ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...ένα τέλος ή μια αρχή. Μου οφείλεις εξηγήσεις, με τον τρόπο που εκβίασες τις δικές μου..να μου δώσεις τώρα τις δικές σου... Και τέλος...τί θέλεις από μένα, να γελάω ή να κλαίω; Μπορώ να γελάσω για σένα, μα, αν θες τα δάκρυά μου,...πρέπει να τα αξίζεις πραγματικά...πρέπει να τα φυλάξεις και όχι να τα σκουπίσεις...Δεν είμαι υποχείριό σου...οφείλεις να μου συμπεριφέρεσαι με σεβασμό...έχεις δίκιο...αρκετά έχω θυματοποιήσει τον εαυτό μου. Αν περιμένεις να με δεις να κλάψω (για σένα) πάλι...θα σε απογοητεύσω...τα πάντα στη ζωή είναι μια απόφαση, νομίζεις ότι με ξέρεις..νομίζεις ότι είμαι αδύναμος χαρακτήρας..Είμαι τις καθημερινές...αλλά τις Κυριακές αλλάζω...και μετά από τόσες αναβολές...όταν πάρω την απόφαση να τα αφήσω όλα πίσω μου δε θα αφιερώσω ούτε μια μέρα να θρηνήσω πάνω από το μνήμα σου...κι αυτό γιατί σου έχω ήδη καταθέσει άπειρα στεφάνια...και έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου σου...πες πως σε βλέπω ας πούμε σαν καρκινοπαθή...(μην τρομάζεις καλέ ;) Και δεν ανέχομαι κάτι άλλο από σένα...στην τελική ξέρεις καλά ποιά είμαι...τα ελαττώματά μου, τις ιδιοτροπίες, το χαρακτήρα μου...αν δεν μπορείς να δεις τα καλά μου...μην προσπαθείς άλλο...δε θέλουν προσπάθεια αυτά τα πράγματα..έρχονται αβίαστα υποθέτω...Για σένα, θα προσπαθούσα να είμαι διαφορετική, καλύτερη, "μεγαλύτερη", πιο συζητήσιμη..κλπ κλπ...αλλά εσύ ήθελες ντε και καλά να γνωρίσεις το κακομαθημένο παιδί που κρύβω...ας πούμε πως αυτή είναι η δική μου εκδίκηση και η δική σου τιμωρία. Όμως δε μου επιτρέπω να έχω κατάθλιψη το καλοκαίρι...γι' αυτό πρόσεξε..έχεις λίγες μέρες ακόμη περιθώριο...Αν είναι να φύγεις, καν' το...γιατί, αν δεν έρθεις, έτσι κι αλλιώς θα φύγω εγώ...