ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε μπορω αλλο γαμωτο να ειμαι μεσα σε ενα σπιτι μεσα στη μιζερια,στη στεναχωρια και στο αγχος.Να καθομαι και να ανεχομαι τη γκρινια του παππου και γιαγιας μου και την πληρη αναισθησια και αδιαφορια της μανας μου σ'εμενα και την αδερφη μου που τοσα χρονια δεν εχουν κανει τιποτα για να τη σταματησουν παρα τη θρεφουν ακομα και μενει τσαμπα στο σπιτι χωρις να συμβαλλει στις υποχρεωσεις αλλα μονο να βγαινει και να κανει τις βολτες της εξω με φιλους.Δυστυχως ο πατερας μου πεθανε οταν ημουν 6 και 3 η αδερφη μου,τον εζησα πολυ λιγο.Ηταν τοσο καλος ανθρωπος απ'οσα μου εχουν πει...Απο τοτε μενουμε ολοι μαζι.Ουτε καν τη νοιαζει αν τα βγαζουμε περα,δεν εχει ρωτησει αν εχουμε καποια αναγκη και ουτε καν εχει ποτε σκυψει πανω μας να μας φροντισει οταν εχουμε αρρωστησει.Εχω αναλαβει ολες τις υποχρεωσεις ως μεγαλυτερη αφου εχουν προβληματα υγειας οι παππουδες και νιωθω τοσο κουρασμενη τοσα χρονια.Για τη "μανα" μου δε με νοιαζει πλεον,το εχω παρει αποφαση οτι δεν εχω ουτε ειχα ποτε.Ντρεπομαι κιολας γι'αυτη και ουτε θελω να τη δειξω σε κανεναν,δε θα πιστευουν οτι υπαρχει τετοια μανα.Με νοιαζει μονο που εχω βρει εναν ανθρωπο που θελουμε να ζησουμε μαζι και δε μπορουμε λογω των οικονομικων.Που θελουμε να κανουμε τοσα πραγματα και οι καταστασεις μας σταματανε,που πρεπει να κανουμε υπομονη.Κι αλλη υπομονη...Αυτη η λεξη ειναι σα μαχαιρι που πρεπει να βγει και μεχρι να γινει αυτο χωνεται ολο και πιο βαθεια στη σαρκα μου και ποναει περισσοτερο.Ξερω οτι αυτη την εποχη τα πραγματα ειναι δυσκολα αλλα η αγανακτηση και η κουραση εχει ξεχυλισει μεσα μου.Κανω πραγματα και υποχρεωσεις που κανουν γυναικες μεγαλες που εχουν κανει οικογενεια.Δε φοβαμαι τις υποχρεωσεις ομως θελω να ειναι αυτες που εχω επιλεξει κι οχι αυτες που μου εχουν φορτωσει.Και οι μερες περνανε και κανω κι αλλη υπομονη...