ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε μπορώ να πω ότι τα έχω βρει δύσκολα στη ζωή μου γενικά...στρωμένα και έτοιμα ήταν όλ απ'την αρχή...τελείωσα το σχολείο βέβαια με τα χίλια ζόρια με φωνές από τους γονείς, με παρατηρήσεις των καθηγητών,με τάσεις φυγής,με το ζόρι διάβασμα, με το ζόρι να πάω σχολείο,με το ζόρι φροντιστήριο,με το ζόρι πήγα στη σχολή που δε μου άρεσε...με το ζόρι την τελείωσα ώσπου εν τέλει συνίθησα να ζω και να συμβιβάζομαι "με το ζόρι"...τώρα εργάζομαι σε μια δουλειά που δε μ'αρέσει αλλά από την άλλη έχω φτιάξει μια όμορφη οικογένεια.Μέχρι πριν φτιάξω την οικογένεια,ετοιμαζόμουν να τα τινάξω όλα στον αέρα.Τελικά Προέκυψε η οικογένεια και αυτό το έκανα στην άκρη λόγω αναγκών για το παιδί,τον σύζυγο κλπ...Αλλά πάλι κάποιες φορές νιώθω ότι δε ζω αυτή τη ζώη.Τη ζει κάποια άλλη...κάποια που συνήθισε στους συμβιβασμούς από μικρή κάποια που πάντα τα είχε όλα αλλά πάντα ένιωθε το κενό.Και όχι δε θέλω να φανώ αχάριστη.Κατανοώ πλήρως πόσο τυχερή είμαι που έχω τα πάντα,που η οικογένεια μου και τα κοντινά μου πρόσωπα είναι υγιείς και είμαστε καλά.Το κενό όμως υπάρχει και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω γι'αυτό.Σίγουρα σε όλο αυτό φταίω και εγώ αλλά και οι γονείς,οι οποίοι από μικρή με είχαν υπό μια υπερπροστασία με αποτέλεσμα να μην πιστεύω στις δικές μου δυνάμεις και γι'αυτό πάντα συμβιβαζόμουν..πως μπορεί να αλλάξει αυτό?