9.6.2013 | 20:18
...
Δεν ξέρω τι νιώθεις πια. Δεν ξέρω αν με σκέφτεσαι όπως εγώ. Δεν ξέρω τι πιστεύεις για μένα. Κάποτε όταν σε σκεφτόμουν τόσο έντονα το ένιωθες και επικοινωνούσες εσύ μαζί μου. Τώρα πια μάλλον όχι... Κοιτάς τη ζωή σου, μπορείς και κάνεις όλα όσα θέλεις.. Εγώ δυσκολεύομαι. Περιμένω να γίνει κάτι, κάτι που θα με κάνει να νιώσω ότι όλα μπαίνουν στο σωστό δρόμο. Είναι κάτι στιγμές που είναι βασανιστικές, δεν περνάνε με τίποτα. Δεν έχει αληθινό νόημα τίποτα. Και όμως κάνω όσα μπορώ. Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι όλα γίνονται όπως πρέπει και ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά. Αυτή η αναμονή όμως... Και η υπομονή... Πολλές φορές είναι δηλητηριώδης. Δεν αντέχεις αν δεν ξέρεις, αν δεν γνωρίζεις. Και όμως δεν γίνεται να κάνεις κάτι παραπάνω. Λίγοι άνθρωποι καταλαβαίνουν τέτοια συναισθήματα, λίγοι άνθρωποι νιώθουν πράγματα που δεν είναι ''ορατά''. Ασχολούμαι με πράγματα, ξεχνιέμαι, δρομολογώ όσα πρέπει για τη ζωή μου... Έχω καταφέρει τόσα, μόνη μου. Και ελπίζω αυτές οι μέρες να περάσουν. Σύντομα όμως... Σύντομα. Για να γίνω ξανά χαρούμενη.
