ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν ανέκαθεν ένα χαρούμενο παιδί παρόλα μου τα προβλήματα,ακόμη και μετά το χαμό της μαμάς μου από την επάρατο,ακόμη και τώρα που φροντίζω τον κατάκοιτο μπαμπά μου. Στο σπίτι έχουμε πάντα τραγούδια και μουσικές και γέλια.Αυτό ήθελε και η μάνα μου.΄Και έρχεται και παθαίνει κατάθλιψη ο επί τριετίας σύντροφός μου...Εδώ είναι που θυμώνω απίστευτα καθότι δεν αντιμετωπίζει κανένα θέμα,οι γονείς του τον φροντίζουν,δουλειά έχει(εγώ είμαι άνεργη). Να συμπληρώσω πως όταν εγω κοιμόμουν στο ράντζο στο νοσοκομείο εκείνος έβγαινε κανονικά με τους φίλους του,ενώ τώρα αρνείται να κάνει οτιδήποτε. Δεν δύναμαι να το κατανοήσω,ούτε μπορώ να του συζητήσω διότι αρνείται να ακούσει τη γνώμη μου,χαρακτηριστικά λέει συνέχεια "άλλο εσύ"! Λοιπόν συνάνθρωποί μου είμαι υπερβολική η απλά έχει κάνει ο κόσμος μια σοβαρή ασθένεια όπως η κατάθλιψη τσιχλόφουσκα δια πάσα νόσο;