ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και δεν ξέρω πως νιώθω.Μεγαλώνω.Και αρνούμαι. Αρνούμαι να χάσω την παιδικότητα μου. Αρνούμαι να συμβιβαστώ με οποιοδήποτε σύστημα, με οποιεσδήποτε νόρμες, μόνο και μόνο για να χωρέσω σε μια κοινωνία που δεν θα με σέβεται και θα προσπαθεί να με χειραγωγήσει, εντάσσοντας με στη μάζα.Αυτή είναι η κοινωνία που τον τελευταίο χρόνο με καταπιέζει.Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, αυτοκτονικές τάσεις.Και είμαι ακόμα 17 γαμώτο.Κρίνω τον εαυτό μου αρκετά συνειδητοποιημένη ώστε να μη μπορώ να κατηγορήσω την εφηβεία για αυτό. Και σκέφτομαι πανελλήνιες, πανεπιστήμια, σχολές, φοιτητικές βραδιές και ιστορίες. Αλλά το μέλλον μου δεν φαίνεται να χωράει κάπου εκεί.Απελπίζομαι.Ασφυκτιώ.Σκέφτομαι μάχες, πολιτικές, κοινωνικές.Σκέφτομαι αδικία, φασισμό, εκμετάλλευση.Σκέφτομαι φτώχεια, πολέμους, επαναστάσεις.Σκέφτομαι ισότητα, δικαιώματα, ειρήνη.Αλλά σκέφτομαι πως δεν είναι στο χέρι μου να κάνω κάτι.Εξ' άλλου αυτοί τα έχουν κανονίσει πριν απο μας.Απελπίζομαι.Ασφυκτιώ.Πραγματικά, δεν βρίσκω οποιοδήποτε νόημα στη ζωή.Και είμαι μόνο 17 γαμώτο.