ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή τη γιορτή προς τιμήν του Harvey Milk (ακτιβιστής υπέρ των ομοφυλοφίλων, και γενικά lgbt) θέλω να εξομολογηθώ κάτι που δεν με κάνει και ντρέπομαι απλά φίλοι και γνωστοί θα αρχίσουν να μου λένε αυτά που μου λένε πάντα, το πόσο γραφική έχω γίνει (γιατί έχω γίνει) ότι και καλά παραείμαι συναισθηματική και ότι δεν πρέπει όλα να με προβληματίζουν και να με πειράζουν τόσο που να γίνονται βάρος στον ίδιο μου τον εαυτό. Αλλά και μόνο στη σκέψη το αίμα μου ανεβαίνει στο κεφάλι.Δεν είμαι λεσβία είμαι ετερόφυλη αλλά πιάνω τον εαυτό μου να πονάει πραγματικά αυτούς τους ανθρώπους. Ξέρω ότι είναι ρατσιστικό αυτό που λέω γιατί ακόμη και ο καλός ρατσισμός είναι και πάλι ρατσισμός αλλά δεν μπορώ να μην τους διαχωρίσω σαν σύνολο στην προσπάθεια μου να υπερασπιστώ μέχρι τελικής πτώσης τα δικαιώματα τους. Γιατί απλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχουμε 2013 και ζούμε σε μία έτσι γαμημένα βαλμένη κοινωνία που καταπιέζει ανθρώπους εξαιτίας της σεξουαλικότητας τους. Τι πιο όμορφο από τη σεξουαλικότητα; Υπάρχουν άνθρωποι που απολύονται, που βιώνουν τη μοναξιά στον έσχατο βαθμό όχι γιατί απλά δεν βρίσκουν ένα σύντροφο αλλά γιατί η ίδια τους η οικογένεια έχει τόσα πολλά στερεότυπα που μέχρι και εκείνη τους έχει απομονώσει. Πολλοί από αυτούς φτάνουν ακόμη και στην αυτοκτονία εξαιτίας αυτής της απομόνωσης. Είναι δυνατών άνθρωποι που έχουν υποστεί αλλαγή φύλου επειδή απλά ένιωθαν ότι ζούσαν σε ένα κορμί ξένο και να μην μπορούν να βρουν δουλειά και να τους σπρώχνει το σύστημα το ίδιο στο πεζοδρόμιο που συνεπάγεται με αρρώστιες, κίνδυνο και έμμεσα ένα συναισθηματικό ακρωτηριασμό; Δεν μπορώ λοιπόν να μην πονέσω και κατ' επέκταση να μην μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι από την οργή, να μην διαμαρτυρηθώ να μην απαιτήσω τα δικά τους δικαιώματα όταν βλέπω ότι είναι τόσο ευάλωτοι απέναντι σε μία κοινωνία μου πραγματικά τους έχει πάρει στο κυνήγι. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να κάνω τη ζωή μου και να μην είμαι συναισθηματική ή να μην προβληματίζομαι ή να μη γίνομαι γραφική όταν πέρα από όλα τα άλλα στερεότυπα (φυλετικά, οικονομικά, κοινωνικά) ζω σε μία κοινωνία που υποδεικνύει ακόμη και το ποιόν θα ερωτεύεσαι.Και όχι δεν είμαι καθόλου υπερβολική, λέω τα πράγματα με το όνομα τους. Όσο κι αν νομίζουμε ότι ζούμε σε μία απελευθερωμένη κοινωνία τόσο μαύρα μεσάνυχτα έχουμε. Αν το καλοσκεφτείς ακόμη και όλα αυτά τα μαγαζιά τα gay friendly που ανοίγουν είναι ρατσισμός. Γιατί δηλαδή να πρέπει ο χ και ο ψ να πάνε σε αυτό το μαγαζί για να νιώθουν προστατευμένοι; Γιατί όπως εγώ μπορώ και απολαμβάνω την αγκαλιά και τα φιλιά του αγοριού μου σε μία βόλτα στο Σύνταγμα να μην μπορούν και δύο άντρες ή δύο γυναίκες; Στην τελική ελάτε...2013 έχουμε και υπάρχουν τριγύρω πολλά περισσότερα πράγματα, πολύ πιο βίαια πράγματα, πολύ πιο σοκαριστικά και πολύ πιο αντιαισθητικά πράγματα που αντικρίζουμε κάθε μέρα από ένα φιλί μεταξύ δύο ομοφυλόφιλων.Ας μη κρυβόμαστε πια πίσω από το δάχτυλο μας μπας και γίνει και η δική τους ζωή τους εύκολη.