεις?? ρε παιδιά συγγνώμη, αλλά είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν έχει σημασία τι έχεις ζήσεις μαζί τους, αλλά αυτός ο γλυκός πανικός που νιώθεις όταν σε κοιτάνε...και αυτό το ξέρουμε και οι δύο, ακόμα κ αν δεν το είπαμε ποτέ! (έχω πει χιλιάδες φορές ότι δεν θα ξανασχοληθώ μαζί σου, αλλά έχω διαψεύσει τον εαυτό μου άλλες τόσες, οπότε έχω πάψει να τρέφω ψευδαισθήσεις..εσύ?)Υ.Γ "Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτιαυπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή τραγούδια που 'γίναν με δάκρυα στα μάτιατραγούδια που 'γίναν απλά η αφορμήΤο ξέρω πως δεν το διάλεξα αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζειςμα ακόμα δεν κατάλαβαγιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις" (μου είχες πει κάποτε...)