ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δεν ξέρω τι τίτλο να του βάλω, δεν ξέρω τι να γράψω, δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ, δεν ξέρω πώς να το αποδώσω.......αλλά νιώθω ότι θα σκάσω....25 χρονών, εξωτερικό, μεταπτυχικό, ζωή καλή δεν παραπονιεμαι γι'α υτό, εδώ είναι καλύτερα, υπάρχει μια ελπίδα....αλλά αφου πιστεύεις ότι εισαι τυχερός που έφτασες εκεί που έφτασες, που τώρα υπάρχει ελπίδα και "περνάς καλά", γιατί πριν κοιμηθείς νιώθεις σκατα???μήπως τελικά όλα αυτά που πίσω σου άφησες, όλα αυτά που κάποτε ήταν η ζωή σου, μήπως λέω μήπως τα υποτίμησες λίγο;;;; οι φίλοι σου έμειναν πίσω, εκεί να σώσουν την Ελλάδα, οι γονείς πίσω να ελπίζουν για σένα, τα αδέρφια πίσω κι αυτά να παντρεύονται να κάνουν παιδιά, να παλέυουν όπως όλοι.....και από την άλλη ΕΣΥ....εσύ κι αν έφυγες.....μας φάγανε τα PHD και τα Μaster, τα Paper και οι δημοσιεύσεις....και τώρα τι έμεινε;;;; τι σου έμεινε τώρα πια;;;όταν ήμουν στην Ελλάδα τουλαχιστον κοιμόμασταν μαζί, ξυπνουσα και είχα πάντα το χαμογελό σου εκεί, να μου γλυκαίνει τις μέρες, τη ζωή......να με γεμίζει γαμωωωωωωωωω....τώρα παλεύω να προχωρήσω σε κρεβάτια άλλων που δεν θέλω να ξυπνήσω εκεί το πρωί......γιατί δεν έχει νόημα καταλαβαίνεις;;;; γιατί να ξυπνήσω εκεί;;;ωραίο το σεξ τους, αλλά εμένα η αγκαλιά σου μου λείπει, η μυρωδιά σου, η αγάπη σου, η φροντίδα σου....ΕΣΥ...εσύ στη αμερική κι εγώ στην άλλη άκρη........αλλά σ'αγαπώ.......και τα βραδυα δεν θέλω να έρθουν...και τα πρωινά δεν θέλω να ξημερώσουν....σκατα. τουλάχιστον θα διαπρέψουμε..........