ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΜΟΝΗ ΜΟυ! Εντελως ...μα αναρωτιεμαι αν ποτε πάψω να αισθανομαι αυτο το κενο στο στήθος , την θολούρα στο μυαλό μου τα δακρυα που έχουν εγκλωβιστεί μέσα στα μάτια μου και δεν λένε να τρέξουν μήπως επιτέλους συμπαρασύρουν όλο αυτο τον πόνο απο το πουθενά κι απο παντού. Νιώθω σαν να είναι ολόκληρο το κορμί μου πληγές αόρατες. Σαν να μην ανήκω εδώ-που ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ανήκω- και η θέση μου είναι πίσω στο σπίτι..μα έμειναν ακόμη 2 χρόνια-με λίγη τύχη( αν μας θυμηθεί επιτέλους )-όχι γιατί εκεί θα βρω την παρέα.. αλλά ..να..είναι που μου λείπει η μυρωδιά του αέρα σ εκείνο το μέρος , οι σκιές απο τα κτήρια στην δύση του ηλίου καθώς απλώνεται μπροστά μου νερό , τα πλακόστρωτα καλά κρυμμένα στενά , ο παράξενος άγνωστος κόσμος ,αυτός ο αέρας...ο μοναδικός ..που φυσάει και θαρρείς σε θέλει, να σε πάρει μαζί του να σε γυρίσει σε κάθε σπιθαμή της πόλης . Δεν μπορώ..άλλο να είμαι θλιμμένη........αλλά η μοναξιά που με κάνουν οι άνθρωποι και αισθάνομαι ξεπερνά ότι θα μπορούσε να προκαλέσει ποτέ η ίδια τους η απουσία.....