ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μια Τρίτη του Ιούνη εμφανίστηκε αυτό το δυσάρεστο απροσδιόριστο άλγος στα σωθικά μου. Μένει μαζί μου 3 χρόνια τώρα. Κι αναρωτιέμαι, τελικά. Τι με ενοχλεί πιο πολυ; Η μοναξιά; Η ασυδοσία; Η αναισθησία; Αυτή η αίσθηση του "δεν χωράς πουθενά"; Με κάποιους απο σας πιθανόν να έχουμε ανταλλάξει βλέμματα. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, επιτρέψαμε στα μάτια μας ηδονικές βουτιές σε άγνωστες ζωές άλλων. Πόσο δύσκολο είναι το παραπέρα βήμα... Και πόσοι λίγοι το τολμούν. Έτσι έζησα κι εγώ άτολμα μάλλον. Μετά από μερικές γενναίες ιαχές, έπεσα κι εγώ στο σιωπηλό παιχνίδι. Αμαχητί... Δειλός μέσα στους δειλούς, ο πιο οκνός στους οκνηρούς. Πως καίει όμως η "απροσδιόριστη" ψυχη τα μέσα μου! Και πόσο θέλω να υπάρχουν αρκετοί τρελοί εκεί έξω να συμμεριστούν τη τρέλα μου... Ας το πιστεύω, λοιπόν. Τουλάχιστον κάπου ανήκω... Ανήκω στους τρελούς!