ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παντα ηθελα να σπουδασω Ψυχολογια, αλλα επειδη ηξερα οτι ειναι μια επιστημη πολυ απαιτητικη κ θελει χρονια αφοσιωσης, θυσιες και οικονομικα να στεκεις καπως για να ανταπεξελθεις δεν το τολμησα στην ωρα του γιατι οι δικοι μ δεν ηταν κ πολυ ενθερμοι αλλα καπου στα 22 αρχισα να σπουδαζω. Σημερα εχω παρει πτυχιο αλλα αναρωτιεμαι: με ολα αυτα που συμβαινουν μηπως ειμαι κοροιδο που θελω να γινω ψυχολογος στην Ελλαδα του 2013; Με την εννοια οτι πολυ ορεξη (δεν ξερω ακομα για ποσο θα την εχω) διαθετω, θελω να ειμαι απολυτα commited σε αυτο το πραγμα αλλα δεν ξερω μηπως κανω λαθος που ονειρευομαι να κανω αυτη τη δουλεια σημερα. Εχω κανει στη ζωη μ δουλειες λιγο του ποδαριου σε μικροτερη ηλικια, προυπηρεσια ''στιβαρη ''σε κατι αλλο δεν εχω και αρχιζω κ συνειδητοποιω οτι για να επενδυσεις κ να τα καταφερεις στη δουλεια αυτη εκτος απο την αφοσιωση θελει κ αρκετο χρημα. οκ, δεν πειναω, αλλα δε μου τρεχουν απο τα μπατζακια μ.Θελει μαστερ, σεμιναρια, συνεχη εκπαιδευση δηλαδη.Προς το παρον τα λεφτα μ ειναι ελαχιστα, μεχρι στιγμης με βοηθουν κ οι δικοι μ. Αλλα μακροπροθεσμα ...δε βγαινει το πραγμα. δΕν ξερω τι να κανω. Ηθελα απο μικρη ηλικια να προσφερω, γι'αυτο το διαλεξα αυτο και αισθανομαι οτι μου παει. Εχω διαθεση να κανω τα παντα ωστε να τα καταφερω μια μερα κι ας θυσιασω αλλα πραγματα αλλα με ολη αυτη την ατμοσφαιρα τριγυρω ποσο πια να ειμαι αισιοδοξη; Στην οικογενεια μ στριμωχνομαστε σχετικα τα τελευταια 2 χρονια, ως τοτε ηταν πολυ ενθαρρυντικοι μαζι μ, ακομα και τωρα ειναι ενθαρρυντικοι μαζι μου κι ας εχουν καταλαβει τι συνεπαγεται το πραγμα. Νιωθω τυψεις που δεν ενιωσα ποτε στη ζωη μ πως ειναι να σου λειπουν τα βασικα, να πεινας κλπ και που ειμαι ενα σκαλοπατι παραπανω ας πουμε και σκεφτομαι με αυτο τον τροπο. Εχω σιχαθει να κανω εθελοντικες εργασιες για να αποκτησω προυπηρεσια γτ μ ενα πτυχιο μονο αυτο περιμενει εναν ψυχολογο στην Ελλαδα συνηθως. Λεω μεσα μ "ο,τι χρειαστει, δεν πειραζει". Ο,τι χρειαστει σημερα για να ειναι τα πραγματα καλυτερα αυριο. Αλλα δεν τα βλεπω να ειναι. Το μονο που σκεφτομαι εδω κ μηνες ειναι ''Λεφτα, λεφτα, λεφτα...Θελω λεφτα για ολα αυτα. Να εβρισκα εναν τροπο να εβαζα στην ακρη λεφτα''.Για να κανω αυτο το πραγμα. Ουτε για εμενα με πολυνοιαζει, εγω μπορω να περασω κ με ελαχιστα. Ο,τι εχω βαλει στην ακρη ως τωρα δε φτανει. Συχνα με πιανει πανικος:να τα παρατησω ΟΛΑ αυτα και να ψαξω οποια δουλεια ειναι κ να μην ασχοληθω ποτε ξανα με τη μεγαλη μου καψουρα(την ψυχολογια). Η ματαιωση ειναι εντονη μερα με τη μερα.Δε βρισκω ακρη.