ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ή αλλιώς η αμήχανη στιγμή που τους βλέπεις εκ του μακρόθεν τυχαία στο δρόμο και μένεις απολίθωμα για ώρες... Για την ακρίβεια, δεν είναι τυχαία σχέση, τα παιδιά έχουν παντρευτεί και περιμένουν και μωράκι! Για να αποφύγω το μελόδραμα, ο τύπος δεν ήταν ακριβώς πρώην μου με την έννοια της σχέσης, έπαιξε το γνωστό αναγνωριστικό γαμ***άκι των πρώτων ημερών και μετά λάκισε (αλλά το σύντομο πέρασμά του από τη ζωή μου δε συνοδεύεται από τις θετικότερες αναμνήσεις κ αυτό όχι εξαιτίας της τελικής ροχάλας). Ούτε είναι τόσο μεγάλο τραύμα, ώστε να παίζει εμπάθεια ή ζήλεια προς την κοπέλα, με την οποία έχουμε αναπτύξει άριστη σχέση μέχρι στιγμής... απλώς, όταν αναφέρεσαι σε έναν ακόμη μαλάκα από το παρελθόν σου και καταθέτοντας την ιστορία σου (μπας και μπουν σε μια τάξη τα πράγματα στο μυαλό σου) η θεραπεύτριά σου συναινεί ενώ μιλάς εν αγνοία σου για μια δική της τωρινή επιλογή που υποστηρίζει και σου φέρνει συχνά ως παράδειγμα προς μίμηση, το όλο σκηνικό μόνο σουρεάλ μου κάνει... Αυτοί δε με είδαν, εγώ όμως πιστεύω πως κάτι έσπασε μέσα μου από χτες στο θέμα της εμπιστοσύνης μεταξύ μας... αισθάνομαι εκτεθειμένη, σαν να πρέπει στην επόμενη συνεδρία να ανοίξω τα σώψυχά μου όχι στο άτομο που είχα απέναντί μου τόσο καιρό, αλλά κατ' επέκταση στον απεχθή μαλάκα της... Ωραία τα περί απορρήτου αλλά και μόνο ότι θα με αντιλαμβάνονταν ενδεχομένως και αυτοί και θα έπρεπε να την χαιρετίσω κ αυτή θα του έλεγε "μια θεραπευόμενή μου" θα ήταν αρκετό, για να αισθάνομαι σκατά for ever.Να της το πω; Να το θέσω ευθέως ως μέρος της ψυχαναλυτικής διαδικασίας; Ή κινδυνεύω και εγώ να εκτεθώ (να του πει τι και πώς και να γελάνε μαζί πίσω από την πλάτη μου) και (ενδεχομένως) να τους δημιουργήσω θέματα για κάτι που μου είναι ορστικά αδιάφορο πλέον;