ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ξαφνικά οι θυμωμένοι και νευρικοί μου φαίνονται τόσο συμπαθείς…Στο νευρικό τους τόνο κρύβεται ένα παραπονεμένο βλέμμα για όσα δεν έκαναν ή δεν πρόλαβαν να κάνουν. Τους μπερδεύουμε με τους "κομπλεξικούς", τους γεμάτους απωθημένα. Μα αυτοί δεν είναι που έχουν την πιο ζωώδη επιθυμία για ζωή;; Αυτούς τους ανθρώπους θες να τους κλείσεις σε μια μεγάλη τρυφερή αγκαλιά ,να κλείσουν εκεί μέσα όλο τους το "γιατί εγώ" ή μάλλον το "γιατί όχι εγώ ;".Την επόμενη φορά που θα ακούσω τον εαυτό μου να φωνάζει από μέσα του τον κουρασμένο άνθρωπο κομπλεξικό ,θα αντηχήσουν τα δικά μου ατέλειωτα απωθημένα και η αίσθηση ότι ακόμα ψάχνω πώς να ζω.Έναν τέτοιο τύπο συνάντησα σήμερα .Στο τρένο για Θεσσαλονίκη . Του έδειξα ευγενικά ότι καθόταν στη θέση μου με τη γυναίκα του. Σηκώθηκε νευρικά μουρμουρίζοντας στη γυναίκα του "Σήκω ,μπλέξαμε". Λίγο μετά άρχισε να της μιλάει έντονα λέγοντας "εμένα δεν μ ‘ενδιαφέρει τί θα πει ο κόσμος. Κατάλαβες; Η πλειοψηφία είναι πλειοψηφία ,αλλά δεν θα πει ότι έχει πάντα δίκιο". Η γυναίκα του δίπλα κάτι σιγομουρμούραγε η έρημη. Στην αρχή λυπήθηκα αυτή . Αλλά μετά αυτός με τη βαριά λαρισαϊκή προφορά του της είπε παραπονεμένα, με μάτια σχεδόν δακρυσμένα :" Θα δεις και συ και όλοι τί ανατροπές θα γίνουν". Φυσικά, δεν κατάλαβα για τί πράγμα μιλούσαν. Το μό νο που κατάλαβα είναι ότι «έβραζε» από παράπονο και ανάγκη για αλλαγή. Τον συμπάθησα. Ίσως να ταυτίστηκα..Πέρασε μια ώρα. Δεν αντάλλαξαν κουβέντα. ‘Υστερα η γυναίκα του άπλωσε το χέρι της και του χάιδεψε το κεφάλι .Κι εκείνος ηρέμησε κι άρχισε να της λέει για διακοπές και ταξίδια οικονομικά...Δεν ξέρω πόσο μεγάλος είναι ο θυμός του και πόσο "’άλλος" νιώθει. Ίσως όμως αυτό το χάδι να είναι αρκετό .Το καθημερινό του παυσίλυπο.